ناحیه مقدسه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ' به 'شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج'
جز (جایگزینی متن - '، ص:' به '، ص') |
جز (جایگزینی متن - 'شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ' به 'شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج') |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*[[ناحیه]] در لغت، به معنای جانب و جمع آن، نواحی است. در [[غیبت صغرا]] از [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} به این واژه تعبیر شده است<ref> طریحی، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰</ref>. گاهی نیز از آن حضرت و [[نایب خاص]] او با تعبیر [[ناحیه]] یاد شده است. این اصطلاح، همانند برخی [[لقبهای حضرت مهدی]]{{ع}}، کنایه از آن حضرت به کار رفته و در بیشتر موارد برای [[تقیه]] استفاده شده است. این کلمه، بیشتر در [[کلام]] کسانی که به آن حضرت [[توقیع]] نوشته و پاسخ دریافت کردهاند، ذکر شده است؛ اگرچه در برخی بیانات نورانی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} نیز این کلمه به کار رفته است<ref> شیخ | *[[ناحیه]] در لغت، به معنای جانب و جمع آن، نواحی است. در [[غیبت صغرا]] از [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} به این واژه تعبیر شده است<ref> طریحی، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰</ref>. گاهی نیز از آن حضرت و [[نایب خاص]] او با تعبیر [[ناحیه]] یاد شده است. این اصطلاح، همانند برخی [[لقبهای حضرت مهدی]]{{ع}}، کنایه از آن حضرت به کار رفته و در بیشتر موارد برای [[تقیه]] استفاده شده است. این کلمه، بیشتر در [[کلام]] کسانی که به آن حضرت [[توقیع]] نوشته و پاسخ دریافت کردهاند، ذکر شده است؛ اگرچه در برخی بیانات نورانی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} نیز این کلمه به کار رفته است<ref> [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص ۵۲۰، ح ۴۹؛ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۳، ص ۱۸۴، ج ۱۰۰، ص ۱۸۲</ref>. [[علامه اربلی]] آن را رمزی بین [[شیعیان]] و آن حضرت و اطرافیان نزدیک او دانسته، مینویسد: "و آن حضرت، ملقب است به [[حجت]] و [[قائم]] و [[مهدی]] و [[خلف صالح]] و [[صاحب الزمان]] و [[صاحب]]. و [[شیعه]] از آن حضرت در دوران [[غیبت صغرا]] به "[[ناحیه مقدسه]]" تعبیر میکرده و این، رمزی بود که [[شیعیان]] آن حضرت را با آن می‌شناختند<ref> {{عربی|" وَ يُلَقَّبُ بِالْحُجَّةِ وَ الْقَائِمِ وَ الْمَهْدِيِ وَ الْخَلَفِ الصَّالِحِ وَ صَاحِبِ الزَّمَانِ وَ الصَّاحِبِ وَ كَانَتِ الشِّيعَةُ فِي غَيْبَتِهِ الْأُولَى تُعَبِّرُ عَنْهُ وَ عَنْ غَيْبَتِهِ بِالنَّاحِيَةِ الْمُقَدَّسَةِ وَ كَانَ ذَلِكَ رَمْزاً بَيْنَ الشِّيعَةِ يُعْرَفُونَ بِه"}}، علی بن عیسی اربلی، کشف الغمة، ج ۲، ص ۵۱۹</ref> <ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۴۳۸ - ۴۴۰.</ref>. | ||
==ناحیه مقدسه در موعودنامه== | ==ناحیه مقدسه در موعودنامه== | ||
*[[ناحیه]] در لغت به معنی جهت، جانب، کرانه و گوشه [[زمین]] است، و "[[ناحیه مقدسه]]" از [[القاب]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} است<ref>نجم الثاقب، باب دوم.</ref>. این تعبیر احترام‌آمیز، کنایه از [[جایگاه]] مخفی [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} و یا کنایه از شخص آن حضرت بوده که این اسم رمز، بین [[شیعیان]] در زمان [[غیبت صغری]] رواج داشته است<ref>مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰.</ref>. [[شیخ طوسی]] فرموده است: [[شیعیان]] در زمان [[غیبت]] نخستین، از آن حضرت و از [[غیبت]] او به‌عنوان [[ناحیه مقدسه]] تعبیر می‌کردند و این رمزی بود که [[شیعیان]] آن را می‌شناختند و [[امام]] را به یکدیگر معرفی می‌نمودند<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۰۹.</ref>. [[محدث نوری]] هم به [[نقل]] از جنات الخلود آورده است: در ایام [[تقیه]]، گاهی آن حضرت را به این [[لقب]] می‌خواندند<ref>نجم الثاقب، باب دوم.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۷۲۶.</ref>. | *[[ناحیه]] در لغت به معنی جهت، جانب، کرانه و گوشه [[زمین]] است، و "[[ناحیه مقدسه]]" از [[القاب]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} است<ref>نجم الثاقب، باب دوم.</ref>. این تعبیر احترام‌آمیز، کنایه از [[جایگاه]] مخفی [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} و یا کنایه از شخص آن حضرت بوده که این اسم رمز، بین [[شیعیان]] در زمان [[غیبت صغری]] رواج داشته است<ref>مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰.</ref>. [[شیخ طوسی]] فرموده است: [[شیعیان]] در زمان [[غیبت]] نخستین، از آن حضرت و از [[غیبت]] او به‌عنوان [[ناحیه مقدسه]] تعبیر می‌کردند و این رمزی بود که [[شیعیان]] آن را می‌شناختند و [[امام]] را به یکدیگر معرفی می‌نمودند<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۰۹.</ref>. [[محدث نوری]] هم به [[نقل]] از جنات الخلود آورده است: در ایام [[تقیه]]، گاهی آن حضرت را به این [[لقب]] می‌خواندند<ref>نجم الثاقب، باب دوم.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۷۲۶.</ref>. | ||