توحید صفاتی در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

{{متن حدیث|كُلُّ عَزِيزٍ غَيْرَهُ ذَلِيلٌ وَ كُلُّ قَوِيٍّ غَيْرَهُ ضَعِيفٌ وَ كُلُّ مَالِكٍ غَيْرَهُ مَمْلُوكٌ وَ كُلُّ عَالِمٍ غَيْرَهُ مُتَعَلِّمٌ وَ كُلُّ قَادِرٍ غَيْرَهُ يَقْدِرُ وَ يَعْجَزُ}}. هر [[عزتمندی]] غیر او [[ذلیل]] است و هر [[نیرومندی]] جز او [[ناتوان]] است و هر [[مالکی]] جز او مملوک است و هر عالمی جز او نوآموز است و هر [[توانایی]] جز او گاه توانا و گاه ناتوان است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۶۵.</ref>.

از این روایت استفاده می‌شود که [[اوصاف خدای تعالی]] تنها ویژه اویند و کسی در آنها با او [[شریک]] نیست. عالم و [[قادر]] و مالکی در عرض او نیست و همه به او عالم و مالک و قادرند. این سخن بدان معنا نیست که صفات و و [[کمالات]] همه اشیا صفات حقند و جز [[حق]] را مطلقاً هیچ صفت و کمالی نیست؛ زیرا [[وجدان]] و [[برهان]] دلالت می‌کند که اوصاف کمالی [[انسان]] مانند [[قدرت]] و [[حیات]] مربوط به خود او است؛ نه اینکه [[صفات خدا]] بوده باشد. به عبارت دیگر صفات و کمالات موجودات از [[خدا]] و به [[اراده]] اویند؛ هر چند [[صفات خداوند]] نیستند.<ref>[[سید جعفر سیدان|سیدان، سید جعفر]]، [[توحید - سیدان (مقاله)| مقاله «توحید - سیدان»]]، [[دانشنامه امام علی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۲]] ص ۵۰.</ref>.