آیه اولی الامر در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

===== اولی الامر در ردیف خدا و پیامبر =====

اولی الامر در [[قرآن]] در کنار خدا و رسولش آمده و خداوند هر چه را برای خود و رسولش، از [[وجوب]] ردّ [[فییء]] و بخشی از [[غنایم]] و [[وجوب اطاعت]] [[پسندیده]]، برای آنان نیز پسندیده و قرار داده است.

[[امام رضا]]{{ع}} درباره [[شأن]] ذی‌القربای [[رسول خدا]]{{صل}} می‌فرماید:

در خطبه‌ای از [[امام حسن]]{{ع}} نیز پس از [[بیعت مردم]] با ایشان، چنین [[روایت]] شده است:

[[اطاعت از اولی الامر]] همسان با اطاعت از خدا و [[رسول]] او امری [[مولوی]] و نه ارشادی است و تا [[قیامت]] ادامه خواهد داشت. مرحوم [[کلینی]] و [[عیاشی]] از [[امام باقر]]{{ع}} درباره [[تفسیر]] «[[اولی الامر]]» و [[اطاعت]] از آنان چنین نقل می‌کنند:

و به همین مضمون روایاتی دیگر نیز نقل شده است؛ از جمله حسین بن ابی العلاء به نقل از [[کلینی]] با سند {{عربی|حسن كالصحيح}}<ref>ر.ک: مجلسی، مرآة العقول، ج۲، ص۳۲۶.</ref> می‌گوید:

«به [[امام صادق]]{{ع}} در باره باورمان نسبت به [[اوصیا]] گفتم: آیا اطاعت آنان [[واجب]] است؟ فرمود: آری، [زیرا] آنان کسانی‌اند که خداوند [امر به اطاعت از آنان کرد و] فرمود: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}}<ref>«ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref><ref>کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۸۷، ح۷ و ص۱۸۹، ح۱۶ و به همین مضمون ر.ک: اهوازی، الزهد، ص۱۰۴، ح۲۸۶.</ref>.<ref>[[فتح‌الله نجارزادگان|نجارزادگان، فتح‌الله]]، [[بررسی تطبیقی تفسیر آیات ولایت (کتاب)|بررسی تطبیقی تفسیر آیات ولایت]]، ص ۸۳</ref>.