رهبانیت در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها
←مقدمه
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[رهبانیت]] مصدر [[راهب]] است و تَرهُّب به معنای تعبّد در | [[رهبانیت]] مصدر [[راهب]] است و تَرهُّب به معنای تعبّد در صومعه می‌باشد<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۴، ص۴۷.</ref>. برخی [[غلو]] در تعبُّد و [[افراط]] در آن را [[رهبانیت]] دانسته‌اند<ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۶۷.</ref>. اصل آن "رهب" به معنای [[خوف]]<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۴۴۷.</ref>، [[ترس]] مستمر و دائم<ref>حسین مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۲۴۱.</ref>. | ||
{{متن قرآن|وَجَعَلْنَا فِي قُلُوبِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَةً وَرَحْمَةً وَرَهْبَانِيَّةً}}<ref>«در دل پیروان او مهر و بخشایشی نهادیم و ما رها کردن این جهان را که از خود درآوردند بر آنان مقرّر نداشتیم جز آنکه برای رسیدن به خشنودی خداوند چنین کردند امّا آن را چنان» سوره حدید، آیه ۲۷.</ref>. | {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا فِي قُلُوبِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَةً وَرَحْمَةً وَرَهْبَانِيَّةً}}<ref>«در دل پیروان او مهر و بخشایشی نهادیم و ما رها کردن این جهان را که از خود درآوردند بر آنان مقرّر نداشتیم جز آنکه برای رسیدن به خشنودی خداوند چنین کردند امّا آن را چنان» سوره حدید، آیه ۲۷.</ref>. | ||
به [[عالمان]] [[مسیحی]] و [[یاران]] و [[اصحاب]] [[حضرت عیسی]] {{ع}} در [[قرآن کریم]]، [[راهب]] ([[رهبان]] جمع [[راهب]]) اطلاق شده است. در مورد اصل [[رهبانیت]] [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا فِي قُلُوبِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَةً وَرَحْمَةً وَرَهْبَانِيَّةً}}<ref>«در دل پیروان او مهر و بخشایشی نهادیم و ما رها کردن این جهان را که از خود درآوردند بر آنان مقرّر نداشتیم جز آنکه برای رسیدن به خشنودی خداوند چنین کردند امّا آن را چنان» سوره حدید، آیه ۲۷.</ref> [[رهبانیت]] را "[[بدعت]] [[حسنه]]" می‌شمارد، یعنی می‌فرماید: در [[دل]] کسانی که از او ([[عیسی]] {{ع}}) [[پیروی]] کردند، [[رأفت]] و [[رحمت]] قرار دادیم و رهبانیتی را به صورت بدعتی در پیش گرفتند که ما آن را بر ایشان [[واجب]] نکرده بودیم؛ مگر آنکه در | به [[عالمان]] [[مسیحی]] و [[یاران]] و [[اصحاب]] [[حضرت عیسی]] {{ع}} در [[قرآن کریم]]، [[راهب]] ([[رهبان]] جمع [[راهب]]) اطلاق شده است. در مورد اصل [[رهبانیت]] [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا فِي قُلُوبِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَةً وَرَحْمَةً وَرَهْبَانِيَّةً}}<ref>«در دل پیروان او مهر و بخشایشی نهادیم و ما رها کردن این جهان را که از خود درآوردند بر آنان مقرّر نداشتیم جز آنکه برای رسیدن به خشنودی خداوند چنین کردند امّا آن را چنان» سوره حدید، آیه ۲۷.</ref> [[رهبانیت]] را "[[بدعت]] [[حسنه]]" می‌شمارد، یعنی می‌فرماید: در [[دل]] کسانی که از او ([[عیسی]] {{ع}}) [[پیروی]] کردند، [[رأفت]] و [[رحمت]] قرار دادیم و رهبانیتی را به صورت بدعتی در پیش گرفتند که ما آن را بر ایشان [[واجب]] نکرده بودیم؛ مگر آنکه در طلب [[خشنودی الهی]] آن را در پیش گرفته بودند؛ ولی چنان‌که شایسته بود، رعایتش نکردند؛ پس بحث در کبری ([[رهبانیت]]) نیست که خود [[ممدوح]] و در طلب [[رضوان الهی]] است؛ بلکه در صغری یعنی عدم رعایت شایسته آن است<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۵۴۱.</ref>. | ||
[[رهبانیت]] به معنای [[دنیاگریزی]] و دوری از [[اجتماع]] و اجتناب از اختلاط با [[مردم]]، در [[اسلام]] امری منفی و منهی است. [[راهبان]] [[مسیحی]] نیز نتوانستند خود را از علایق [[دنیوی]] منزه گردانند و به [[اموال]] و [[حقوق مردم]] [[تجاوز]] کردند و به همین [[دلیل]] [[قرآن کریم]] آنان را [[نکوهش]] می‌کند: {{متن قرآن|إِنَّ كَثِيرًا مِنَ الْأَحْبَارِ وَالرُّهْبَانِ لَيَأْكُلُونَ أَمْوَالَ النَّاسِ بِالْبَاطِلِ}}<ref>«بسیاری از دانشوران دینی (اهل کتاب) و راهبان، دارایی‌های مردم را به نادرستی می‌خورند» سوره توبه، آیه ۳۴.</ref>.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص ۳۱۸-۳۱۹.</ref> | [[رهبانیت]] به معنای [[دنیاگریزی]] و دوری از [[اجتماع]] و اجتناب از اختلاط با [[مردم]]، در [[اسلام]] امری منفی و منهی است. [[راهبان]] [[مسیحی]] نیز نتوانستند خود را از علایق [[دنیوی]] منزه گردانند و به [[اموال]] و [[حقوق مردم]] [[تجاوز]] کردند و به همین [[دلیل]] [[قرآن کریم]] آنان را [[نکوهش]] می‌کند: {{متن قرآن|إِنَّ كَثِيرًا مِنَ الْأَحْبَارِ وَالرُّهْبَانِ لَيَأْكُلُونَ أَمْوَالَ النَّاسِ بِالْبَاطِلِ}}<ref>«بسیاری از دانشوران دینی (اهل کتاب) و راهبان، دارایی‌های مردم را به نادرستی می‌خورند» سوره توبه، آیه ۳۴.</ref>.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص ۳۱۸-۳۱۹.</ref> | ||