ویژگی یاران خاص امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::#'''[[کارآمدی]] و [[تخصص]]:''' شاید برخی چنین پندارند که [[یاران]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} تنها اهل [[مسجد]] و عبادتند و بس؛ در حالی که [[یاران]] [[امام زمان]] علاوه بر [[تعهد]]، بر طبق آموزه‌های قرآنی، تخصص هم دارند. شخصی از [[امام صادق]]{{ع}} پرسید: آیا در [[هنگام ظهور]]، مؤمنی غیر از آن ۳۱۳ نفر نیست؟ ایشان فرمودند:{{عربی|" بَلَى، وَ لَكِنْ هَذِهِ الْعِدَّةُ الَّتِي‏ يُخْرِجُ‏ اللَّهُ‏ فِيهَا الْقَائِمَ{{ع}}، هُمُ النُّجَبَاءُ وَ الْقُضَاةُ وَ الْحُكَّامُ وَ الْفُقَهَاءُ فِي الدِّين‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} <ref>بله، ولی این عده ای که حضرت قائم با آن¬ها قیام می‌کند، از نجیبان،  قاضیان، حاکمان و فقیهان دین هستند؛ محمد بن جریر طبری آملی، دلائل الامامه، ص۵۶۲.</ref>. از این [[روایت]] فهمیده می‌شود که برای قرار گرفتن در کادر حضرت، تنها [[تعهد]]، [[ایمان]] و [[محبت]] به [[امام]] کافی نیست. [[امام زمان]]{{ع}} قرار است تمام [[دنیا]] را اداره کند و به همین علت، به [[یاران]] زبده و دارای تخصص در زمینه‌های گوناگون نیاز دارد. اساساً [[مدیریت]] و [[حکومت]]، به لیاقت و صلاحیت‌های خاصی نیاز دارد؛ لذا [[قرآن]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref> و در زبور پس از تورات نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد؛ سوره انبیاء، آیه: ۱۰۵.</ref> طبق این آیۀ شریفه که از جمله [[آیات]]  مهدوی است، [[وارثان زمین]] دو ویژگی دارند: یکی، بندۀ [[خدا]] بودن و داشتن [[تقوای الهی]] و دیگری برخورداری از صلاحیت که همان لیاقت، تخصص و [[مدیریت]] لازم است.

:::::#'''[[توانایی جسمانی]]:''' اگر پیش تر گفتیم که [[حکومت]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} علاوه بر تأییدات الهی، متکی به [[مؤمنان]] [[صالح]] و جریان عادی است، بنابراین برای کارآمدی، [[قدرت جسمانی]] یکی دیگر از صفات [[اصحاب]] [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} است. این بدان جهت است که انجام [[مدیریت]] امور سنگین با وسعت جهانی، نیازمند [[توانایی]] بدنی است؛ هم چنان که در [[قرآن]] نیز دربارۀ شرایط یک مدیر علاوه بر دارا بودن [[علم]] و [[دانش]]، [[قدرت جسمانی]] نیز طرح شده است: {{متن قرآن|وَقَالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَعَثَ لَكُمْ طَالُوتَ مَلِكًا قَالُواْ أَنَّى يَكُونُ لَهُ الْمُلْكُ عَلَيْنَا وَنَحْنُ أَحَقُّ بِالْمُلْكِ مِنْهُ وَلَمْ يُؤْتَ سَعَةً مِّنَ الْمَالِ قَالَ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاهُ عَلَيْكُمْ وَزَادَهُ بَسْطَةً فِي الْعِلْمِ وَالْجِسْمِ وَاللَّهُ يُؤْتِي مُلْكَهُ مَن يَشَاء وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ}}<ref> و پیامبرشان به آنان گفت: خداوند طالوت را به پادشاهی شما گمارده است، گفتند: چگونه او را بر ما پادشاهی تواند بود با آنکه ما از او به پادشاهی سزاوارتریم و در دارایی (هم) به او گشایشی نداده‌اند. گفت: خداوند او را بر شما برگزیده و بر گستره دانش و (نیروی) تن او افزوده است و خداوند پادشاهی خود را به هر که خواهد می‌دهد و خداوند نعمت‌گستری داناست؛ سوره بقره، آیه: ۲۴۷.</ref>. در [[روایات مهدوی]] نیز به این ویژگی پرداخته شده است. [[امام سجاد]]{{ع}} فرمود:{{عربی|"  إِذَا قَامَ‏ قَائِمُنَا أَذْهَبَ‏ اللَّهُ‏ عَزَّ وَ جَلَ‏ عَنْ‏ شِيعَتِنَا الْعَاهَةَ وَ جَعَلَ‏ قُلُوبَهُمْ‏ كَزُبَرِ الْحَدِيدِ وَ جَعَلَ‏ قُوَّةَ الرَّجُلِ‏ مِنْهُمْ‏ قُوَّةَ أَرْبَعِينَ‏ رَجُلًا وَ يَكُونُونَ‏ حُكَّامَ‏ الْأَرْضِ‏ وَ سَنَامَهَا‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} <ref>هنگامی‌که قائم ما  قیام کند، خداوند از شیعه ما آفت را برطرف سازد و دل هایشان را همچون پاره های آهن کند و نیروی هر یک مرد از آنان را به اندازه نیروی چهل مرد قرار دهد و فرمانروایان و بزرگان روی زمین خواهند بود؛ شیخ صدوق، الخصال، ج ۲، ص۵۴۱.</ref>. هم چنین [[ابو بصیر]] گوید: شخصی از اهل [[کوفه]] از [[امام صادق]]{{ع}} پرسید: به همراه [[قائم]] چند نفر [[خروج]] می‌کنند که می‌گویند: او به همراه ۳۱۳ تن که شمار [[اصحاب]] [[جنگ بدر]] است، [[خروج]] می‌کند؟ [[امام]] فرمود: {{عربی|" قَالَ وَ مَا يَخْرُجُ‏ إِلَّا فِي‏ أُولِي‏ قُوَّةٍ وَ مَا تَكُونُ‏ أُولُو الْقُوَّةِ أَقَلَ‏ مِنْ‏ عَشَرَةِ آلَافٍ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} او به همراه اصحابی نیرومند [[خروج]] می‌کند و آن کمتر از ده هزار تن نیست؛  <ref>شیخ صدوق، الخصال، ج ۲، ص۵۴۱ ، کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص۶۵۴.</ref>

:::::#'''[[اخلاص]] و [[انگیزه الهی]]:''' یارانی که با [[حضرت مهدی]]{{ع}} هستند، برای رسیدن به [[منافع]] شخصی خود قدم در راه [[یاری]] حضرت ننهاده‌اند، بلکه تنها انگیزۀ ایشان [[خدا]] و [[تقرب]] به اوست و در این راه، از هیچ گونه حمایتی دریغ نمی‌ورزند. ایشان به گواه [[امام سجاد]]{{ع}} در زمانۀ [[غیبت]]، مشق [[اخلاص]] را تمرین کرده‌اند:{{عربی|" إِنَ‏ أَهْلَ‏ زَمَانِ‏ غَيْبَتِهِ‏ الْقَائِلِينَ‏ بِإِمَامَتِهِ‏ وَ الْمُنْتَظِرِينَ‏ لِظُهُورِهِ‏ أَفْضَلُ‏ مِنْ‏ أَهْلِ‏ كُلِ‏ زَمَانٍ‏ ... أُولَئِكَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِيعَتُنَا صِدْقاً ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} <ref>مردم زمان غیبت او که معتقد به امامت او بوده و  منتظر ظهورش هستند، از مردم هر زمانی برترند... آنان به حق، مخلصان و به درستی، شیعیان ما می‌باشند؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج ۱، ص۳۲۰.</ref>

:::::#'''[[دوری از غرور]]:''' [[انصار]] [[امام زمان]]{{ع}}، [[تربیت]] یافتگان [[مکتب]] [[قرآن]] هستند و همواره این سفارش [[خدای متعال]] را [[نصب]] العین خود می‌دانند که: {{متن قرآن|وَمَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ}}<ref>سوره انفال، آیه:۱۷.</ref>؛ و هنگامی‌ که تو تیر انداختی (و به [[هدف]] زدی)، تو نبودی (بلکه مؤثر اصلی [[خدا]] بود)؛ بدین جهت، در پیروزی‌های خود هرگز دچار [[غرور]] نمی‌شوند، که از آن‌ها جز این نیز توقع نیست.