امت وسط در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

ملت مسلمان، ملت وسطی است با تمام معانیی که وسط دارد، چه وساطت به معنی [[حُسن]] و [[فضل]] باشد، یا به معنی [[اعتدال]] و [[میانه‌روی]]، یا به معنی وسط مادی و [[حسی]]: {{متن قرآن|أُمَّةً وَسَطًا}}؛ یعنی ملت وسط و میانه‌رویی است که در [[جهان‌بینی]] و [[اعتقاد]]، نه در جنبه‌های [[معنوی]] صرف، [[غلو]] و [[افراط]] می‌کند و نه در [[مادیات]] صرف؛ بلکه از [[فطرت]] [[پیروی]] می‌کند. چنین ملتی می‌کوشد تا به وجود دو بُعدی مادی و معنوی خود، [[حق]] کاملی از هر نوع توشه‌ای که لازم دارد عطا کند و به تکاپو می‌پردازد تا [[زندگی]] را [[رفعت]] بخشد و بدون هیچ‌گونه [[افراط]] و [[تفریط]] [[حیات طیبه]] داشته باشد.

[[امت وسط]] [[ملت]] میانه‌رویی است در سر و سامان بخشیدن و هماهنگ و همنوا کردن همه چیز، [[زندگی]] را تنها به دست [[احساسات]] و نفسانیات نمی‌سپارد و آن را هم تنها در دست [[قانون‌گذاری]] و تنبیه‌سازی رها نمی‌کند. به تعبیر دیگر، نه [[مردم]] را به دست تازیانه [[سلطان]] می‌سپارد و نه ایشان را به [[الهام]] [[وجدان]] وا می‌گذارد بلکه آمیزه‌ای از این و آن، بر آنان [[فرمان]] می‌راند.