آیه مباهله در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
←بند اول: حکمتی بزرگ در تعارض ظاهری بین دستور خدا و عمل پیامبر{{صل}}
| خط ۹۴: | خط ۹۴: | ||
به همین جهت، پیامبر{{صل}} در [[امتثال امر الهی]]، مظاهر کامل اسلام و [[اخلاص]] را با خود به صحنه مباهله آوردند<ref>محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش و فرید محسنی|محسنی، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۶ ص۲۹.</ref>. | به همین جهت، پیامبر{{صل}} در [[امتثال امر الهی]]، مظاهر کامل اسلام و [[اخلاص]] را با خود به صحنه مباهله آوردند<ref>محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش و فرید محسنی|محسنی، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۶ ص۲۹.</ref>. | ||
==== بند اول: حکمتی بزرگ در | ==== بند اول: حکمتی بزرگ در تعارض ظاهری بین [[دستور خدا]] و عمل [[پیامبر]]{{صل}} ==== | ||
[[رسول خدا]]{{صل}} به تصریح [[قرآن]] [[معصوم]] هستند و در نتیجه، فعل و قول و تقریر ایشان مصداق کامل [[امتثال]] [[فرامین الهی]] است. امکان ندارد که بین [[فرمان خداوند]] با عمل [[رسول]] او{{صل}} ظاهراً و باطناً اختلافی وجود داشته باشد. در حالی که [[فرمان الهی]] در [[آیه مباهله]] به صورت جمع ذکر شده و لازمه امتثال چنین فرمانی، به صحنه آوردن همه کسانی است که مصداق [[فرمان]] [[پروردگار]] هستند. | [[رسول خدا]]{{صل}} به تصریح [[قرآن]] [[معصوم]] هستند و در نتیجه، فعل و قول و تقریر ایشان مصداق کامل [[امتثال]] [[فرامین الهی]] است. امکان ندارد که بین [[فرمان خداوند]] با عمل [[رسول]] او{{صل}} ظاهراً و باطناً اختلافی وجود داشته باشد. در حالی که [[فرمان الهی]] در [[آیه مباهله]] به صورت جمع ذکر شده و لازمه امتثال چنین فرمانی، به صحنه آوردن همه کسانی است که مصداق [[فرمان]] [[پروردگار]] هستند. | ||