کربلا در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

شیعیان [[باور]] دارند که [[دفن]] اموات در جوار [[امام حسین]] {{ع}} موجب [[آمرزش گناهان]] متوفی خواهد شد. این باور ریشه در برخی حکایات مذهبی دارد. مثلاً [[محدث نوری]] در دارالسلام نقل می‌کند که [[وحید بهبهانی]] در [[عالم رؤیا]] [[خدمت]] امام حسین {{ع}} رسیده و پرسیده است: آیا از کسی که در جوار شما به [[خاک]] سپرده شود سؤال می‌شود؟ و [[حضرت]] فرموده: کدام [[مَلِک]] است که جرأت کند از او سؤال کند. در همان کتاب، از [[سید]] علی [[صاحب ریاض]] - داماد و خواهرزاده وحید بهبهانی- نقل شده که وی در [[خواب]] دیده هاتفی به [[زبان فارسی]] می‌گوید: «خوشا به حال کسی که در این [[زمین]] [[مقدس]] مدفون شود؛ اگرچه با هزاران [[گناه]] باشد از هول [[قیامت]] سالم می‌ماند و هیهات که از هول قیامت [[سلامت]] باشد کسی که در این زمین دفن نشود». بر همین اساس و با وجود آنکه برخی [[فقها]] مانند [[محمدباقر مجلسی]] و [[جعفر شوشتری]] انتقال [[جسد]] به شهرهای دور را جایز نمی‌دانستند، حمل جنازه اموات برای [[دفن در کربلا]] از دیرباز رایج بوده است. چنان‌که ژان دیولافوا در سفرنامه‌اش از انتقال جنازه‌ها از سراسر [[ایران]] و حتی از [[هندوستان]] به [[کربلا]] خبر داده است. دونالدسن هم در کتابش - که در ۱۹۳۳م به چاپ رسیده - از دفن جنازه‌های حمل شده به کربلا در دو [[سرداب]] حرمین خبر داده است و اشاره کرده که در آن [[زمان]] دفن اجساد در این دو محل حداقل ۵۰۰ روپیه هزینه داشته است. سیف‌الدوله قاجار در سفرنامه خود درباره کربلا می‌نویسد: «از جهت تنگی مکان، کثرت [[مردم]] [و] بسیاری دفن اموات همیشه هوای این [[ولایت]] متعفن است... در واقع این [[ملک]] [[مدفن]] است نه مَسکن». از آنجا که برخی نسبت به دفن جسدشان در کربلا [[وصیت]] می‌کردند و گاهی امکان چنین کاری وجود نداشت، نظر به [[وجوب]] عمل به [[وصیت]]، بستگان فرد متوفا به [[زحمت]] می‌افتادند و گاهی بعد از چند سال [[دفن]] امانی در محل دیگر، [[نبش قبر]] کرده و باقی مانده پیکر را به [[کربلا]] منتقل می‌کردند.

== [[فاجعه کربلا]] ==