علت پیدایش ادعاهای دروغین نیابت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
#'''[[طمع]] در [[اموال]] امام''': در [[زمان غیبت صغرا]]، برخی برای آن که [[اموال]] [[امام زمان]]{{ع}} را به [[وکیل]] و [[نماینده]] واقعی‌اش تحویل ندهند، [[ادعای نیابت]] و [[بابیت]] کردند. [[ابو طاهر محمد بن علی بن بلال]] از کسانی است که برای [[ثروت‌اندوزی]]، [[ادعای بابیت]] کرد. وی در آغاز کار، نزد [[امام عسکری]]{{ع}} فردی مورد [[وثوق]] بود و روایاتی از آن [[حضرت]] [[نقل]] کرده است؛ ولی رفته‌رفته به [[دلیل]] [[پیروی]] از [[هوای نفس]]، راه [[انحراف]] در پیش گرفت و مورد [[مذمت]] [[خاندان وحی]] واقع شد. وی ادعا کرد که [[وکیل]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} است. او [[نیابت]] [[نایب دوم]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} را منکر شد و درباره اموالی که نزد وی جمع شده بود تا به [[حضرت مهدی]]{{ع}} برساند، [[خیانت]] کرد<ref>ر.ک: کتاب الغیبة، ص ۴۰۰.</ref>. [[نایب دوم]]، راه [[دیدار]] وی را با [[حضرت مهدی]]{{ع}} آسان نمود و [[امام]]{{ع}} به وی [[دستور]] داد: [[اموال]] را به نایبشان برگرداند؛ اما او در [[دشمنی]] و کژی خود [[باقی]] ماند. پایان کارش آن شد که توقیعی از [[ناحیه مقدسه]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} بر [[لعن]] و نفرین و بیزاری از وی- در ضمن افرادی دیگر از جمله [[حلاج]] و [[شلمغانی]]- صادر شد<ref>طبرسی، الاحتجاج، ح ۲، ص ۴۷۴.</ref>. | #'''[[طمع]] در [[اموال]] امام''': در [[زمان غیبت صغرا]]، برخی برای آن که [[اموال]] [[امام زمان]]{{ع}} را به [[وکیل]] و [[نماینده]] واقعی‌اش تحویل ندهند، [[ادعای نیابت]] و [[بابیت]] کردند. [[ابو طاهر محمد بن علی بن بلال]] از کسانی است که برای [[ثروت‌اندوزی]]، [[ادعای بابیت]] کرد. وی در آغاز کار، نزد [[امام عسکری]]{{ع}} فردی مورد [[وثوق]] بود و روایاتی از آن [[حضرت]] [[نقل]] کرده است؛ ولی رفته‌رفته به [[دلیل]] [[پیروی]] از [[هوای نفس]]، راه [[انحراف]] در پیش گرفت و مورد [[مذمت]] [[خاندان وحی]] واقع شد. وی ادعا کرد که [[وکیل]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} است. او [[نیابت]] [[نایب دوم]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} را منکر شد و درباره اموالی که نزد وی جمع شده بود تا به [[حضرت مهدی]]{{ع}} برساند، [[خیانت]] کرد<ref>ر.ک: کتاب الغیبة، ص ۴۰۰.</ref>. [[نایب دوم]]، راه [[دیدار]] وی را با [[حضرت مهدی]]{{ع}} آسان نمود و [[امام]]{{ع}} به وی [[دستور]] داد: [[اموال]] را به نایبشان برگرداند؛ اما او در [[دشمنی]] و کژی خود [[باقی]] ماند. پایان کارش آن شد که توقیعی از [[ناحیه مقدسه]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} بر [[لعن]] و نفرین و بیزاری از وی- در ضمن افرادی دیگر از جمله [[حلاج]] و [[شلمغانی]]- صادر شد<ref>طبرسی، الاحتجاج، ح ۲، ص ۴۷۴.</ref>. | ||
#'''رسیدن به شهرت''': شهرت‌طلبی نیز از عوامل بسیار مهم در پیدایی باورهای [[خرافی]] و مذهب‌های ساختگی است. [[اشتیاق]] به بزرگ شدن و [[خودنمایی]] از [[صفات نکوهیده]] [[اخلاقی]] است که [[انسان]] را به سوی کارهای خطرناک می‌کشاند<ref>ر.ک: تاریخ الغیبة الصغری، ص ۴۹۰.</ref>. | #'''رسیدن به شهرت''': شهرت‌طلبی نیز از عوامل بسیار مهم در پیدایی باورهای [[خرافی]] و مذهب‌های ساختگی است. [[اشتیاق]] به بزرگ شدن و [[خودنمایی]] از [[صفات نکوهیده]] [[اخلاقی]] است که [[انسان]] را به سوی کارهای خطرناک می‌کشاند<ref>ر.ک: تاریخ الغیبة الصغری، ص ۴۹۰.</ref>. | ||
#'''انگیزه‌های سیاسی''': یکی دیگر از عوامل پدید آمدن [[مدعیان بابیت]]، انگیزه‌های [[سیاسی]] است. [[دشمنان]]، گاهی به طور مستقیم و زمانی غیر مستقیم- برای آن که [[باور]] [[شیعیان]] را [[سست]] کرده و آنان را در پراکندگی فرو برند- برخی را تحریک می‌کنند تا [[ادعای بابیت]] کنند. در این راه، برخی عناصر را به دلخواه خویش [[تربیت]] کرده، به آنان [[دستور]] دادند [[ادعای بابیت]] کنند و آنان را با همه امکانات در این راه [[یاری]] کردند که برای نمونه می‌توان به "[[علی محمد باب]]" اشاره کرد<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۱۶۸-۱۷۱.</ref>. | #'''انگیزه‌های سیاسی''': یکی دیگر از عوامل پدید آمدن [[مدعیان بابیت]]، انگیزه‌های [[سیاسی]] است. [[دشمنان]]، گاهی به طور مستقیم و زمانی غیر مستقیم- برای آن که [[باور]] [[شیعیان]] را [[سست]] کرده و آنان را در پراکندگی فرو برند- برخی را تحریک می‌کنند تا [[ادعای بابیت]] کنند. در این راه، برخی عناصر را به دلخواه خویش [[تربیت]] کرده، به آنان [[دستور]] دادند [[ادعای بابیت]] کنند و آنان را با همه امکانات در این راه [[یاری]] کردند که برای نمونه می‌توان به "[[علی محمد باب]]" اشاره کرد<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۱۶۸-۱۷۱.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۳۸۷ - ۳۸۸.</ref> | ||
==پیدایش ادعاهای دروغین نیابت در موعودنامه== | ==پیدایش ادعاهای دروغین نیابت در موعودنامه== | ||
*پس از [[شهادت]] [[امام عسکری|امام حسن عسکری]]{{ع}} و آغاز[[غیبت صغری]] در سال ۲۶۰ ه. ق، ارتباط مستقیم [[مردم]] با [[امام]] خویش قطع گردید و "[[نواب خاص]]" کار و فعالیت خود را آغاز نمودند. در این میان، بعضی از افراد ضعیف‌الایمان و کج‌اندیش که زمینه [[انحراف]] از قبل در وجود آنها بوده، پیدا شده و مدّعی دروغین [[نیابت]] [[صاحب الامر]]{{ع}} شدند. سرچشمه ادّعای دروغین این افراد در سه چیز خلاصه می‌شود: | *پس از [[شهادت]] [[امام عسکری|امام حسن عسکری]]{{ع}} و آغاز[[غیبت صغری]] در سال ۲۶۰ ه. ق، ارتباط مستقیم [[مردم]] با [[امام]] خویش قطع گردید و "[[نواب خاص]]" کار و فعالیت خود را آغاز نمودند. در این میان، بعضی از افراد ضعیف‌الایمان و کج‌اندیش که زمینه [[انحراف]] از قبل در وجود آنها بوده، پیدا شده و مدّعی دروغین [[نیابت]] [[صاحب الامر]]{{ع}} شدند. سرچشمه ادّعای دروغین این افراد در سه چیز خلاصه می‌شود: | ||