|
|
| خط ۵۱: |
خط ۵۱: |
|
| |
|
| [[معاویه]] هزینه هنگفتی را صرف [[تحول]] این [[دیوان]] و فعالیت‌های آن کرد. شمار کارمندان، اسب‌ها و ایستگاه‌های مجهز مورد نیاز ناقلان خبر را افزایش داد و ابزارهای مهمی برای [[اداره امور]] [[حکومت]] به وجود آورد. گفتنی است که کار دیوان [[برید]]، منحصر به انتقال نامه‌های رسمی و گزارش‌های [[حکومتی]] بوده است.<ref>[[محمد سهیل طقوش|طقوش]] و [[رسول جعفریان|جعفریان]]، [[دولت امویان (کتاب)|دولت امویان]] ص۵۳.</ref>. | | [[معاویه]] هزینه هنگفتی را صرف [[تحول]] این [[دیوان]] و فعالیت‌های آن کرد. شمار کارمندان، اسب‌ها و ایستگاه‌های مجهز مورد نیاز ناقلان خبر را افزایش داد و ابزارهای مهمی برای [[اداره امور]] [[حکومت]] به وجود آورد. گفتنی است که کار دیوان [[برید]]، منحصر به انتقال نامه‌های رسمی و گزارش‌های [[حکومتی]] بوده است.<ref>[[محمد سهیل طقوش|طقوش]] و [[رسول جعفریان|جعفریان]]، [[دولت امویان (کتاب)|دولت امویان]] ص۵۳.</ref>. |
|
| |
| == [[معاویه]] و دوران [[امامت امام حسین]] {{ع}} ==
| |
| پس از [[وفات]] [[امام مجتبی]] {{ع}} [[شیعیان کوفه]]، [[نامه]] تسلیتی به [[امام حسین]] {{ع}} نوشتند. در آن نامه آمده بود که درگذشت امام از یک سوی برای «تمامی [[امت]]» و از سوی دیگر برای تو و {{عربی|هذه الشیعة خاصة}} [[مصیبت]] است. این تعبیر نشان شکل‌گیری «[[شیعه]]» و حتی کاربرد کلمه شیعه به عنوان یک اصطلاح در حوالی پنجاه هجری است. آنان در این نامه با این [[القاب]] از امام مجتبی {{ع}} یاد کردند: {{عربی|عَلَمُ الهُدی و نُورُ البِلاد}} کسی که به او [[امید]] [[اقامه دین]] و اعاده [[سیره]] [[صالحان]] بود. آنان اظهار [[امیدواری]] کردند که [[خداوند]] [[حق]] [[امام حسین]] {{ع}} را به او بازگرداند<ref>یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲ ص۲۲۸.</ref>. این [[نامه]] باید یکی از اسناد [[تشکل]] [[شیعه]] [[اعتقادی]] و امامتی در [[کوفه]] تلقی شود. [[عمرو بن بعجه]] گوید: نخستین ذلّتی که بر [[عرب]] وارد شد، [[وفات]] [[امام مجتبی]] {{ع}} بود<ref>ابن‌سعد، ترجمة الامام الحسن {{ع}} من طبقات، ص۱۸۳.</ref>. با [[به شهادت رسیدن]] [[امام حسن]] {{ع}}، [[رهبری جامعه]] شیعه، در [[اختیار]] امام حسین {{ع}} قرار گرفت. [[امام]] {{ع}} در دوره [[امامت]] برادرش، به طور کامل از [[سیاست]] وی [[دفاع]] می‌کرد. آن [[حضرت]] در برابر درخواست‌های مکرر [[مردم]] [[عراق]]، برای آمدن آن حضرت به کوفه، حتی پس از [[شهادت]] برادرش، حاضر به قبول [[رأی]] آنها نشد و فرمود: تا وقتی [[معاویه]] زنده است، نباید دست به اقدامی زد. معنای این سخن آن بود که امام در فاصله ده سال به [[اجبار]] [[حکومت معاویه]] را [[تحمّل]] کرده است.
| |
| [[شیعیان]] انقلابی کوفه استقبال کرده، [[وفاداری]] خود را به عنوان یک شیعه به ایشان اعلام کردند. متن نامه آنان این بود:
| |
| [[به نام خدای بخشنده مهربان]].
| |
| به [[حسین بن علی]][{{ع}}]
| |
| از شیعیانش و شیعیان پدرش [[امیرمؤمنان]] {{ع}}.
| |
| [[سلام]] بر تو،
| |
| ما در حضور تو ستایشگر خدایی هستیم که جز او خدایی نیست. اما بعد، خبر وفات [[حسن بن علی]] {{ع}} به ما رسید، [[درود]] خداوند بر او. روزی که به [[دنیا]] آمد و روزی که [[جان]] سپرد و روزی که زنده برانگیخته خواهد شد. خداوند از گناهش درگذرد و حسناتش را بپذیرد و او را به پیامبرش ملحق سازد. همچنین به تو هم در این [[مصیبت]] پاداشی مضاعف داده و آن مصیبت را با وجود تو جبران سازد. ما این [[پاداش]] را به پای خدای می‌گذاریم؛ (و می‌گوییم) {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>«(ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم)» سوره بقره، آیه ۱۵۶.</ref>. چه بزرگ است این مصیبت برای همه [[امت]] به طور عام و برای [[شیعیان]] به طور خاص؛ [[مصیبت]] درگذشت پسر [[وصی]] امام‌علی {{ع}} و نواده دختری [[پیامبر]] {{صل}}. وی نشان [[هدایت]] و [[نور]] [[سرزمین‌ها]] بود که [[امید]] آن می‌رفت تا [[دین]] را اقامه کرده و [[سیرت]] [[صالحان]] را (به میان [[امت]]) بازگرداند. خدای تو را [[رحمت]] کند. در این مصیبت [[صبر]] پیشه‌ساز که چنین صبری از کارهای نیازمند [[تصمیم]] و [[اراده]] ([[عزم]] الامور) است. اکنون تو [[جانشین]] پیشینیان خود هستی و [[خداوند]] هدایتش را نصیب کسی سازد که از هدایت تو بهره گیرد. ما هم شیعیان تو هستیم، به سوگواریت سوگوار، به اندوهت [[اندوهگین]]، به شادمانیت شادمان و رهسپار [[سیره]] تو و [[منتظر]] فرمانت هستیم. خداوند سینه‌ات را گشاده سازد، نامت را بلند گرداند، پاداشت را بزرگ دهد، از گناهت درگذرد و حقت را به تو بازگرداند<ref>یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۲۲۸.</ref>.
| |
| [[معاویه]] که پنهانی در پی [[کشتن امام حسین]] {{ع}} بود، در ظاهر از به کار بردن روش‌های فریب‌کارانه هم [[غافل]] نبود. اصمعی گوید: برای معاویه [[کنیز]] [[زیبایی]] آوردند.
| |
| وی آن کنیز را همراه [[اموال]] فراوانی به رسم [[هدیه]] برای [[امام حسین]] {{ع}} در [[مدینه]] فرستاد. اما [[امام]]، اموال دیگری هم به آن کنیز بخشید و وی را [[آزاد]] کرد و به این ترتیب، به معاویه فهماند که [[اهل]] [[سازش]] نیست<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، تراجم النساء، ص۴۷۰ - ۴۶۹.</ref>.
| |
|
| |
| معاویه که خبر مخالفت‌های امام حسین {{ع}} و مکاتبات [[مردم]] [[عراق]] را با وی شنید، خود نامه‌ای به امام حسین {{ع}} نوشت و از او خواست تا دست از [[شقاق]] و [[اختلاف‌افکنی]](!) بردارد و به مردم عراق [[اعتماد]] نکند. وی به امام نوشت: {{عربی|واتّق اللّه، و لا تردّنّ هذة الاُمّة فی فتنة}}<ref>ابن قتیبه، الامامة و السیاسیة، ج۱، ص۱۵۴.</ref>. {{عربی|واتّق شقّ عصا الاُمّة و أن یرجعوا علی یدک الفتنة}}<ref>بلاذری، أنساب الأشراف، ج۲، ص۱۵۳.</ref>. مراقب باش بار دیگر این امت را به [[فتنه]] باز نگردانی. از اختلاف‌افکنی [[پرهیز]] کن و مراقب باش فتنه به دست تو برنگردد.
| |
|
| |
| امام حسین {{ع}} از [[نامه]] معاویه به [[خشم]] آمد و ضمن نامه‌ای، پس از [[قتل]] [[حجر بن عدی]]، [[عمرو بن حمق خزاعی]] و [[ولایت‌عهدی]] [[یزید]]، سخت از [[معاویه]] [[انتقاد]] کرد و معاویه، نوشت: آیا تو [[قاتل]] حجر بن عدی و [[اصحاب]] [[نمازگزار]] و [[عابد]] او نبودی که با [[ظلم]] درافتادند، [[بدعت‌ها]] را [[انکار]] کردند و در این راه از چیزی نهراسیدند؛ تو هم از روی [[ستم]] آنان را کشتی، بعد از آنکه با قسم‌های محکم و [[عهد]] و [[پیمان‌ها]] آنان را [[امان]] بخشیده بودی. آیا تو قاتل عمرو بن حمق خزاعی [[صحابی]] [[رسول الله]] نبودی که [[عبادت]] زیاد او را به [[سختی]] درافکنده، رنگ چهره‌اش را عوض کرده و جسمش را نحیف و لاغر ساخته بود... آیا تو نبودی که زیاد بن سُمیّه را که در [[خانه]] [[عبید]] به [[دنیا]] آمده بود، به [[ابوسفیان]] منتسب کردی... و به این ترتیب [[سنّت]] [[رسول‌الله]] را ترک کرده، به طور عمدی [[فرمان]] او را رها ساختی و [[هوای نفس]] خود را به‌رغم راه [[هدایت الهی]]، [[پیروی]] کردی. آنگاه وی را بر عراقَیْن - [[کوفه]] و [[بصره]] - مسلّط ساختی، آن‌چنان که دست [[مردم]] را قطع کرده، چشمانشان را [[کور]] ساخته و آنان را به شاخه‌های [[نخل]] می‌آویخت. آیا تو دو حضرمی را نکشتی، آن دو نفری که زیاد به تو نوشت: آنان بر [[دین علی]] {{ع}} هستند و تو پاسخ دادی که هر کسی را که بر [[دین]] و [[رأی]] علی {{ع}} بود بکش. او نیز به دستور تو آنان را کشت و [[مثله]] کرد؛ آیا جز آن است که دین علی {{ع}} همان دین محمد {{صل}} است؟... من برای خود چیزی را بهتر از [[جهاد]] با تو نمی‌بینم؛ اگر آن را انجام دهم، [[تقرب به خداوند]] جسته‌ام و اگر جهاد با تو را ترک کنم، باید به خاطر تقصیری که کرده‌ام، [[استغفار]] کنم... ای معاویه! تو را [[بشارت]] به [[قصاص]] می‌دهم، به حساب [[الهی]] [[یقین]] کن و بدان که [[خداوند]] کتابی دارد که هر [[گناه]] کوچک و بزرگی را در آن ثبت می‌کند. [[خداوند]] تو را فراموش نخواهد کرد که [[مردم]] را با [[ظن]] و [[گمان]] دستگیر می‌کنی، و با اندک [[شبهه]] و تهمتی آنان را به [[قتل]] می‌رسانی و مردم را وادار به [[بیعت]] با فرزندت [[یزید]] می‌کنی، بچه سفیهی که شراب می‌خورد سگ [[بازی]] می‌کند. بدان که بر خودت زیان وارد ساختی، دینت را خراب کردی، [[خیانت]] در [[امانت]] کردی، رعیّتت را [[فریب]] دادی و جایگاهت را پُر [[آتش]] کردی. [[قوم]] [[ستمگر]] از [[رحمت خداوند]] به دورند<ref>متن نامه را بنگرید در بلاذری، أنساب الأشراف، ج۵، ص۱۲۸ - ۱۳۱؛ نیز در: ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ترجمة الامام الحسین {{ع}} من طبقات، ص۵۴ - ۵۵؛ دینوری، الأخبار الطوال ص۲۲۴؛ محمد بن حبیب، المحبر، ص۴۷۹؛ ابن‌عساکر، ترجمة الامام الحسین {{ع}} من تاریخ دمشق، ص۱۹۷ - ۱۹۸.</ref>.<ref>[[محمد سهیل طقوش|طقوش]] و [[رسول جعفریان|جعفریان]]، [[دولت امویان (کتاب)|دولت امویان]] ص۵۴.</ref>.
| |
| البته [[اباعبدالله]] {{ع}} یک سال پیش از [[مرگ]] [[معاویه]] در یک [[سخنرانی]] عمومی در موسم [[حج]]، از معاویه به عنوان [[طاغوت]] یاد کرد و ستم‌های او را برشمرد و از مردم خواست چون به شهر‌های خود بازگشتند، سخنان آن [[حضرت]] را به مردم برسانند و آنان را به [[حقّ]] فراموش‌شدۀ [[اهل بیت]] فرا خوانند،؛ چراکه [[بیم]] زوال [[اسلام]] و از بین رفتن [[حق]] در کار است<ref>الغدیر، علامه امینی، ج۱، ص۱۹۸؛ موسوعة کلمات الامام الحسین، ص۲۷۱.</ref>.
| |
| [[بدیهی]] است که [[مخالفت]] [[امام حسین]] {{ع}} با [[بنی امیه]] نه نزاعی شخصی، بلکه نزاعی مکتبی است، وقتی از آن حضرت دربارۀ بنی امیه پرسیدند، فرمود: {{متن حدیث|إنّا وهم الخصمان اللّذان اختصما في ربّهم}}<ref>حیاة الامام الحسین بن علی، ج۲، ص۲۳۴.</ref>. و این [[نزاع]]، پیوسته در گفتگوها و [[مجادلات]]، محسوس بود. خود معاویه هم می‌دانست که [[سید الشهدا]] {{ع}} هرگز [[سازش]] نخواهد کرد و در وصیتی که پیش از مرگ به یزید داشت، به او گفت که از مخالفت چهار نفر از [[قریش]] که مهمترین آنان [[حسین بن علی]] {{ع}} است بیم دارد و هشدار داد که [[اهل عراق]]، او را وادار به خروج بر ضدّ [[یزید]] می‌کنند و توصیه کرد که: {{عربی|واما الحسين... وإياك والمكاشفة له في محاربة سلّ سيف أو محاربة طعن رمح... وإياك يا بني أن تلقى الله بدمه فتكون من الهالكين}}<ref>حیاة الامام الحسین بن علی، ج۲، ص۲۳۷؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، ج۴، ص۳۳۲.</ref>
| |
|
| |
|
| == [[مرگ معاویه]] == | | == [[مرگ معاویه]] == |
