عبدالله بن ابی‌ملیکه: تفاوت میان نسخه‌ها

عبدالله بن عبیدالله بن ابی ملیکه - [[برادر]] [[ابوبکر بن عبیدالله]] -<ref>از تابعین و محدثان اهل سنت. (ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۶، ص۲۵؛ ابن قتیبه دینوری، المعارف، ص۴۷۵)</ref> مکنی به «ابوبکر»<ref>خلیفة بن خیاط، الطبقات، ص۴۹۳؛ بخاری، التاریخ الکبیر، ج۵، ص۱۳۷؛ ابن حبان، الثقات، ج۵، ص۲.</ref> و به [[نقلی]] «ابومحمد»<ref>بخاری، التاریخ الکبیر، ج۵، ص۱۳۷؛ ابن حبان، الثقات، ج۵، ص۲؛ ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۵، ص۸۹.</ref>، تباری [[قریشی]] داشته، [[نسب]] از [[بنی تیم بن مره]] می‌برد<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۶، ص۲۴.</ref>. پدرش عبیدالله را از [[اصحاب نبی اکرم]]{{صل}}<ref>ابن عبد البر، الاستیعاب فی معرفة الاصحاب، ج۳، ص۱۰۱۵؛ ابن اثیر، اسد الغابه فی معرفة الصحابه، ج۳، ص۴۲۹.</ref> و از مادرش با نام میمونه بنت ولید بن ابی حسین بن حارث بن عامر بن نوفل بن عبد مناف<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۶، ص۲۴؛ ابن حبان، الثقات، ج۵، ص۲.</ref> یاد کرده‌اند. عبدالله، خود نیز از [[تابعین]] و [[راویان]] بنام [[اهل سنت]] بوده است<ref>العجلی، معرفة الثقات، ج۲، ص۶۳.</ref> چندان که گفته شده، وی در طول عمرش سی تن از [[اصحاب]] را دیده است و از غالب آنها [[نقل روایت]] کرده است<ref>بخاری، التاریخ الکبیر، ج۵، ص۱۳۷؛ ابن حبان، الثقات، ج۵، ص۲.</ref>. وی در دوران [[خلافت]] [[علی بن ابی‌طالب]]{{ع}} یا پیش از آن متولد شد<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۵، ص۸۹.</ref> و از نظر ظاهری فردی [[احول]] (لوچ، چپ‌چشم) بوده است<ref>بخاری، التاریخ الکبیر، ج۵، ص۱۳۷؛ ابن حبان، الثقات، ج۵، ص۲؛ المزی، تهذيب الكمال، ج۱۵، ص۲۵۶.</ref>.

در [[زندگی اجتماعی]] و [[علمی]]، [[ابن ابی ملیکه]] ابتدا به عنوان [[مؤذن]] [[عبدالله بن زبیر]] فعالیت داشت و سپس به [[منصب قضاوت]] [[شهر طائف]] در دوران خلافت عبدالله بن زبیر [[منصوب]] شد<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۶، ص۲۴.</ref>. او [[روایات]] بسیاری را از [[عایشه بنت ابی‌بکر]]، [[اسماء بنت ابی‌بکر]]، [[عبدالله بن عباس]]، [[عبدالله بن عمرو بن عاص]]، [[عبدالله بن عمر بن خطاب]]، عبدالله بن زبیر و دیگر [[صحابه]] [[روایت]] نقل کرده<ref>المزی، تهذيب الكمال، ج۱۵، ص۲۵۶-۲۵۷.</ref> که از مشهورترین آن [[روایت]]: «[[فاطمة بضعة منی]] یریبنی ما رابها و یؤذینی ما آذاها»؛ «[[فاطمه]]{{س}} پاره تن من است هر چه او را [[ناپسند]] آید مرا ناپسند می‌آید و هر چه او را بیازارد مرا می‌آزارد» است که آن را از [[مسور بن مخرمه]] نقل کرده است<ref>ابن حجر، تهذیب التهذیب، ج۱۲، ص۳۹۲؛ مرعشی، شرح احقاق الحق، ج۱۰، ص۱۹۶.</ref>.

افرادی مانند [[عطاء بن ابی رباح]]، [[عمرو بن دینار]]، [[عبدالعزیز بن رفیع]]، [[ایوب سختیانی]]، [[حمید طویل]]، [[ابن جریج]]، [[نافع بن عمر جمحی]]، [[لیث بن سعد]] و [[عبدالله بن لهیعه]] از او روایت نقل کرده‌اند<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۵، ص۸۹.</ref>. برخی از [[رجالیان اهل سنت]] او را ستودند [[ذهبی]] درباره او گفته «عالم، مفتی و صاحب [[حدیث]] و [[اتقان]]»<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۵، ص۸۹.</ref> و [[ابن سعد]] او را «[[ثقه]] و [[کثیر الحدیث]]» توصیف کرده است<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۶، ص۲۴.</ref>. [[ابوزرعه رازی]] و [[ابوحاتم رازی]] نیز او را [[توثیق]] کرده‌اند<ref>المزی، تهذيب الكمال، ج۱۵، ص۲۵۸.</ref>. اما به دلیل [[پیروی]] از [[آل زبیر]] جایگاهی نزد [[شیعیان]] ندارد. او در سال ۱۱۷<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۶، ص۲۴؛ ابن قتیبه دینوری، المعارف، ص۴۷۵؛ ابن حبان، الثقات، ج۵، ص۲.</ref> و به [[نقلی]] ۱۱۸ [[هجری]]<ref>ابن حبان، الثقات، ج۵، ص۲.</ref> در [[مکه]] [[وفات]] یافت، در حالی که سنش از هشتاد سال گذشته بود. از او [[فرزندی]] باقی نماند<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۶، ص۲۴.</ref>.