شفاعت تشریعی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = شفاعت | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[تشریع]] و [[تبیین دین]] و [[آیین]] [[پرستش]]، | [[تشریع]] و [[تبیین دین]] و [[آیین]] [[پرستش]]، تفضّل و لطفی [[الهی]] و وسیله‌ای برای [[تقرب]] [[معنوی]] [[انسان‌ها]] به [[پروردگار]] است. [[ارسال رسل]]، [[احکام]] [[عبادی]]، [[اوامر و نواهی]]، [[انذار]] و [[تبشیر]] و حتی عقوبت‌های [[اخروی]]، همگی وسایلی برای [[تربیت]] و [[رشد]] و کمال و نهایتاً [[اتمام حجت]] برای انسان‌ها به شمار می‌آیند<ref>{{متن قرآن|تَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ صِدْقًا وَعَدْلًا لَا مُبَدِّلَ لِكَلِمَاتِهِ}} «و سخن پروردگارت به راستی و دادگری کامل شد؛ هیچ دگرگون کننده‌ای برای سخنان وی نیست و او شنوای داناست» سوره انعام، آیه ۱۱۵.</ref>. | ||
[[آیات]] متعدّد [[قرآن]]، بر معنای [[شفاعت]] [[تشریعی]] دلالت می‌نمایند؛ از جمله: {{متن قرآن|يَوْمَئِذٍ لَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَرَضِيَ لَهُ قَوْلًا}}<ref>«در این روز میانجیگری سودی ندارد مگر (میانجیگری) کسی که (خداوند) بخشنده بدو اجازه داده و از گفتار او خرسند باشد» سوره طه، آیه ۱۰۹.</ref>، {{متن قرآن|لَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ}}<ref>«و میانجیگری نزد او سودی ندارد مگر برای آن کس که او به وی اجازه دهد» سوره سبأ، آیه ۲۳.</ref>، {{متن قرآن|لَا تُغْنِي شَفَاعَتُهُمْ شَيْئًا إِلَّا مِنْ بَعْدِ أَنْ يَأْذَنَ اللَّهُ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَرْضَى}}<ref>«و بسا فرشته‌هایی در آسمان‌هاست که میانجیگریشان هیچ به کار نمی‌آید مگر پس از آنکه خداوند برای کسی که بخواهد و بپسندد، اجازه دهد» سوره نجم، آیه ۲۶.</ref>، {{متن قرآن|وَلَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى}}<ref>«آینده و گذشته آنان را می‌داند و (آنان) جز برای کسی که (خداوند) از او خرسند باشد میانجیگری نمی‌کنند و خود از بیم او هراسانند» سوره انبیاء، آیه ۲۸.</ref>، {{متن قرآن|وَلَا يَمْلِكُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ}}<ref>«و کسانی که (مشرکان آنان را) به جای او (به پرستش) می‌خوانند اختیار میانجیگری ندارند مگر آنان که با دانایی به حق گواهی دهند» سوره زخرف، آیه ۸۶.</ref>. | [[آیات]] متعدّد [[قرآن]]، بر معنای [[شفاعت]] [[تشریعی]] دلالت می‌نمایند؛ از جمله: {{متن قرآن|يَوْمَئِذٍ لَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَرَضِيَ لَهُ قَوْلًا}}<ref>«در این روز میانجیگری سودی ندارد مگر (میانجیگری) کسی که (خداوند) بخشنده بدو اجازه داده و از گفتار او خرسند باشد» سوره طه، آیه ۱۰۹.</ref>، {{متن قرآن|لَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ}}<ref>«و میانجیگری نزد او سودی ندارد مگر برای آن کس که او به وی اجازه دهد» سوره سبأ، آیه ۲۳.</ref>، {{متن قرآن|لَا تُغْنِي شَفَاعَتُهُمْ شَيْئًا إِلَّا مِنْ بَعْدِ أَنْ يَأْذَنَ اللَّهُ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَرْضَى}}<ref>«و بسا فرشته‌هایی در آسمان‌هاست که میانجیگریشان هیچ به کار نمی‌آید مگر پس از آنکه خداوند برای کسی که بخواهد و بپسندد، اجازه دهد» سوره نجم، آیه ۲۶.</ref>، {{متن قرآن|وَلَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى}}<ref>«آینده و گذشته آنان را می‌داند و (آنان) جز برای کسی که (خداوند) از او خرسند باشد میانجیگری نمی‌کنند و خود از بیم او هراسانند» سوره انبیاء، آیه ۲۸.</ref>، {{متن قرآن|وَلَا يَمْلِكُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ}}<ref>«و کسانی که (مشرکان آنان را) به جای او (به پرستش) می‌خوانند اختیار میانجیگری ندارند مگر آنان که با دانایی به حق گواهی دهند» سوره زخرف، آیه ۸۶.</ref>. | ||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و به سوی او راه جویید و در راه او جهاد کنید باشد که رستگار گردید» سوره مائده، آیه ۳۵.</ref>. | {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و به سوی او راه جویید و در راه او جهاد کنید باشد که رستگار گردید» سوره مائده، آیه ۳۵.</ref>. | ||
[[شفاعت]] [[تشریعی]]، مربوط به رابطه [[انسان]] با [[خداوند]] از جهت [[اعتقادات]] و [[احکام]] است؛ که [[تکلیف]] و نهایتاً [[عقوبت]] را به دنبال دارد. خداوند بر اساس تقدیر خود، شفاعت را به عنوان یکی از [[قوانین]] خود، این‌گونه قرار داده که نهایتاً براساس [[اذن]] او انجام شود. بر این مبنا، کسب [[احکام شریعت]]، [[فیض]] [[معنوی]] راه [[سعادت]] و هر آنچه در مجموعه [[دین]] از طریق [[رسول خدا]] {{صل}} تحصیل می‌گردد، همگی بر اساس وساطت ایشان بین [[خدا]] و [[مخلوقات]] و مبتنی بر [[قانون]] شفاعت می‌باشد و این امر در [[دنیا]] و [[آخرت]] جریان دارد: {{متن قرآن|وَلَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ}}<ref>«و میانجیگری نزد او سودی ندارد مگر برای آن کس که او به وی اجازه دهد» سوره سبأ، آیه ۲۳.</ref>، {{متن قرآن|وَكَمْ مِنْ مَلَكٍ فِي السَّمَاوَاتِ لَا تُغْنِي شَفَاعَتُهُمْ شَيْئًا إِلَّا مِنْ بَعْدِ أَنْ يَأْذَنَ اللَّهُ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَرْضَى}}<ref>«و بسا فرشته‌هایی در آسمان‌هاست که میانجیگریشان هیچ به کار نمی‌آید مگر پس از آنکه خداوند برای کسی که بخواهد و بپسندد، اجازه دهد» سوره نجم، آیه ۲۶.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]] ص ۵۷۷.</ref> | [[شفاعت]] [[تشریعی]]، مربوط به رابطه [[انسان]] با [[خداوند]] از جهت [[اعتقادات]] و [[احکام]] است؛ که [[تکلیف]] و نهایتاً [[عقوبت]] را به دنبال دارد. خداوند بر اساس تقدیر خود، شفاعت را به عنوان یکی از [[قوانین]] خود، این‌گونه قرار داده که نهایتاً براساس [[اذن]] او انجام شود. بر این مبنا، کسب [[احکام شریعت]]، [[فیض]] [[معنوی]] راه [[سعادت]] و هر آنچه در مجموعه [[دین]] از طریق [[رسول خدا]] {{صل}} تحصیل می‌گردد، همگی بر اساس وساطت ایشان بین [[خدا]] و [[مخلوقات]] و مبتنی بر [[قانون]] شفاعت می‌باشد و این امر در [[دنیا]] و [[آخرت]] جریان دارد: {{متن قرآن|وَلَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ}}<ref>«و میانجیگری نزد او سودی ندارد مگر برای آن کس که او به وی اجازه دهد» سوره سبأ، آیه ۲۳.</ref>، {{متن قرآن|وَكَمْ مِنْ مَلَكٍ فِي السَّمَاوَاتِ لَا تُغْنِي شَفَاعَتُهُمْ شَيْئًا إِلَّا مِنْ بَعْدِ أَنْ يَأْذَنَ اللَّهُ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَرْضَى}}<ref>«و بسا فرشته‌هایی در آسمان‌هاست که میانجیگریشان هیچ به کار نمی‌آید مگر پس از آنکه خداوند برای کسی که بخواهد و بپسندد، اجازه دهد» سوره نجم، آیه ۲۶.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]]، ص ۵۷۷.</ref> | ||
== انواع شفاعت تشریعی == | == انواع شفاعت تشریعی == | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
# [[ملائکه]] [[الهی]]؛ که [[شفاعت]] آنان [[طلب]] [[مغفرت]] برای [[مؤمنین]] است: {{متن قرآن|الَّذِينَ يَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَمَنْ حَوْلَهُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَيُؤْمِنُونَ بِهِ وَيَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِينَ آمَنُوا}}<ref>«کسانی که عرش خداوند را برمی‌دارند و پیرامونیان آن، با سپاس پروردگارشان را به پاکی می‌ستایند و بدو ایمان می‌آورند و برای مؤمنان آمرزش می‌خواهند» سوره غافر، آیه ۷.</ref>؛ {{متن قرآن|وَالْمَلَائِكَةُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَيَسْتَغْفِرُونَ لِمَنْ فِي الْأَرْضِ أَلَا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ}}<ref>«نزدیک است که آسمان‌ها بر فراز سرشان بشکافند و فرشتگان با سپاس پروردگارشان را به پاکی می‌ستایند و برای هر کس که در زمین است آمرزش می‌خواهند؛ آگاه باشید که بی‌گمان خداوند است که آمرزنده بخشاینده است» سوره شوری، آیه ۵.</ref>. | # [[ملائکه]] [[الهی]]؛ که [[شفاعت]] آنان [[طلب]] [[مغفرت]] برای [[مؤمنین]] است: {{متن قرآن|الَّذِينَ يَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَمَنْ حَوْلَهُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَيُؤْمِنُونَ بِهِ وَيَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِينَ آمَنُوا}}<ref>«کسانی که عرش خداوند را برمی‌دارند و پیرامونیان آن، با سپاس پروردگارشان را به پاکی می‌ستایند و بدو ایمان می‌آورند و برای مؤمنان آمرزش می‌خواهند» سوره غافر، آیه ۷.</ref>؛ {{متن قرآن|وَالْمَلَائِكَةُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَيَسْتَغْفِرُونَ لِمَنْ فِي الْأَرْضِ أَلَا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ}}<ref>«نزدیک است که آسمان‌ها بر فراز سرشان بشکافند و فرشتگان با سپاس پروردگارشان را به پاکی می‌ستایند و برای هر کس که در زمین است آمرزش می‌خواهند؛ آگاه باشید که بی‌گمان خداوند است که آمرزنده بخشاینده است» سوره شوری، آیه ۵.</ref>. | ||
# مؤمنین؛ که برای خود و برای [[برادران ایمانی]] خود [[استغفار]] می‌کنند: {{متن قرآن|وَاعْفُ عَنَّا وَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا أَنْتَ مَوْلَانَا}}<ref>«و از ما درگذر و ما را بیامرز و بر ما ببخشای؛ تو سرور مایی» سوره بقره، آیه ۲۸۶.</ref>. | # مؤمنین؛ که برای خود و برای [[برادران ایمانی]] خود [[استغفار]] می‌کنند: {{متن قرآن|وَاعْفُ عَنَّا وَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا أَنْتَ مَوْلَانَا}}<ref>«و از ما درگذر و ما را بیامرز و بر ما ببخشای؛ تو سرور مایی» سوره بقره، آیه ۲۸۶.</ref>. | ||
# هر امری که با [[عمل صالح]] ارتباطی دارد؛ که موارد آن متعدّد است؛ از جمله مسجدها و اماکن شریفه و متبرکه، ایام شریفه و [[انبیاء]] و [[رسولان]] [[خدا]] {{عم}} که برای [[امّت]] خود طلب مغفرت می‌کنند: {{متن قرآن|وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِيمًا}}<ref>«و ما هیچ پیامبری را نفرستادیم مگر برای آنکه به اذن خداوند از او فرمانبرداری کنند و اگر آنان هنگامی که به خویش ستم روا داشتند نزد تو می‌آمدند و از خداوند آمرزش می‌خواستند و پیامبر برای آنان آمرزش می‌خواست خداوند را توبه‌پذیر بخشاینده می‌یافتند» سوره نساء، آیه ۶۴.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]] ص ۵۷۸.</ref> | # هر امری که با [[عمل صالح]] ارتباطی دارد؛ که موارد آن متعدّد است؛ از جمله مسجدها و اماکن شریفه و متبرکه، ایام شریفه و [[انبیاء]] و [[رسولان]] [[خدا]] {{عم}} که برای [[امّت]] خود طلب مغفرت می‌کنند: {{متن قرآن|وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِيمًا}}<ref>«و ما هیچ پیامبری را نفرستادیم مگر برای آنکه به اذن خداوند از او فرمانبرداری کنند و اگر آنان هنگامی که به خویش ستم روا داشتند نزد تو می‌آمدند و از خداوند آمرزش می‌خواستند و پیامبر برای آنان آمرزش می‌خواست خداوند را توبه‌پذیر بخشاینده می‌یافتند» سوره نساء، آیه ۶۴.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]]، ص ۵۷۸.</ref> | ||
=== [[شفاعت]] در [[قیامت]] === | === [[شفاعت]] در [[قیامت]] === | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
# [[ملائکه]]: {{متن قرآن|وَكَمْ مِنْ مَلَكٍ فِي السَّمَاوَاتِ لَا تُغْنِي شَفَاعَتُهُمْ شَيْئًا إِلَّا مِنْ بَعْدِ أَنْ يَأْذَنَ اللَّهُ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَرْضَى}}<ref>«و بسا فرشته‌هایی در آسمان‌هاست که میانجیگریشان هیچ به کار نمی‌آید مگر پس از آنکه خداوند برای کسی که بخواهد و بپسندد، اجازه دهد» سوره نجم، آیه ۲۶.</ref>. | # [[ملائکه]]: {{متن قرآن|وَكَمْ مِنْ مَلَكٍ فِي السَّمَاوَاتِ لَا تُغْنِي شَفَاعَتُهُمْ شَيْئًا إِلَّا مِنْ بَعْدِ أَنْ يَأْذَنَ اللَّهُ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَرْضَى}}<ref>«و بسا فرشته‌هایی در آسمان‌هاست که میانجیگریشان هیچ به کار نمی‌آید مگر پس از آنکه خداوند برای کسی که بخواهد و بپسندد، اجازه دهد» سوره نجم، آیه ۲۶.</ref>. | ||
# [[شهداء]]: اصل در معنای [[شهادت]]، حضور و [[شهود]] در نزد امری است و [[شهید]] به کسی گفته می‌شود که به [[مقام]] حضور در مراتبی از [[عالم غیب]] رسیده باشد. کسی که در میدان [[جهاد]] با [[دشمنان دین]] کشته می‌شود، [[خداوند]] تفضّلاً [[مقامات]] عالی در [[برزخ]] و [[قیامت]] را به او [[عنایت]] می‌کند؛ از جمله حضور در مراتبی از [[عوالم ملکوت]] و [[مشاهده]] مراتبی از عالم غیب و [[ارتزاق]] از رحمت‌های خاص و [[معارف الهی]] به وی ارزانی می‌شود؛ در نتیجه، اصطلاحاً به او «[[شهید]]» گفته می‌شود: {{متن قرآن|وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ}}<ref>«و کسانی را که در راه خداوند کشته شده‌اند مرده مپندار که زنده‌اند، نزد پروردگارشان روزی می‌برند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۹.</ref>. خلاصه آنکه، همه [[شهداء]]، خواه شهید در میدان [[جهاد اصغر]] باشند و یا اکبر، اجازه [[شفاعت]] دیگران را در قیامت دارند: {{متن قرآن|وَلَا يَمْلِكُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ}}<ref>«و کسانی که (مشرکان آنان را) به جای او (به پرستش) می‌خوانند اختیار میانجیگری ندارند مگر آنان که با دانایی به حق گواهی دهند» سوره زخرف، آیه ۸۶.</ref><ref>برای مطالعه بیشتر، ر. ک: برهان دوازدهم از این مجموعه، آیه شهادت.</ref> | # [[شهداء]]: اصل در معنای [[شهادت]]، حضور و [[شهود]] در نزد امری است و [[شهید]] به کسی گفته می‌شود که به [[مقام]] حضور در مراتبی از [[عالم غیب]] رسیده باشد. کسی که در میدان [[جهاد]] با [[دشمنان دین]] کشته می‌شود، [[خداوند]] تفضّلاً [[مقامات]] عالی در [[برزخ]] و [[قیامت]] را به او [[عنایت]] می‌کند؛ از جمله حضور در مراتبی از [[عوالم ملکوت]] و [[مشاهده]] مراتبی از عالم غیب و [[ارتزاق]] از رحمت‌های خاص و [[معارف الهی]] به وی ارزانی می‌شود؛ در نتیجه، اصطلاحاً به او «[[شهید]]» گفته می‌شود: {{متن قرآن|وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ}}<ref>«و کسانی را که در راه خداوند کشته شده‌اند مرده مپندار که زنده‌اند، نزد پروردگارشان روزی می‌برند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۹.</ref>. خلاصه آنکه، همه [[شهداء]]، خواه شهید در میدان [[جهاد اصغر]] باشند و یا اکبر، اجازه [[شفاعت]] دیگران را در قیامت دارند: {{متن قرآن|وَلَا يَمْلِكُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ}}<ref>«و کسانی که (مشرکان آنان را) به جای او (به پرستش) می‌خوانند اختیار میانجیگری ندارند مگر آنان که با دانایی به حق گواهی دهند» سوره زخرف، آیه ۸۶.</ref><ref>برای مطالعه بیشتر، ر. ک: برهان دوازدهم از این مجموعه، آیه شهادت.</ref> | ||
# [[مؤمنین]]، اعم از [[صدیقین]] و یا [[صالحین]]: به تعبیر [[قرآن]]، ایشان در [[روز قیامت]] ملحق به شهداء می‌شوند. بنابراین، آنان نیز از [[شفیعان]] به شمار می‌آیند: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ أُولَئِكَ هُمُ الصِّدِّيقُونَ وَالشُّهَدَاءُ عِنْدَ رَبِّهِمْ}}<ref>«و کسانی که به خداوند و پیامبرانش ایمان آورده‌اند، نزد پروردگار خویش همان راستگویان و شهیدانند؛ آنان راست پاداش و فروغشان؛ و آن کسان که کافر شدند و آیات ما را دروغ شمردند دوزخی‌اند» سوره حدید، آیه ۱۹.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]] ص ۵۸۰.</ref> | # [[مؤمنین]]، اعم از [[صدیقین]] و یا [[صالحین]]: به تعبیر [[قرآن]]، ایشان در [[روز قیامت]] ملحق به شهداء می‌شوند. بنابراین، آنان نیز از [[شفیعان]] به شمار می‌آیند: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ أُولَئِكَ هُمُ الصِّدِّيقُونَ وَالشُّهَدَاءُ عِنْدَ رَبِّهِمْ}}<ref>«و کسانی که به خداوند و پیامبرانش ایمان آورده‌اند، نزد پروردگار خویش همان راستگویان و شهیدانند؛ آنان راست پاداش و فروغشان؛ و آن کسان که کافر شدند و آیات ما را دروغ شمردند دوزخی‌اند» سوره حدید، آیه ۱۹.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]]، ص ۵۸۰.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:شفاعت | [[رده:شفاعت]] | ||