پیام‌های عاشورا در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

صحنه [[کربلا]] را می‌توان به یک نمایشگاه [[تشبیه]] کرد، ولی نه نمایشگاه [[علم]] و [[صنعت]] بلکه نمایشگاه معنویت و معرفت. منظور از برپایی نمایشگاه‌ها در [[جهان]]، نشان دادن محصولات [[فکری]] و عملی [[بشر]] است. در آنجا [[انسان]] [[عظمت]] [[فکر]] و فعالیت و مقدار هنرنمایی بشر را می‌فهمد. در نمایشگاه کربلا، انسان می‌تواند به عظمت [[قدرت]] [[اخلاقی]]، [[روحی]] و [[معنوی]] بشر پی برد و بفهمد تا چه اندازه بشر با گذشت، [[فداکار]]، [[آزاد]] مرد، [[خدا]] پرست، حق‌خواه و [[حق]] پرست می‌شود، معانی [[صبر]]، [[رضا]]، [[تسلیم]]، [[شجاعت]]، [[مروت]]، [[کرم]] و [[بزرگواری]] تا چه اندازه قدرت ظهور و بروز دارد<ref>مرتضی مطهری، مجموعه آثار، ج۱۷، ص۴۶۴.</ref>.<ref>[[محمد باقر پورامینی|پورامینی، محمد باقر]]، [[حماسه عاشورا (کتاب)|حماسه عاشورا]] ص ۵۶.</ref>.

حادثه، حادثه‌ای شبیه پذیر و نمایش پذیر است، دارای سوژه‌های بسیار زیاد، که گویی که آن را برای نشان دادن تهیه کرده‌اند - نمی‌گویم [[قیام]]، چون بیش از قیام است، نمی‌گویم [[نهضت]]، چون بیش از نهضت است -[[راز]] اینکه این حادثه، نمایش پذیر و شبیه پذیر است، این است که تجسم فکر و ایده چند جانبه و چند وجهی و چند بعدی [[اسلام]] است. همه اصول و جنبه‌های [[اسلامی]] عملاً در این حادثه تجسم پیدا کرده است، در جریان، در عمل و در مرحله تحقق، اسلام است.

[[حادثه کربلا]] خودش یک نمایش از [[سربازان]] اسلام است اما نه نمایشی که صرفاً صورت‌سازی باشد، آدمک‌هایی درست بکنند و صورتی بسازند ولی در واقع [[حقیقت]] نداشته باشد. مثلاً [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ}}<ref>«همانا خداوند از مؤمنان، خودشان و دارایی‌هاشان را خریده است در برابر اینکه بهشت از آن آنها باشد» سوره توبه، آیه ۱۱۱.</ref> در حادثه کربلا، خودش را در عمل نشان می‌دهد<ref>مرتضی مطهری، مجموعه آثار، ج۱۷، ص۳۷۹.</ref>.<ref>[[محمد باقر پورامینی|پورامینی، محمد باقر]]، [[حماسه عاشورا (کتاب)|حماسه عاشورا]] ص ۵۷.</ref>.