ضرورت امامت در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
(←مقدمه) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
[[امامت]] چنان از اهمیت و [[ارزش]] بالایی برخورداراست که میتوان گفت بدون [[معرفت امام]] [[شناخت]] خدای متعال، میسور نیست. در [[حقیقت]] امامشناسی و [[معرفت ائمه]] پایه و اساس [[خداشناسی]] است. این یک [[حقیقت]] [[انکار]] ناپذیر است که [[امام صادق]] {{ع}} از زبان سید الشهدا {{ع}} [[نقل]] فرموده است: آنجا که میفرماید: «[[حضرت امام حسین]] {{ع}} روزی بر یارانش وارد شد و فرمود: «اى [[مردم]]! [[خداوند]] بزرگِ بِشْکوه، بندگانش را نیافریده، جز براى آنکه او را بشناسند و چون او را شناختند، عبادتش کنند و چون عبادتش کردند، با [[عبادت]] او، از [[عبادت]] جز او، بى نیاز شوند». پس مردى گفت: اى [[فرزند پیامبر]] [[خدا]]! [[پدر]] و مادرم فداى تو! [[معرفت خدا]]، یعنى چه؟ فرمود: «[[شناخت]] [[مردم]] هر [[عصر]] نسبت به امامى که اطاعتش بر آنان، واجب است». | [[امامت]] چنان از اهمیت و [[ارزش]] بالایی برخورداراست که میتوان گفت بدون [[معرفت امام]] [[شناخت]] خدای متعال، میسور نیست. در [[حقیقت]] امامشناسی و [[معرفت ائمه]] پایه و اساس [[خداشناسی]] است. این یک [[حقیقت]] [[انکار]] ناپذیر است که [[امام صادق]] {{ع}} از زبان سید الشهدا {{ع}} [[نقل]] فرموده است: آنجا که میفرماید: «[[حضرت امام حسین]] {{ع}} روزی بر یارانش وارد شد و فرمود: «اى [[مردم]]! [[خداوند]] بزرگِ بِشْکوه، بندگانش را نیافریده، جز براى آنکه او را بشناسند و چون او را شناختند، عبادتش کنند و چون عبادتش کردند، با [[عبادت]] او، از [[عبادت]] جز او، بى نیاز شوند». پس مردى گفت: اى [[فرزند پیامبر]] [[خدا]]! [[پدر]] و مادرم فداى تو! [[معرفت خدا]]، یعنى چه؟ فرمود: «[[شناخت]] [[مردم]] هر [[عصر]] نسبت به امامى که اطاعتش بر آنان، واجب است». | ||
<ref>{{متن حدیث|عن أبی عبد اللّه الصادق خَرَجَ الحُسَینُ بنُ عَلِیٍّ عَلى أصحابِهِ فَقالَ: أیُّهَا النّاسُ! إنَّ اللّه َ جَلَّ ذِکرُهُ ما خلَقَ العِبادَ إلّا لِیَعرِفوهُ، فَإِذا عَرَفوهُ عَبَدوهُ، فإِذا عبَدوهُ استَغنَوا بعِبادَتِهِ عن عبادَهِ مَن سِواهُ. فَقالَ لَه رَجُلٌ: یَابنَ رَسولِ اللّه ِ بِأَبی أنتَ واُمّی، فَما مَعرِفَهُ اللّه ِ؟ قالَ: مَعرِفَهُ أهلِ کُلِّ زَمانٍ إمامَهُمُ الَّذی یَجبُ علَیهِم طاعَتُهُ}}. مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵، ص۳۱۲</ref>. | <ref>{{متن حدیث|عن أبی عبد اللّه الصادق خَرَجَ الحُسَینُ بنُ عَلِیٍّ عَلى أصحابِهِ فَقالَ: أیُّهَا النّاسُ! إنَّ اللّه َ جَلَّ ذِکرُهُ ما خلَقَ العِبادَ إلّا لِیَعرِفوهُ، فَإِذا عَرَفوهُ عَبَدوهُ، فإِذا عبَدوهُ استَغنَوا بعِبادَتِهِ عن عبادَهِ مَن سِواهُ. فَقالَ لَه رَجُلٌ: یَابنَ رَسولِ اللّه ِ بِأَبی أنتَ واُمّی، فَما مَعرِفَهُ اللّه ِ؟ قالَ: مَعرِفَهُ أهلِ کُلِّ زَمانٍ إمامَهُمُ الَّذی یَجبُ علَیهِم طاعَتُهُ}}. مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵، ص۳۱۲</ref>.<ref>رنجبر حسینی، محمد و عدل پیوست، عصمت، مقاله: تبیین آموزه امامت در احادیث حسینی، نشریه: علمی تخصصی معارف حسینی، دوره 3، شماره 12، زمستان 98</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == |