بیعت با امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

*بنابراین [[بیعت]] فقط به [[دلیل]] تأکید بر دلدادگی [[یاران]] است و هرگز به سبب [[اعتماد]] و یا عدم [[اعتماد]] نیست<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۲۶ - ۱۲۸.</ref>.

*در برخی [[روایات]] از مراسم "بیعت یاران"<ref>"بیعت" واژه عربی از ریشه (ب ی ع) به معنای خرید و فروش و ایجاب و پذیرش بیع و در اصطلاح بر هم زدن کف دست راست از طرفین معامله به نشانه ختم معامله و تسلیم است و نیز به هر عمل و رفتاری اطلاق می‌شود که شخص به وسیله آن، فرمانبرداری خود را از شخص دیگر و سرسپردگی در برابر امر و سلطه او نشان دهد. شاید اطلاق کلمه "بیعت" به این معنا، از این جهت است که هر یک از دو طرف، تعهدی همچون دو معامله گر در برابر دیگری می‌کنند؛ بیعت کننده حاضر می‌شود تا پای جان و مال و فرزند در راه اطاعتِ او بایستد و بیعت پذیر نیز حمایت و دفاع او را بر عهده می‌گیرد.</ref> با آن [[حضرت]]، به عنوان نخستین مراسم [[ظهور]] یاد شده است. [[بیعت]]، سنتی بود که پیش از [[اسلام]]، میان [[عرب]] رواج داشت؛ به همین [[دلیل]] طائفه [[اوس]] و [[خزرج]] در آغاز [[اسلام]] به [[مکه]] آمدند و با [[پیامبر اسلام]]{{صل}} در [[عقبه]] [[بیعت]] کردند. برخورد آنها با مسئله [[بیعت]]، برخورد با یک امر آشنا بود. پس از آن نیز [[پیغمبر]] گرامی [[اسلام]]{{صل}} در فرصت‌های گوناگون، با [[مسلمانان]] [[تجدید بیعت]] کرد. گفتنی است درباره [[پیامبر]]{{صل}} و [[امامان معصوم]]{{ع}} که از سوی [[خدا]] [[نصب]] می‌شوند به [[بیعت]] نیازی نیست، یعنی [[اطاعت]] [[پیامبر]]{{صل}} و [[امام]] [[معصوم]] [[منصوب]] از سوی او، [[واجب]] است؛ چه بر کسانی که [[بیعت]] کرده‌اند و چه آنان که [[بیعت]] نکرده‌اند. به تعبیر دیگر، لازمه [[مقام نبوت]] و [[امامت]]، [[وجوب اطاعت]] است؛ همان گونه که [[قرآن]] می‌فرماید: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَطِيعُواْ اللَّهَ وَأَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَأُولِي الأَمْرِ مِنكُمْ}}<ref>نساء، آیه ۵۹.</ref>؛ ‌ای کسانی که [[ایمان]] آورده‌اید [[خدا]] را [[اطاعت]] کنید و [[پیامبر]] و اولیای امر خود را [نیز] [[اطاعت]] کنید. حال این پرسش پیش می‌آید که: چرا [[پیامبر]]{{صل}} از [[یاران]] خود یا تازه [[مسلمانان]]، [[بیعت]] گرفت که دو نمونه آن ([[بیعت رضوان]] و [[بیعت]] با [[اهل مکه]])، به طور صریح در [[قرآن]] آمده است؟<ref>ر.ک: سوره فتح، آیه۱۰ و ۱۸.</ref>. در پاسخ باید گفت: بدون [[شک]] این بیعت‌ها، یک نوع تأکید بر [[وفاداری]] بوده که در مواقع خاصی انجام می‌گرفته است. بخصوص برای مقابله با بحران‌ها و حوادث سخت از آن استفاده می‌شده است تا در سایه آن، [[روح]] تازه‌ای در کالبد افراد دمیده شود. همین امر در [[بیعت]] با [[حضرت مهدی]]{{ع}} نیز صورت خواهد گرفت که جنبه تأکید بر [[وفاداری]] دارد. یکی از کارهای نخست [[حضرت مهدی]]{{ع}} گرفتن [[بیعت]] از [[یاران]] خود است. این [[بیعت]]، در [[مسجد الحرام]] و بین [[رکن و مقام]] صورت می‌گیرد<ref>طوسی، کتاب الغیبه، ص۴۷۶، ح۵۰۲؛ عبدالرزاق بن همام صنعانی، المصنف، ج۱۱، ح۲۰۷۶۹.</ref>. البته در روایاتی [[نقل]] شده که نخستین [[بیعت کننده]] با [[حضرت مهدی]]{{ع}}، [[جبرئیل امین]] است. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|"…فَیَکُونُ أَولُ مَنْ یُبَایِعُهُ جَبْرَئِیلَ ثُم الثلَاثَمِائَهِ وَ الثلَاثَهَ عَشَر"}}<ref>علی بن ابراهیم قمی، تفسیر قمی، ج۲، ص۲۰۴؛ نیز ر.ک: محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۴، ص۱۸۴، ح۳.</ref>؛ … پس نخستین کس که با او [[بیعت]] می‌کند، [[جبرئیل]] است. سپس آن ۳۱۳ نفر [[[بیعت]] می‌کنند]…. افزون بر [[روایات شیعه]] در پاره‌ای از [[روایات اهل سنت]] نیز بر [[بیعت]] [[یاران]] [[حضرت]] با ایشان تأکید شده است<ref>عبدالرزاق صنعانی، المصنف، ج۱۱، باب المهدی، ح۲۰۷۶۹؛ نیز نک: مقدسی شافعی، عقد الدرر، ص۱۲۳.</ref>. [[ابو بصیر]] از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] کرده که آن [[حضرت]] فرمود: پدرم به من فرمود: {{متن حدیث|"… وَ اللهِ لَکَأَنی أَنْظُرُ إِلَیْهِ بَیْنَ الرکْنِ وَ الْمَقَامِ یُبَایِعُ الناسَ عَلَی کِتَابٍ جَدِیدٍ عَلَی الْعَرَبِ شَدِیدٌ"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ۱۹۴، ح۱؛ ص۲۶۲، ح۲۲؛ ص۲۶۳، ح۲۴.</ref>؛ … به [[خدا]] [[سوگند]]! گویی هم اکنون به او می‌نگرم که میان [[رکن و مقام]] به فرمانی جدید از [[مردم]] [[بیعت]] می‌گیرد، فرمانی که بر [[عرب]] سخت گران است.

*بنابراین [[بیعت]] فقط به [[دلیل]] تأکید بر دلدادگی [[یاران]] نسبت به [[حضرت مهدی]]{{ع}} است و هرگز به سبب [[اعتماد]] و یا عدم [[اعتماد]] نیست<ref>در برخی از کتاب‌ها به مفاد بیعت نامه حضرت نیز اشاره شده است؛ اما از آنجا که این منابع روایی و روایات مربوط، دارای اعتبار کافی نیست از ذکر آنها چشم پوشی شد.</ref>. [[امام مهدی]]{{ع}} [[پس از ظهور]]، به [[هدایت]] و [[ارشاد]] [[مردم]] می‌پردازد و آنان را به [[معنویت]] و [[عدل و داد]] فرا می‌خواند. در برابر گفت و گوهای منطقی و ارشادات آن [[حضرت]]، گروه [[باطل]] و [[صاحبان زر و زور]] و [[تزویر]] و [[فساد]] قرار می‌گیرند. در نتیجه آن [[حضرت]] بعد از [[اتمام حجت]] به [[مبارزه]] می‌پردازد و [[نهضت]] [[مستضعفان]] و ستمدیدگان را [[رهبری]] می‌کند… و در اینجاست که [[قیام جهانی]] او آغاز می‌شود<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]،  ج۳ ، ص۱۶۵-۱۶۷.</ref>.