قیس بن سعد بن عباده در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

بار دیگر [[معاویه]] [[نعمان بن بشیر بن سعد انصاری]] و [[مسلمة بن مخلد انصاری]] را خواست و با آن دو در حالی که هیچ کس دیگری از [[انصار]] با آنان نبود، [[خلوت]] کرده، به آنها گفت: "آنچه از [[اوس]] و [[خزرج]] دیدم، مرا [[غمگین]] ساخته و به [[محنت]] افکنده؛ آنها شمشیرها را بر گردن‌های خود گذارده و ما را به [[مبارزه]] و فرود آمدن در مقابل خود فرا می‌خوانند تا آنجا که تمام [[سپاهیان]] مرا، [[شجاع]] و [[ترسو]]، ترسانیده‌اند، و هرگاه درباره هر یک از سواران شجاع شامی می‌پرسم، جواب می‌دهند که انصار او را کشته‌اند. به [[خدا]] [[سوگند]]، با تیزبینی و [[اندیشه]] عمیق و با شمشیرهای برنده‌ام با آنها روبرو خواهم شد و در مقابل هر سواری از آنان سوار شجاعی را می‌فرستم که به گلوی آنان چسبیده و آنان را از بین ببرد و به تعداد آنان از [[قریش]]، مردانی را خواهم فرستاد که خرما و اشکنه نخورده باشند. می‌گویند که انصار [[حقیقی]] ما هستیم، درست است؛ اینان به [[رسول خدا]] [[منزل]] دادند و او را [[یاری]] کردند. این را قبول دارم لکن [[حقوق]] خود را با [[راه]] باطلی که در پیش گرفتند، ضایع و [[فاسد]] کرده، از بین بردند". [[نعمان]] [[خشمگین]] شد و جواب او را داد. وقتی سخنان این مجلس به انصار خبر داده شد، [[قیس بن سعد]] انصاری، انصار را جمع کرده، در بین آنان خطبه‌ای خواند و چنین گفت: "معاویه سخنانی گفته که خبرش به شما رسیده و [[صاحب شما]] (نعمان) پاسخ او را داده است. به خدا قسم، اگر امروز بر معاویه خشمگین شده، به او [[کینه]] بورزیدید، معلوم می‌شود که دیروز (قبل از [[اسلام آوردن]] او) هم نسبت به او کینه داشته و [[دشمن]] او بوده‌اید و اگر [[خون]] او را در [[زمان]] [[مسلمانی]] خود بریزید، معلوم می‌شود که در [[زمان]] شرکش نیز [[خون]] او را می‌ریختید. بزرگ‌ترین [[گناه]] شما در نظر [[معاویه]] این است که به [[یاری]] [[دینی]] که دارید، برخاسته‌اید. امروز طوری بکوشید که فعالیت دیروز را فراموش کنید و فردا طوری تلاش کنید که کوشش امروز را از یاد ببرید. شما با پرچمی هستید که در طرف راستش، [[جبرئیل]] و در سمت چپش، [[میکائیل]] می‌جنگید ولی [[دشمن]] شما در زیر پرچمِ [[ابوجهل]] و [[احزاب]] می‌جنگد. و اما خرما؛ ما خرما نکاشتیم بلکه از کسانی که آن را می‌کاشتند، جلوتر رفته و بر آنان در خوردن آن [[غلبه]] کردیم. و اما اشکنه؛ اگر غذای ما بود، ما هم مانند [[قریش]] به آن ملقب و مشهور می‌شدیم؛ چنان‌که آنان را "قریش السخینه"<ref>سخینه: غذایی است از آرد و روغن و یا آرد و خرما که از آش غلیظ‌تر و از حلوا رقیق‌ترست که قریش از آن بسیار می‌خوردند و به «سخینه خوار» معروف شده بودند. اسدالغابه، ابن اثیر، ج۶، ص۴۱۸ (پاورقی).</ref> گفتند". سپس در همین باره این اشعار را سرود:

وقتی [[معاویه]] از اشعار [[قیس]] خبردار شد و این اشعار را شنید، [[عمرو بن عاص]] را خواست و به او گفت: "درباره ناسزاگوئی به [[انصار]] چه نظری داری؟ آیا اکنون [[صلاح]] است یا نه؟" [[عمرو]] پاسخ داد: "نظر من این است که [[تهدید]] کنی ولی [[دشنام]] ندهی؛ می‌خواهی به آنان چه بگوئی؟ اگر بخواهی آنان را [[مذمت]] کنی باید بدن‌هایشان را مذمت کنی ولی نمی‌توانی به [[حسب و نسب]] آنها کاری داشته باشی و آنها را مذمت کنی.

فردای آن [[روز]] [[لشکریان]] معاویه به حرکت درآمدند. قیس بن سعد [[گمان]] کرد که معاویه در بین آنها است، پس بر مردی که [[شبیه]] معاویه بود، حمله کرد و با [[شمشیر]] روپوش را از روی او برگرفت اما معلوم شد که او معاویه نیست. پس به مردی دیگر که همانند معاویه بود، حمله و ضربه‌ای بر او وارد کرد اما وقتی فهمید که او معاویه نیست، برگشت و با خود می‌گفت:

وقتی معاویه این اشعار را شنید، به [[مردم]] [[شام]] گفت: "ای مردم شام، هرگاه این مرد را دیدید، بدی‌هایش را بگوئید".