ذکر: تفاوت میان نسخه‌ها

*در آن روزگار [[خشن]] و خفقان زده نسبت به «راه راست»، احیای [[فرهنگ]] [[اهل بیت]]{{عم}} یک تلاش مثبت و سازنده محسوب می‌شد. خطّ [[فکری]] [[امامان]] و طرح هدایتی [[ائمه]]{{عم}}، به عنوان [[راه کمال]] [[انسان]] و نجاتِ [[امت]]، در آشفته بازار آن همه خطوط گوناگون و جریان‌های [[فکری]] و سیاسیِ ساخته و پرداخته [[دستگاه‌های حاکم]] یا منحرفین شهرت طلب، عروهالوثقای [[اطمینان]] بخش و خوبی بود که می‌توانست [[مردم]] را در «[[صراط مستقیم]]»، [[آگاهی]] و [[وحدت]] و [[انسجام]] بخشد. از این رو [[تبیین]] و [[ابلاغ]] و احیای این [[فرهنگ]] و خط، بیشتر به دوش [[پیروان]] [[ائمه]]{{عم}} و [[شیعیان]] [[فداکار]] و آماده برای [[ایثار]] و تلاش، سنگینی می‌کرد. یکی از روش‌های عملی و اقدام‌های مفید برای این طرح، داشتن رابطه‌های مکتبی و جلسه‌ها و [[دیدارها]] و همفکری‌های فعال برای رسیدن به این [[هدف]] بود <ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۹۴-۹۶.</ref>.  

*طرح مسائل مکتبی و حیاتی و [[نقل]] سخنان [[ائمه]]{{عم}} و [[روایت]] کردن [[احادیث]] [[پیشوایان]] [[حق]]، [[کمک]] مؤثری به زنده ماندن این خط در ذهنیت و عینیت [[مردم]] آن روزگار می‌‌کرد. از این رو، تأکید و [[تشویق]] [[ائمه]]{{عم}} به داشتن چنین جلساتی و نشست‌ها و رفت و آمدها و رابطه‌ها و مذاکره‌ها و پیوندهایی بر محور [[ولایت]] و [[امامت]] آن [[معصومین]]، جای بسی دقت و تأمل است. چیزی که در [[احادیث]] مکرّر [[شیعه]]، به عنوانِ «امر» از آن یاد شده است<ref>امر، به معنای شیئ، چیز و مسأله و... است نه به معنای فرمان و دستور، بلکه کنایه از خطّ و مرام اهل بیت است.</ref> و به خاطر جوّ آن روز [[ائمه]]{{عم}} به‌ناچار به صورت سمبلیک و کنایی و با رمز و اشاره از آن یاد می‌‌کردند و [[شیعه]] را به داشتن جلسه‌ها و رابطه‌ها برای "احیای امر" فرا می‌خواندند. منظور از آن، [[امامت]] و [[شئون]] مربوط به [[رهبری]] [[ائمه]]{{عم}} است که هم خطّ [[فکری]] و هم شیوه و مشی عملی آنان را شامل می‌شود و به تعبیر [[حضرت]] [[آیه]] [[الله]] خامنه‌ای، "امر"، سمبل و رمزی از آن "[[قیام]]" و [[آینده]] [[موعود]] [[تشیع]] بود که همه در انتظارش بودند<ref>پیشوای صادق، آیت الله سید علی خامنه‌ای، ص۶۳.</ref>. به یکی دو نمونه از اینگونه [[احادیث]] اشاره می‌‌کنیم: [[امام صادق]]{{ع}} به «[[فضیل]]» می‌فرماید: {{عربی|«تَجلسوُنَ و تحدّثون؟ قال: نَعم، جُعلت فداک. قال: انَّ تلکَ المجالس احبّها، فاحیُوا امرَنا یا فضیل، فرحم الله من احیا امر نا... »}}<ref>بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۸۲؛ وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۹۲.</ref>. آیا می‌نشینید و برای هم [[حدیث]] می‌گویید؟ [[فضیل]] پاسخ داد: آری، جانم به فدایت. فرمود: اینگونه مجالس را دوست دارم، پس "امرِ" ما را‌ای [[فضیل]] زنده نگهدارید، [[رحمت خدا]] بر آنکه امر ما را [[احیا]] کند. در [[حدیث]] دیگری [[امام صادق]]{{ع}} به اصحابش توصیه می‌‌کند: {{متن حدیث|اتّقوا اللَّهَ وَكونوا إخوَةً بَرَرَةً، مُتَحابيّنَ في اللَّهِ، مُتَواصِلينَ، مُتَراحِمينَ، تَزاوَروا وَتَلاقَوا وَتَذاكَروا أمرَنا وَأحيوه}}<ref>وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۵۲.</ref>. [[تقوای الهی]] را داشته و برادرانی [[نیکوکار]] باشید، بر محور [[الله]]، [[دوستی]] کنید، با هم پیوند و عطوفت داشته باشید، با یکدیگر [[زیارت]] و [[ملاقات]] و [[مذاکره]] داشته باشید و امر ما را [[احیا]] و زنده کنید. [[بهترین]] [[مردم]] پس از ما، کسانی هستند که کار و امر ما را یادآوری می‌‌کنند و به یاد ما بر می‌‌گردند» <ref>بحارالانوار، ج۷۱، ص۳۵۴.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۹۴-۹۶.</ref>.