شهادت در راه خدا در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
←نه بیمی دارند نه اندوهی
| خط ۱۴۴: | خط ۱۴۴: | ||
== نه بیمی دارند نه اندوهی == | == نه بیمی دارند نه اندوهی == | ||
این فرمایش [[خدای تعالی]] است: {{متن قرآن|...وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ...}}. آنان به [[برادران]] خویش که هنوز به ایشان نپیوسته‌اند و به مسیر آکنده از [[خون]]، جهاد، پیروزی‌ها، شکست‌ها، دردها و تلخی با این نگاه ربانی می‌نگرند {{متن قرآن|وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}. لیک ما در این دنیا، دیدمان تفاوت دارد. ما از رهگذر تصورات بشری آمیخته با [[ضعف]]، کوته نظری و [[تشویق]] به این مسیر می‌نگریم و هرگاه پیش‌بینی کنیم که در سیر و حرکت‌مان، مصیبتی بر ما فرود آید یا تندبادی به ما زند و هیچ چیزی بر جای ننهد، به نگرانی و [[اضطراب]] دچار می‌شویم. نیز هرگاه بلایی دامانمان یا مصیبتی گریبانمان را بگیرد و پهنه [[زمین]] بر ما تنگ آید و دردهای | این فرمایش [[خدای تعالی]] است: {{متن قرآن|...وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ...}}. آنان به [[برادران]] خویش که هنوز به ایشان نپیوسته‌اند و به مسیر آکنده از [[خون]]، جهاد، پیروزی‌ها، شکست‌ها، دردها و تلخی با این نگاه ربانی می‌نگرند {{متن قرآن|وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}. لیک ما در این دنیا، دیدمان تفاوت دارد. ما از رهگذر تصورات بشری آمیخته با [[ضعف]]، کوته نظری و [[تشویق]] به این مسیر می‌نگریم و هرگاه پیش‌بینی کنیم که در سیر و حرکت‌مان، مصیبتی بر ما فرود آید یا تندبادی به ما زند و هیچ چیزی بر جای ننهد، به نگرانی و [[اضطراب]] دچار می‌شویم. نیز هرگاه بلایی دامانمان یا مصیبتی گریبانمان را بگیرد و پهنه [[زمین]] بر ما تنگ آید و دردهای فراق و تلخی‌های ناکامی‌ها و شدت [[ابتلا]] در [[جان]] و [[مال]] و روزی و [[امنیت]] بر ما فشار آورد، [[اندوه]] و درد، ما را در خویش غرقه می‌سازد؛ بنابراین، مسیر برای ما - از رهگذر تصوراتمان - از [[بیم]] و اندوه آکنده است: بیم از گرفتاری‌هایی که ممکن است در [[آینده]] بر سرمان آید و اندوه از [[گرفتاری‌ها]] و سختی‌هایی که بر سرمان آمده است. کم‌اند انسان‌هایی که در میان این حرکت و مسیر آکنده از [[خون]] و درد، بینشی درست و ناب دارند که در بیم و اندوه [[زندگی]] نمی‌کنند. اما نگاه [[شهیدان]] به این مسیر و تصورشان از آن با نگاه و تصورات بشری آمیخته به [[ضعف]] و [[سستی]] ما، تفاوت دارد. آنان این نگاه ناب و دوررس را از [[خدا]] گرفته‌اند و آن را از اعتماد و [[اطمینان]] به [[خدای تعالی]] آکنده‌اند. خدای تعالی این نگاه را از نزد خویش به آنان ارزانی داشته است، همین است که با این اعتماد و اطمینان و با این نگاه ناب و بدون [[هراس]] و نگرانی و اندوه به این مسیر ربانی بر روی زمین می‌نگرند و از همین جاست که از آمدن برادرانشان که هنوز به آنان نپیوسته‌اند، شادمان می‌شوند. آنان که به کام معرکه فرو رفته‌اند، نباید [[ترس]] و اندوهی به خویش راه دهند و نباید از چیزی که در پیش دارند، بهراسند و بهر چیزی که از دست داده‌اند، اندوه خورند؛ زیرا [[یاری]] [[پروردگار]] که خدای تعالی به [[بندگان]] [[صالح]] خویش [[وعده]] داده است و کمک و [[پیروزی]] و [[تأیید]] و پشتیبانی او در میانه این [[جدال]] آکنده از خون و درد و تلخی و [[رنج]] به آنان خواهد رسید. | ||
{{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ * وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ وَنُرِيَ فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَجُنُودَهُمَا مِنْهُمْ مَا كَانُوا يَحْذَرُونَ}}<ref>«و برآنیم که بر آنان که در زمین ناتوان شمرده شده‌اند منّت گذاریم و آنان را پیشوا گردانیم و آنان را وارثان (روی زمین) کنیم * و به آنان در این (سر) زمین توانایی بخشیم و با آنان به فرعون و هامان و سپاه آن دو، چیزی را که از آن می‌هراسیدند نشان دهیم» سوره قصص، آیه ۵-۶.</ref>. پس [[ترس]] و نگرانی از [[آینده]] و [[اضطراب]] از بهر آن چرا؟ آنان را در [[راه خدا]] هیچ خستگی یا آزاری نخواهد رسید و برای هر بلایی که بر آنان رسد [[خداوند]] [[عمل صالح]] و [[پاداش]] می‌نویسد: {{متن قرآن|...ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ لَا يُصِيبُهُمْ ظَمَأٌ وَلَا نَصَبٌ وَلَا مَخْمَصَةٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا يَطَئُونَ مَوْطِئًا يَغِيظُ الْكُفَّارَ وَلَا يَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَيْلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صَالِحٌ...}}<ref>«مردم مدینه و تازیان بیابان‌نشین پیرامون آنان حق ندارند از (همراهی) پیامبر بازمانند و نه جان‌های خودشان را از جان او دوست‌تر بدارند؛ از این رو که هیچ تشنگی و سختی و گرسنگی در راه خداوند به آنان نمی‌رسد و بر هیچ جایگاهی که کافران را به خشم آورد گام نمی‌نهند و هیچ زیانی به دشمنی نمی‌زنند مگر که در برابر آن، کاری شایسته برای آنان نوشته می‌شود؛ بی‌گمان خداوند پاداش نکوکاران را تباه نمی‌سازد» سوره توبه، آیه ۱۲۰.</ref>. | {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ * وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ وَنُرِيَ فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَجُنُودَهُمَا مِنْهُمْ مَا كَانُوا يَحْذَرُونَ}}<ref>«و برآنیم که بر آنان که در زمین ناتوان شمرده شده‌اند منّت گذاریم و آنان را پیشوا گردانیم و آنان را وارثان (روی زمین) کنیم * و به آنان در این (سر) زمین توانایی بخشیم و با آنان به فرعون و هامان و سپاه آن دو، چیزی را که از آن می‌هراسیدند نشان دهیم» سوره قصص، آیه ۵-۶.</ref>. پس [[ترس]] و نگرانی از [[آینده]] و [[اضطراب]] از بهر آن چرا؟ آنان را در [[راه خدا]] هیچ خستگی یا آزاری نخواهد رسید و برای هر بلایی که بر آنان رسد [[خداوند]] [[عمل صالح]] و [[پاداش]] می‌نویسد: {{متن قرآن|...ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ لَا يُصِيبُهُمْ ظَمَأٌ وَلَا نَصَبٌ وَلَا مَخْمَصَةٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا يَطَئُونَ مَوْطِئًا يَغِيظُ الْكُفَّارَ وَلَا يَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَيْلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صَالِحٌ...}}<ref>«مردم مدینه و تازیان بیابان‌نشین پیرامون آنان حق ندارند از (همراهی) پیامبر بازمانند و نه جان‌های خودشان را از جان او دوست‌تر بدارند؛ از این رو که هیچ تشنگی و سختی و گرسنگی در راه خداوند به آنان نمی‌رسد و بر هیچ جایگاهی که کافران را به خشم آورد گام نمی‌نهند و هیچ زیانی به دشمنی نمی‌زنند مگر که در برابر آن، کاری شایسته برای آنان نوشته می‌شود؛ بی‌گمان خداوند پاداش نکوکاران را تباه نمی‌سازد» سوره توبه، آیه ۱۲۰.</ref>. | ||
بنابراین، چرا از [[گرفتاری‌ها]]، [[رنج‌ها]] و دردهایی که دامنشان را می‌گیرد و مشقت‌هایی که در راه خدا می‌کشند، [[اندوه]] خورند؟ پس، در این مسیر، نه ترسی هست و نه اندوهی و پویندگان این مسیر دشوار و ناهموار نباید بهر گرفتاری‌هایی که گریبان‌گیر آنان می‌شود، بترسند و اندوه خورند. این همان نگاه ربانی و | بنابراین، چرا از [[گرفتاری‌ها]]، [[رنج‌ها]] و دردهایی که دامنشان را می‌گیرد و مشقت‌هایی که در راه خدا می‌کشند، [[اندوه]] خورند؟ پس، در این مسیر، نه ترسی هست و نه اندوهی و پویندگان این مسیر دشوار و ناهموار نباید بهر گرفتاری‌هایی که گریبان‌گیر آنان می‌شود، بترسند و اندوه خورند. این همان نگاه ربانی و ناب و مطمئن و دوررس از مسیر [[انسان]] به سوی [[خدای تعالی]] است و بر ماست - ما که در خط [[شهیدان]]، راه خدای تعالی را می‌پوییم - که به این نگاه، مسلح شویم و نگاه سراسر نگرانی و اضطراب و [[هراس]] را به نگاه ربانی آکنده از اعتماد و [[اطمینان]] و دوررس بدل نماییم تا بدین روی بتوانیم بار سنگین [[مسئولیت]] را بر دوش کشیم و به [[سیر]] خویش در راه [[پیامبران]] و فرستادگان ادامه دهیم<ref>[[محمد مهدی آصفی|آصفی، محمد مهدی]]، [[بر آستان عاشورا ج۱ (کتاب)|بر آستان عاشورا ج۱]]، ص۳۹۹.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||