بحث:خلافت الهی در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «== خلیفه در رضانامه == خلیفه به معنی سرپرست، ولی، جانشین و در گذشته، بالاترین مقام کشوری و مذهبی به شمار می‌رفت. او اختیارت کشوری خویش را به وزیر و اختیارات دینی را به قاضی و اختیارات جنگی را به سردار یا امیر می‌سپارد. ولی در همه ا...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
== مقدمه == | |||
از نظر لغوی، [[خلیفه]] مشتق از خَلَف، به معنای آمدن چیزی بعد از چیزی که به جای آن قرار بگیرد، است: {{عربی|أن يجيء شيء بعد شيء يقوم مقامه}}<ref>مقاییس اللغة، ج۲، ص۲۱۰، کلمه خلف.</ref>. بنابراین، خلیفه به معنای [[جانشین]] است؛ لذا برخی در معنای لغوی آن نوشته‌اند: "خلیفه در لغت به معنای کسی که جانشین غیرش است یا بَدَل از او در عملی که انجام می‌داده. خلیفه در اصل: خلیف بر وزن فعیل به معنای فاعل بوده و تاء در آن برای [[مبالغه]] در وصف، مثلِ علامة است"<ref>تفسیر التحریر و التنویر، ج۱، ص۳۹۱.</ref>. | |||
دیگری نوشته است: "معنای اصلی [[خلف]]، عبارت از چیزی که پشت سرِ چیزی باشد، و در مقابل بودن، ضدّ آن است و آن یا از جهت زمانی است یا مکانی یا از جهت کیفیت. کیفیت، مانندِ [[جانشین]] شدن مردی از پدرش در خصوصیات [[اخلاقی]] و کیفیت روش زندگی"<ref>التحقیق، ج۳، ص۱۱۰، کلمه خلف.</ref> و در ادامه می‌نویسد: "جمع [[خلیفه]]، خلائف مثل: [[کریم]] و کرائم و جمع خلیف، خُلَفا، مثل [[شریف]] و شُرَفا است"<ref>التحقیق، ج۳، ص۱۱۱، کلمه خلف.</ref>.<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص ۴۹.</ref> | |||
== خلیفه در رضانامه == | == خلیفه در رضانامه == | ||
خلیفه به معنی [[سرپرست]]، ولی، [[جانشین]] و در گذشته، بالاترین مقام کشوری و مذهبی به شمار می‌رفت. او اختیارت کشوری خویش را به [[وزیر]] و اختیارات [[دینی]] را به [[قاضی]] و اختیارات [[جنگی]] را به سردار یا [[امیر]] می‌سپارد. ولی در همه امور، خود [[تصمیم]] نهایی را می‌گرفت، به عبارت دیگر، تمام [[قدرت]] ناشی از شخص خلیفه بود. | خلیفه به معنی [[سرپرست]]، ولی، [[جانشین]] و در گذشته، بالاترین مقام کشوری و مذهبی به شمار می‌رفت. او اختیارت کشوری خویش را به [[وزیر]] و اختیارات [[دینی]] را به [[قاضی]] و اختیارات [[جنگی]] را به سردار یا [[امیر]] می‌سپارد. ولی در همه امور، خود [[تصمیم]] نهایی را می‌گرفت، به عبارت دیگر، تمام [[قدرت]] ناشی از شخص خلیفه بود. | ||