کوفه در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

در توجیه این غیبت نظرات مختلفی ابراز شده است که شاید خوشبینانه‌ترین آنها این باشد که آنان به دستور شخص مسلم از دور او پراکنده شدند تا [[جان]] خود را برای [[پیوستن به امام حسین]]{{ع}} [[حفظ]] نمایند<ref>برای اطلاع بیشتر مراجعه شود به الف): الدوافع الذاتیة لانصار الحسین{{ع}}، محمد علی عابدین، چاپ دوم: قم، دارالکتاب الاسلامی، ۱۹۸۲م. ب) زندگانی سفیر حسین{{ع}} مسلم بن عقیل، محمدعلی عابدین، ترجمه سید حسن اسلامی، چاپ اول: قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۳۷۲.</ref>.

اما این توجیه با توجه به [[وضعیت نابسامان]] [[رهبر]] [[قیام]]، یعنی [[مسلم بن عقیل]]{{ع}} غیر [[وجیه]] می‌نماید.

[[شیعیان]] عادی که بخش قابل توجهی از [[مردم کوفه]] را تشکیل می‌دادند، گرچه به [[خاندان اهل بیت]] [[عصمت]]، علاقه وافری داشتند، اما [[رفتار]] والیانی همچون زیاد و پسرش، با آنان و نیز [[سیاست‌های کلی]] [[امویان]] در شیعه‌زدایی [[جامعه اسلامی]]، از آنان چشم زهر [[سختی]] گرفته بود، به گونه‌ای که تا احتمال [[پیروزی]] را زیاد نمی‌دیدند وارد نهضتی نمی‌شدند و شاید علت [[نامه‌نگاری]] آنان و نیز پیوستن آنها به [[نهضت]] مسلم و [[قیام مختار]] بدین جهت بود که پیروزی [[نهضت‌ها]] را بسیار محتمل می‌دیدند و لذا به مجردی که بوی [[شکست]] نهضت مسلم به مشامشان خورد، از صحنه خارج شدند. البته تعداد فراوانی از آنها بعدها، در نهضت توابین و قیام مختار، شرکت نمودند. اما مشخص نیست چه تعداد از این افراد در [[لشکر عمر بن سعد]] شرکت کرده و علیه [[امام]] خود جنگیدند، و بعید می‌نماید که تعداد فراوانی از این گروه در کربلا حاضر شده باشند، بلکه عمده [[لشکر]] [[کوفه]] در کربلا را عناصر دیگر از [[مسلمانان]] تشکیل می‌دادند، با این توضیح که [[نامه نگاری]] به حضرت{{ع}} دلیل بر [[شیعه]] بودن به حساب نمی‌آید.