سجده فرشتگان: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه==

{{همچنین|ملائکه}}

بعد از [[تعلیم اسماء]] به آدم و اعلام [[عجز]] ملائکه از دانستن آن، [[خداوند]] [[دستور]] سجده می‌‌دهد<ref>المیزان، ج۱، ص ۱۲۳.</ref> و می‌‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ}}<ref>«و (یاد کنید) آنگاه را که به فرشتگان گفتیم: برای آدم فروتنی کنید» سوره بقره، آیه ۳۴.</ref> اصل سجده در لغت [[خضوع]] و تذلل است<ref>شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج۱، ص ۱۷۳؛ روض الجنان، ج۱، ص ۲۰۸.</ref>. یا به معنی تذلل و [[انقیاد]] با فرود آوردن سر است<ref>تفسیر صدرالمتألهین، ص ۵.</ref>. در [[روایات]] نیز بر فرود آوردن سر بر [[زمین]] در برابر [[آدم]] تصریح شده<ref>بحار، ج۱۱، ص ۱۳۹؛ [[المیزان]]، ج۱، ص ۱۲۵.</ref>. در [[شرع]] نیز [[سجده]] عبارت است از روی بر زمین نهادن یا پیشانی نهادن بر زمین به قصد [[عبادت]]. [[علامه طباطبایی]] تصریح می‌‌کند که هر چند سجده کردن از همه [[افعال]] [[انسان]] تعیّن بیشتری برای عبادت دارد، لکن نباید سجده را عبادتی ذاتی دانست که در آن صورت انجام آن به عنوان تحیت وتکریم برای غیر [[خدا]] به گونه ای که [[اطاعت فرمان خدا]] و [[خضوع]] برای او نیز محسوب شود جایز نباشد<ref>المیزان، ج۱، ص ۱۲۳.</ref>.