مقام محمود در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها
←منابع
(←مقدم ه) |
(←منابع) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
[[مفسران]]، مقام محمود را در این [[آیه]] به همان چیزی که ما پیش‌تر گفتیم، [[تفسیر]] کرده‌اند<ref>طباطبایی، سیدمحمد حسین، تفسیر المیزان، ج۱۳، ص۱۷۶.</ref>، همان‌گونه که آن را به [[مقام شفاعت]] تفسیر نموده‌اند<ref>طباطبایی، سیدمحمد حسین، تفسیر المیزان، ج۱۳، ص۱۷۶.</ref>. «مقام محمود» از جایگاه‌های [[اهل بیت]]{{عم}} نزد [[خداوند]] به شمار می‌رود و با [[تولی و تبری]] است که انسان به این جایگاه والا و پسندیده‌ای که [[خداوند متعال]] به اهل بیت{{عم}} بخشیده است، صعود می‌کند. [[معراج]] [[مؤمن]] به سوی این جایگاه، همان تولی و تبری و [[شب‌زنده‌داری]] است<ref>[[محمد مهدی آصفی|آصفی، محمد مهدی]]، [[بر آستان عاشورا ج۲ (کتاب)|بر آستان عاشورا ج۲]]، ص ۲۱۵.</ref>. | [[مفسران]]، مقام محمود را در این [[آیه]] به همان چیزی که ما پیش‌تر گفتیم، [[تفسیر]] کرده‌اند<ref>طباطبایی، سیدمحمد حسین، تفسیر المیزان، ج۱۳، ص۱۷۶.</ref>، همان‌گونه که آن را به [[مقام شفاعت]] تفسیر نموده‌اند<ref>طباطبایی، سیدمحمد حسین، تفسیر المیزان، ج۱۳، ص۱۷۶.</ref>. «مقام محمود» از جایگاه‌های [[اهل بیت]]{{عم}} نزد [[خداوند]] به شمار می‌رود و با [[تولی و تبری]] است که انسان به این جایگاه والا و پسندیده‌ای که [[خداوند متعال]] به اهل بیت{{عم}} بخشیده است، صعود می‌کند. [[معراج]] [[مؤمن]] به سوی این جایگاه، همان تولی و تبری و [[شب‌زنده‌داری]] است<ref>[[محمد مهدی آصفی|آصفی، محمد مهدی]]، [[بر آستان عاشورا ج۲ (کتاب)|بر آستان عاشورا ج۲]]، ص ۲۱۵.</ref>. | ||
== شفاعت کبری یا [[مقام محمود]] == | |||
با دقت در ماهیت [[عالم دنیا]] به این [[حقیقت]] پی می‌بریم که آن محدود بوده و قابلیت ظهور نتایج اعمال را به طور کامل ندارد، بلکه عرصه ظهور کامل آن [[عالم آخرت]] است که محل ظهور صفت جلالیه حق تعالی است. ظهور این صفت نیز وسائط فیض را می‌طلبد؛ زیرا تا امر افاضه فیض از سوی [[پروردگار متعال]] مطرح است وساطت در فیوضات نیز جریان دارد. | |||
[[علی بن حمزه]] می‌گوید: شخصی به [[امام صادق]] {{ع}} عرض کرد: همسایه‌ای از [[خوارج]] دارم و می‌گوید: [[پیامبر اکرم]] {{صل}} [[روز قیامت]] به [[فکر]] خویشتن است (تا خود را [[نجات]] دهد) پس چگونه [[شفاعت]] می‌کند؟ حضرت فرمود: «هیچ یک از اولین و آخرین نیست در [[روز قیامت]] مگر اینکه به [[شفاعت حضرت]] محمد {{صل}} محتاج است»<ref>{{متن حدیث|مَا أَحَدٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ إِلَّا وَ هُوَ يَحْتَاجُ إِلَى شَفَاعَةِ مُحَمَّدٍ {{صل}} يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}، بحارالانوار، ج۸، ص۴۲، ح۱۶، ۳۱، ۵۱ و ۵۲.</ref>. | |||
[[شفاعت]] و ضمیمه شدن وجود افرادی که بدون انضمام آنها نتایج [[اعمال]] [[ظهور]] نخواهد داشت، عبارت دیگری از واسطه در [[فیض]] بودن است که هیچ شخصی حتی [[انبیاء]] و [[اولیاء]] از این [[قانون]] مستثنی نیست<ref>المیزان، ج۱، ص۱۷۵؛ تفسیر نورالثقلین، ج۳، ص۲۰۶؛ بحارالانوار، ج۸، ص۴۵، ح۴۶ و ۴۸.</ref>. | |||
در [[روایت]] بالا شفاعت دیگران [[نفی]] نشده است بلکه شفاعت کنندگان در [[قیامت]] حتی انبیاء و اولیاء نیز جهت ظهور اعمال خود به بزرگ‌ترین وسائط [[فیض الهی]] و شفاعت ایشان نیازمند هستند و چنان‌چه شفاعتی از دیگران در روز قیامت باشد از طریق حضرات [[ائمه]] {{عم}} است؛ لذا در [[روایات]] متعددی وارد شده است که در قیامت هنگامی که عرصه بر [[مردم]] سخت می‌گردد، به [[حضرت آدم]] {{ع}} روی می‌آورند و از ایشان طلب شفاعت می‌نمایند و حضرت آنها را به [[حضرت نوح]] {{ع}} [[راهنمایی]] می‌کند و حضرت نوح به [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} و حضرت ابراهیم به [[حضرت موسی]] {{ع}}و حضرت موسی به [[حضرت عیسی]] {{ع}} و حضرت عیسی به [[حضرت محمد]] {{صل}} ارجاع می‌دهند. در این هنگام از سوی [[خداوند]] خطاب می‌رسد: شفاعت بنما که شفاعتت مقبول است<ref>بحارالانوار، ج۸، ص۴۸، ح۵۲.</ref>. | |||
بنابراین [[زمامداری]] ظهور نتایج اعمال انبیاء {{عم}} و امت‌هایشان در قیامت بر عهده ائمه {{عم}} می‌باشد<ref>[[محمد باقر تحریری|تحریری، محمد باقر]]، [[جلوه‌های لاهوتی ج۱ (کتاب)| جلوه‌های لاهوتی ج۱]]، ص ۱۷۹.</ref>. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:IM010330.jpg|22px]] [[محمد مهدی آصفی|آصفی، محمد مهدی]]، [[بر آستان عاشورا ج۲ (کتاب)|'''بر آستان عاشورا ج۲''']] | # [[پرونده:IM010330.jpg|22px]] [[محمد مهدی آصفی|آصفی، محمد مهدی]]، [[بر آستان عاشورا ج۲ (کتاب)|'''بر آستان عاشورا ج۲''']] | ||
# [[پرونده:lahuti1.jpg|22px]] [[محمد باقر تحریری|تحریری، محمد باقر]]، [[جلوه‌های لاهوتی ج۱ (کتاب)|'''جلوه‌های لاهوتی ج۱''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||