حکومت کوفه: تفاوت میان نسخه‌ها

خلیفه پس از اینکه [[عمار یاسر]] را به دلیل نظر برخی از [[مردم کوفه]] که او را فردی [[مؤمن]] ولی ضعیف می‌دانستند، برکنار کرد و [[مغیرة بن شعبه]] را گماشت، از مردم کوفه در مورد وی سؤال کرد. گفتند: تو خود بهتر، از [[فسق]] او [[آگاه]] هستی. [[عمر]] گفت: از شما [[کوفیان]] چه کشیدم! اگر [[مسلمان]] [[متقی]] را بر شما [[فرمانروایی]] دهم، می‌گویید: ضعیف است و اگر [[گناهکاری]] را [[حکومت]] دهم، می‌گویید: او [[فاسق]] است<ref>تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۰۸؛ فتوح البلدان، ص۳۹۳.</ref>.

جزئیات چگونگی اداره [[شهر کوفه]] و فرمان‌های عمر برای [[انتظام]] امور این [[شهر]] بزرگ و بسیار با اهمیت [[اسلامی]] در [[منابع تاریخی]] ذکر نشده است، بلکه [[مورخان]] به ذکر کلیاتی در این زمینه بسنده کرده‌اند. امکان دارد این امر به دلیل موقعیت عمدتاً نظامی این شهر در دوران عمربن خطاب باشد که [[مردم]] آن بیشتر به [[جنگ]] و [[جهاد]] در قلمرو [[ساسانیان]] [[اشتغال]] داشتند و لذا [[قوانین]] و مقررات خاص نظامی بر آن شهر حاکم بوده است. از این رو خلیفه تدابیر و دستورالعمل‌های نظامی خود را که پس از بحث و [[مشورت]] با سران [[اصحاب پیغمبر]]{{صل}} اتخاذ می‌کرد، به منظور [[اجرا]] به [[فرمانروایان]] خود به طور مرتب [[ابلاغ]] می‌کرد.

یکی از اقدامات عمر در کوفه آماده نگاه داشتن چهار هزار اسب، برای حوادث احتمالی بود که زمستان‌ها در قسمت مقابل، و سمت چپ [[قصر کوفه]] نگاهداری می‌شدند و به همین علت آنجا را «طویله» می‌خواندند و به هنگام [[بهار]] آنها را به میان [[رود فرات]] و خانه‌های کوفه (جنب دیر عاقول) می‌بردند که [[ایرانیان]] آنجا را «آخور شاهجان»، یعنی چراگاه [[امیران]] می‌نامیدند. [[مسئول]] نگهداری اسب‌ها [[سلمان بن ربیعه باهلی]]<ref>سلمان بن ربیعه باهلی: او پیغمبر{{صل}} را درک کرد ولی از صحابه به شمار نمی‌آید. اول کسی است که در کوفه به قضاوت پرداخت و سپس با همین سمت به مدائن رفت. ابن منده می‌گوید بخاری او را از صحابه دانسته که درست نیست. عمر او را به قضاوت کوفه گماشت وی چهل روز در این کار بود و هیچ کس شکایتی از عملکرد او نداشت. (اسد الغابه، ج۲، ص۲۳۷)</ref> و چند نفر از [[اهالی کوفه]] بودند. اگر حادثه‌ای ناگهانی پیش می‌آمد، عده‌ای فوراً بر این اسب‌ها می‌نشستند و به مقابله می‌رفتند تا بقیه [[مردم]] آماده شوند. در [[بصره]] نیز به همین منظور و به همین تعداد، اسب وجود داشت و در هر یک از هشت [[شهر]] بزرگ [[اسلام]] چنین تدبیری به کار می‌رفت<ref>تاریخ طبری، ج۳، ص۱۵۵.</ref>.