بقیع در سیره معصومین: تفاوت میان نسخه‌ها

امام مجتبی {{ع}} از بقیع خاطرات فراوان دارد. آن حضرت، هم در کنار جد بزرگوارش بوده و حضور آن گرامی را در بقیع مشاهده کرده و هم گریه‌های پی در پی مادرش [[زهرا]] را در بقیع به خاطر دارد و نیز از [[سیره]] پدر گرامی‌اش [[آگاه]] است. از آنها درس‌ها گرفته و به سیره آن بزرگواران [[اقتدا]] کرده است و بالأخره آن حضرت، [[حرمت]] ذاتی بقیع را به خوبی می‌شناسد بنابراین حضور آن سبط ارجمند [[پیامبر]] در بقیع، از قطعیات [[تاریخی]] است.  

علاوه بر اینها، امام مجتبی {{ع}} از سوی پدر بزرگوارش به حضور در بقیع [[مأمور]] شده است. [[قطب الدین راوندی]] نقل کرده است که علی {{ع}} در حادثه عجیبی امام حسن مجتبی {{ع}} را مأمور کرد به بقیع برود و فرمان علی را مبنی بر انجام حادثه‌ای عجیب به جای آورد و آن گرامی، [[امر]] پدر را به انجام رسانید. علی {{ع}} فرمود: نزد فلانی برو و چوب (عصای دست پیامبر را بگیر و به بقیع، رفته، سه بار بر فلان [[صخره]] بزن و بنگر که از آن، چه چیز خارج می‌‌شود ...» قطب الدین راوندی نقل می‌کند که [[حسن بن علی]] با اقتدا به سیره جدش، هر پنج شنبه به بقیع می‌‌رفت و برای [[اهل]] آن طلب مغفرت می‌کرد و آنجا را محل [[استجابت دعا]] می‌دانست و گاهی هم شب‌ها به تنهایی به بقیع قدم می‌نهاد و به [[دعا]] و مناجات می‌‌پرداخت.  

گرچه خواسته و توصیه [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} به برادرش [[حسین بن علی]] {{ع}} این بود که در کنار جد بزرگوارش [[دفن]] شود، اما با توجه به حوادثی که پیش بینی می‌‌کرد و با اهمیتی که برای [[بقیع]] قائل بود، در [[وصیت]] خویش به [[برادر]] گرامی‌اش [[امام حسین]] {{ع}} فرمود: «برادرم چون پایان مهلتم برسد چشم مرا ببند و غسلم بده و کفنم کن و مرا بر سریری گذارده، بر سر [[قبر]] جدم [[پیامبر خدا]] ببر تا پیمانم را با ایشان تجدید کنم، سپس مرا نزد جده‌ام [[فاطمه بنت اسد]] ببر و در آنجا به خاکم بسپار، از این رو پس از شهادتش آن حضرت را در بقیع در کنار جده‌اش فاطمه بنت اسد دفن کردند.

امام حسین با [[تأسی]] به سیره جد گرامی و پدر بزرگوار و مادرش زهرا: بقیع را [[محترم]] می‌‌شمرد و به حضور در این مکان اصرار داشت؛ به خصوص پس از دفن جده‌اش فاطمه بنت اسد و عموی بزرگوارش عباس و به ویژه پس از دفن برادر گرامی‌اش [[امام مجتبی]] در سیره آن بزرگوار حضور در بقیع [[قطعی]] و مشهور است. [[قطب الدین راوندی]] نقل کرده است: «آن سبط گرامی پس از وداع با جدش [[پیامبر]] و مادرش [[فاطمه]] راهی بقیع گردید و سخنانی را با برادرش داشت و سپس به سمت [[مکه]] خارج گردید. البته قبل از آنکه [[امام]] [[شهید]] به سمت مکه خارج شود بارها در روزهای پنج شنبه در بقیع حاضر می‌‌شده است.  

امام سجاد {{ع}} با [[احترام]] بسیار به بقیع می‌نگریستند؛ به خصوص پس از [[شهادت امام حسین]] {{ع}} و ماجرای [[عاشورا]]، دو مکان برای امام سجاد {{ع}} بسی آمیخته با [[تکریم]] و احترام بود:

# کنار مرقد [[پیامبر گرامی]] [[اسلام]] {{ع}} که بیشتر دعاهای صحیفه در آنجا خوانده شده و ایراد گردیده است.

# بقیع که به نقل [[صحیفه]]‌شناسان برخی از فقرات دعاهای صحیفه در بقیع ایراد گردیده است. بر این مسأله [[گواهان]] فراوانی وجود دارد. پرسش‌گری در برخی از کوچه‌های [[مدینه]] می‌‌پرسید: کجایید ای [[اهل]] [[زهد]] در [[دنیا]] و راغبان به [[آخرت]]؟ پس صدایی از جانب [[بقیع]] شنیده شد، ولی معلوم نبود که چه شخصی است. این شخص در واقع [[علی بن الحسین]]، [[امام سجاد]] {{ع}} بود. مانند این متن را [[شیخ مفید]] هم در [[ارشاد]] آورده است.

بقیع نزد [[امام باقر]] {{ع}} نیز از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بود و دلایلی مانند [[دفن]] پدر بزرگوار و جده گرامی‌اش [[فاطمه بنت اسد]] و به احتمال، دفن مادر [[ائمه]]، حضرت [[زهرای مرضیه]] این امر را موجب می‌‌شد؛ از همین رو ایجاد یک [[سنت]] در میان شاگردان و نیز شیعیانشان برای رفتن به بقیع و [[محترم]] شمردن آن جزو برنامه‌ها و دستوراتش بود.

سمهودی می‌‌گوید: «[[جعفر بن محمد]] این محل را محل [[استجابت دعا]] می‌دانست و فرموده است: «در تمام اماکنی که [[پیامبر خدا]] [[دعا]] می‌کرد و محل آمد و شد آن حضرت بود، برای [[دعا]] شایسته و به [[استجابت]] نزدیک است».  

به خاطر عظمت و احترامی که [[بقیع]] نزد [[امام رضا]] {{ع}} داشت، آن حضرت امر می‌کرد که [[دوستداران]] و [[شیعیان]] خود را در این مکان [[دفن]] کنند.