دلایل فلسفی اثبات عصمت انبیاء چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

== پاسخ نخست ==

[[پرونده:IM010459.jpg|بندانگشتی|راست|100px|[[مصطفی سلیمانیان|سلیمانیان]]]]

«وقتی [[نفس انسان]] به مرحله [[عقل]] مستفاد<ref>توضیح عقل مستفاد، ر. ک: نهایة الحکمه، مرحله ۱۱، فصل ۶.</ref> رسید همه [[علوم]]، حقایق و ویژگی‌های [[نبوت]] را دارا می‌شود و بر این اساس [[پیامبران الهی]] در رسیدن به حقایق نیز [[مصونیت]] [[الهی]] داشته و در عمل به آن نیز از [[عصمت]] برخوردارند؛ زیرا کسی که به مقام {{متن قرآن|ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى * فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى}}<ref>«سپس نزدیک شد و فروتر آمد * آنگاه (میان او و پیامبر) به اندازه دو کمان یا نزدیک‌تر رسید» سوره نجم، آیه ۸-۹.</ref> رسیده از نفوذ قوه خیال و نیروی واهمه از درون و [[شیطان]] و نیروهای [[ابلیس]] از بیرون کاملاً محفوظ است، لذا در بُعد [[علمی]] دچار [[سهو]] و [[نسیان]] و در بُعد عملی گرفتار [[معصیت]] نمی‌شود و به همین دلیل [[ابن سینا]] در "الهیات شفا" می‌گوید: [[ساحت]] [[قدس]] [[پیامبران]] [[برتر]] از آن است که سهو و غلط در آن راه پیدا کند چه اینکه وقتی نفس به کمال [[عقل]] نظری و عملی و مقام [[شهود]] و [[ولایت]] رسید به [[مقام عصمت]] نائل می‌شود و از این لحاظ شایستگی [[پیامبری]] و [[امامت]] را پیدا می‌کند»<ref>ر.ک: عصمت، مرکز مطالعات، ص۲۹.</ref>.<ref>[[مصطفی سلیمانیان|سلیمانیان، م‍ص‍طف‍ی‌]]، [[مقامات امامان (کتاب)|مقامات امامان]]، ص۲۶۰.</ref>