آفرینش: تفاوت میان نسخه‌ها
←آفرنیش فرشتگان
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
==[[آفرینش آسمان‌ها]]== | ==[[آفرینش آسمان‌ها]]== | ||
== | ==[[آفرینش فرشتگان]]== | ||
==آفرینش زمین== | ==آفرینش زمین== | ||
*[[زمین]] را آفرید و آن را بر جای نگه داشت بی‌آن‌که خود را بدان مشغول دارد. آن را بدون قرار گرفتن در جایی، استوار برپا داشت، بدون پایه‌هایی برپا ساخت، بدون ستون‌هایی برافراشت، آن را از هر کژی حفظ کرد و از افتادن بازداشت. میخ‌هایش را محکم کرد. کوه‌هایش را چونان سدّی در اطراف [[زمین]] قرار داد، چشمه‌هایش را جاری ساخت و نهرهایش را شکافت. آنچه ساخت، سستی نپذیرفت و آنچه را نیرو داد، ناتوان نشد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۲۸.</ref>.[[زمین]] را از میان امواج آب‌ها بیرون آورد و پس از نمناکی و تری، کناره‌های آن را سخت و خشک قرار داد، آن را برای مخلوقاتش گهواره [[آرامش]] ساخت و چون بستری روی دریای ژرفِ آرامِ بی‌موج و ایستای بی‌جریان گستراند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۰۲.</ref>. [[خداوند]] [[زمین]] را بر امواج پر تلاطم [[آب]] و گستره دریاهای ژرف برنشاند؛ امواج کوه‌پیکری که در فراز و فرود می‌خروشیدند و به روی یکدیگر سیلی می‌زدند و توفنده امواجی که یکدیگر را وامی‌کوفتند و هر یک دیگری را از خود می‌راندند... آن‌گاه سرکشی و چموشی [[آب]] در اثر سنگینیِ [[زمین]] فروکش کرد و آن شدّت و هیجان، پس از استقرار کامل [[زمین]] در آن، آرام گرفت و سر فرود آورد که قامت بلند [[زمین]] در آن غلتیده و جاگیر گشته است. سپس امواج آن دریاها پس از خروش و گستاخی، سربه‌راه و [[تسلیم]] شدند، لگام ذلّت برزدند و [[فرمان‌بردار]] و [[اسیر]] شدند. این نقطه آغازین [[زمین]] بود که در میانه امواج دریا منزل کرد و گسترش یافت، نخوت دریا و کوه امواج را [[شکست]]، سرکشی و توفانش را فرود آورد و دهان فریادش را بست و مهارش کرد. آن‌گاه امواج پس از [[آرامش]] نسبی ساکن شدند و پس از [[کبر]] و گردن‌فرازی، [[زمین]] را در برگرفتند. پس آن‌گاه که هیجان [[آب]] از همه سو آرام گرفت و [[خداوند]] کوه‌های بلند را بر دوش [[زمین]] نهاد، چشمه‌ساران را از [[دل]] کوهساران جوشاند و در فلات و صحرا و بستر رودها جاری ساخت و لرزش [[زمین]] را با کوه‌ها و صخره‌های سخت مهار کرد. آری، [[زمین]] با استقرار کوه‌ها بر گردن صحراها و پر کردن حفره‌ها، از لرزش و اضطراب افتاد و جای‌جای آن به مهد [[آرامش]] و سکون بدل شد. میان [[آسمان]] و [[زمین]] را گشاده و فراخ داشت و هوا را برای تنفّس ساکنان [[زمین]] آماده ساخت<ref>نهج البلاغه، خطبه ۹۰</ref>. هنگامی که [[زمین]] به سکون و [[آرامش]] رسید و زمینه حیات موجودات در آن فراهم شد، [[خداوند متعال]] از روی [[لطف]] و صنع خود، زمینه را برای حضور زمینیان فراهم ساخت. [[امام علی]] {{ع}} دراین‌باره می‌فرماید: و زمینیان را بر سراسر آن درآورد تا از همه جای آن بهره برند. آن‌گاه زمین‌های بی‌گیاه را که [[آب]] چشمه‌ها به آن‌ها نرسند و نهرهای کوچک وسیله‌ای برای رسیدن بدان‌ها نیابند، وانگذاشت و ابرهایی را آفرید تا آن سرزمین‌های خشک را زنده کنند و گیاهانش را برویانند. [[خداوند]] ابرهای آن‌جا را پس از جدایی و پراکندگی از یکدیگر، به هم برآورد تا انبوه ابرها به حرکت آمد و برق آن در اطراف روشن شد و درخشش آن در توده‌های ابر سفید آرام نگرفت. [[خداوند]] آن ابرها را پیوسته و پی‌درپی به [[زمین]] نزدیک و برای باریدن آماده ساخت تا کم‌کم یا فزون فزون ببارند. پس آن‌گاه که ابرها به زمین‌های خشک و کوه‌های بی‌علف بیرون آورد. پس [[زمین]] به [[زیبایی]] باغ و مرغزار لبخند می‌زد و به [[لباس]] زیبای گل‌ها که بر آن پوشیده شده و زیور شکوفه‌های نورسته که بدان آراسته شده بود، می‌نازید. [[خداوند]] این همه [[نعمت]] و [[زیبایی]] را برای بهره‌وریِ همگان و روزیِ چارپایان مقرّر فرمود، راه‌ها را در آفاق [[زمین]] شکافت و مناره‌های بلند [[ایمان]] و [[هدایت]] را برای روندگان راه راست برپا داشت<ref>نهج البلاغع، خطبه ۹۰.</ref>. | *[[زمین]] را آفرید و آن را بر جای نگه داشت بی‌آن‌که خود را بدان مشغول دارد. آن را بدون قرار گرفتن در جایی، استوار برپا داشت، بدون پایه‌هایی برپا ساخت، بدون ستون‌هایی برافراشت، آن را از هر کژی حفظ کرد و از افتادن بازداشت. میخ‌هایش را محکم کرد. کوه‌هایش را چونان سدّی در اطراف [[زمین]] قرار داد، چشمه‌هایش را جاری ساخت و نهرهایش را شکافت. آنچه ساخت، سستی نپذیرفت و آنچه را نیرو داد، ناتوان نشد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۲۸.</ref>.[[زمین]] را از میان امواج آب‌ها بیرون آورد و پس از نمناکی و تری، کناره‌های آن را سخت و خشک قرار داد، آن را برای مخلوقاتش گهواره [[آرامش]] ساخت و چون بستری روی دریای ژرفِ آرامِ بی‌موج و ایستای بی‌جریان گستراند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۰۲.</ref>. [[خداوند]] [[زمین]] را بر امواج پر تلاطم [[آب]] و گستره دریاهای ژرف برنشاند؛ امواج کوه‌پیکری که در فراز و فرود می‌خروشیدند و به روی یکدیگر سیلی می‌زدند و توفنده امواجی که یکدیگر را وامی‌کوفتند و هر یک دیگری را از خود می‌راندند... آن‌گاه سرکشی و چموشی [[آب]] در اثر سنگینیِ [[زمین]] فروکش کرد و آن شدّت و هیجان، پس از استقرار کامل [[زمین]] در آن، آرام گرفت و سر فرود آورد که قامت بلند [[زمین]] در آن غلتیده و جاگیر گشته است. سپس امواج آن دریاها پس از خروش و گستاخی، سربه‌راه و [[تسلیم]] شدند، لگام ذلّت برزدند و [[فرمان‌بردار]] و [[اسیر]] شدند. این نقطه آغازین [[زمین]] بود که در میانه امواج دریا منزل کرد و گسترش یافت، نخوت دریا و کوه امواج را [[شکست]]، سرکشی و توفانش را فرود آورد و دهان فریادش را بست و مهارش کرد. آن‌گاه امواج پس از [[آرامش]] نسبی ساکن شدند و پس از [[کبر]] و گردن‌فرازی، [[زمین]] را در برگرفتند. پس آن‌گاه که هیجان [[آب]] از همه سو آرام گرفت و [[خداوند]] کوه‌های بلند را بر دوش [[زمین]] نهاد، چشمه‌ساران را از [[دل]] کوهساران جوشاند و در فلات و صحرا و بستر رودها جاری ساخت و لرزش [[زمین]] را با کوه‌ها و صخره‌های سخت مهار کرد. آری، [[زمین]] با استقرار کوه‌ها بر گردن صحراها و پر کردن حفره‌ها، از لرزش و اضطراب افتاد و جای‌جای آن به مهد [[آرامش]] و سکون بدل شد. میان [[آسمان]] و [[زمین]] را گشاده و فراخ داشت و هوا را برای تنفّس ساکنان [[زمین]] آماده ساخت<ref>نهج البلاغه، خطبه ۹۰</ref>. هنگامی که [[زمین]] به سکون و [[آرامش]] رسید و زمینه حیات موجودات در آن فراهم شد، [[خداوند متعال]] از روی [[لطف]] و صنع خود، زمینه را برای حضور زمینیان فراهم ساخت. [[امام علی]] {{ع}} دراین‌باره می‌فرماید: و زمینیان را بر سراسر آن درآورد تا از همه جای آن بهره برند. آن‌گاه زمین‌های بی‌گیاه را که [[آب]] چشمه‌ها به آن‌ها نرسند و نهرهای کوچک وسیله‌ای برای رسیدن بدان‌ها نیابند، وانگذاشت و ابرهایی را آفرید تا آن سرزمین‌های خشک را زنده کنند و گیاهانش را برویانند. [[خداوند]] ابرهای آن‌جا را پس از جدایی و پراکندگی از یکدیگر، به هم برآورد تا انبوه ابرها به حرکت آمد و برق آن در اطراف روشن شد و درخشش آن در توده‌های ابر سفید آرام نگرفت. [[خداوند]] آن ابرها را پیوسته و پی‌درپی به [[زمین]] نزدیک و برای باریدن آماده ساخت تا کم‌کم یا فزون فزون ببارند. پس آن‌گاه که ابرها به زمین‌های خشک و کوه‌های بی‌علف بیرون آورد. پس [[زمین]] به [[زیبایی]] باغ و مرغزار لبخند می‌زد و به [[لباس]] زیبای گل‌ها که بر آن پوشیده شده و زیور شکوفه‌های نورسته که بدان آراسته شده بود، می‌نازید. [[خداوند]] این همه [[نعمت]] و [[زیبایی]] را برای بهره‌وریِ همگان و روزیِ چارپایان مقرّر فرمود، راه‌ها را در آفاق [[زمین]] شکافت و مناره‌های بلند [[ایمان]] و [[هدایت]] را برای روندگان راه راست برپا داشت<ref>نهج البلاغع، خطبه ۹۰.</ref>. | ||