|
|
| خط ۹: |
خط ۹: |
| <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | | <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> |
|
| |
|
| '''آیه اکمال [[دین]]'''<ref>ر.ک: آیات الولایة فی القرآن، ص۳۳؛ إحقاق الحق و إزهاق الباطل، ج۳، ص۳۲۰؛ امام‌شناسی، ج۷، ص۲۸۲؛ التبیان فی تفسیر القرآن، ج۳، ص۴۲۸؛ تشیید المراجعات و تفنید المکابرات، ج۲، ص۲۶۹؛ دلائل الصدق، ج۵، ص۱۶۴؛ عبقات الأنوار فی إثبات إمامة الأئمة الأطهار، ج۹، ص۲۳۱؛ غایة المرام و حجة الخصام فی تعیین الإمام من طریق الخاص و العام، ج۳، ص۳۲۸؛ الغدیر، ج۱، ص۴۴۷؛ مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۴، ص۸۸۸؛ منهاج الکرامة فی معرفة الإمامة، ص۱۱۸؛ المیزان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۱۵۶؛ نفحات الأزهار، ج۸، ص۲۵۹.</ref> در روز [[غدیر خم]]، پس از تعیین [[امام علی]]{{ع}} به عنوان [[وصی]] و جانشین [[پیامبر]] به امر پروردگار، این آیه نازل شد: {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الإِسْلامَ دِينًا}}<ref>امروز دینتان را برای شما کامل ساختم و نعمتم را بر شما به تمام رساندم و اسلام را به عنوان دین برای شما پسندیدم؛ سوره مائده آیه:۳.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۰.</ref>.
| |
|
| |
|
| ==مقدمه==
| |
| *مطابق [[روایات]] [[شأن نزول]]، این [[آیه]] در روز [[غدیر خم]] و در ارتباط با [[نصب]] [[علی]]{{ع}} توسط [[پیامبر]]{{صل}} به [[ولایت]] و [[رهبری]] [[مسلمانان]] نازل شده است. هنگامی که [[جبرئیل]] این [[آیه]] را بر [[پیامبر]]{{صل}} فرو خواند، [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: {{متن حدیث|اللَّهُ أَكْبَرُ عَلَى إِكْمَالِ الدِّينِ وَ إِتْمَامِ النِّعْمَةِ وَ رِضَى الرَّبِّ بِرِسَالَتِي وَ بِوِلَايَةِ عَلِيٍّ مِنْ بَعْدِي}}. او با گفتن این جمله [[خشنودی]] خود و نیز [[سپاس]] خود از [[خداوند]] را اعلان کرد.
| |
| *گذشته از [[روایات]] [[شأن نزول]]، جمله {{متن قرآن|الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ دِينِكُمْ}}<ref>«امروز کافران از دین شما نومید شدند» سوره مائده، آیه ۳.</ref> که پس از جمله {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ...}} آمده است نیز قرینه گویایی بر این است که اکمال [[دین]] ناظر به مسئله [[امامت]] است، که اگر چه در طول دوران [[نبوت]] در مواقع گوناگون بیان شده بود، ولی بیان آن به صورت رسمی و با تشریفات خاصی در میان انبوهی از [[مسلمانان]] که از مناطق مختلف دنیای [[اسلام]] گرد آمده بودند، تا آن روز انجام نشده بود، و اگر [[کافران]] تا آن روز [[امید]] داشتند که پس از [[پیامبر]]{{صل}} خواهند توانست [[اسلام]] را از مسیر درست آن [[منحرف]] سازند، با اعلان [[امامت علی]]{{ع}} که در [[علم]] و عمل [[تالی]] [[پیامبر]]{{صل}} بود، [[امید]] آنان به [[یأس]] مبدل شد.
| |
| *این آیه، پس از امر الهی به ابلاغ [[ولایت]] [[امام علی|علی]]{{ع}} که در [[آیه تبلیغ]] {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ}}<ref>سوره مائده، آیه:۶۷.</ref>؛ بیان شده، نازل شد و گواه آن است که [[نبوت]] [[پیامبر]] و اهداف دین خدا با [[امامت]] و [[ولایت]] [[امام علی|علی]]{{ع}} به تمام و کمال می‌رسد و [[اسلام]] بدون [[ولایت]] ولیّ [[معصوم]] [[خدا]]، ناقص است.
| |
| *به فرمودۀ [[امام صادق]]{{ع}} دربارۀ [[نزول]] [[آیه]] [[اکمال دین]]: [[کمال دین]] به [[ولایت]] [[امام علی|علی بن ابی طالب]]{{ع}} بود<ref>{{عربی|"وَ كَانَ كَمَالُ الدِّينِ بِوَلَايَةِ عَلِيِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ{{ع}} "}}؛اصول کافی، ج ۱ ص ۲۹۰</ref>. [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} دربارۀ روز [[غدیر خم]] فرمود: "[[غدیر خم]] [[برترین]] عیدهای [[امّت]] من است، روزی است که [[خداوند]] به من [[فرمان]] داد برادرم [[امام علی|علی بن ابی طالب]] را به عنوان [[علم]] و نشانه‌ای برای امّتم [[نصب]] کنم تا به وسیلۀ او پس از من [[هدایت]] شوند و این روزی است که [[خداوند]]، [[دین]] را در آن کامل ساخت و [[نعمت]] را بر امّتم به تمام رساند و [[اسلام]] را به عنوان [[دین]] برای آنان پسندید...<ref>بحار الانوار، ج ۳۷ ص ۱۰۹</ref>. این [[آیه]] از روشن‌ترین [[دلایل]] [[امامت]] و [[وصایت]] [[امام علی|حضرت امیر]]{{ع}} است و [[راویان]] بسیار و مورّخان و [[مفسران]] نوشته‌اند که این [[آیه]] در [[روز غدیر]] و پس از داستان [[نصب]] [[امام علی|امیرالمؤمنین]] به [[خلافت]] نازل شد. در منابع [[شیعی]] این موضوع از مسلّمات است، در کتب [[اهل سنت]] و [[روایات]] عامّه نیز بسیاری از آنان به موضوع تصریح کرده‌اند.
| |
| *[[علامه امینی]] موارد متعددی را از کتب [[اهل سنت]] [[نقل]] میکند که [[نزول]] این [[آیه]] را در [[روز غدیر]] و پس از آن واقعه دانسته‌اند<ref>الغدیر، ج ۱ ص ۲۳۰، المراجعات، مراجعۀ ۱۲ و تعلیقۀ شمارۀ۶۲۷، نیز آیات الغدیر، علی الکورانی، ص ۲۳۹ تا ۲۸۴، احقاق الحق، ج ۶ ص ۳۵۳. در منابع شیعی از جمله ر. ک: بحار الأنوار، ج ۳۷ ص۱۰۸</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۰.</ref>.
| |
| *[[آیه اکمال]]، بخشی از [[آیه]] ۳ [[سوره]] [[مائده]] است که به خاطر جمله: {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ}}<ref>امروز دینتان را برای شما کامل ساختم؛ سوره مائده آیه:۳.</ref> در آن، به نام آیه اکمال دین شهرت یافته است. متن آیه چنین می‌باشد: {{متن قرآن|حُرِّمَتْ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةُ وَالدَّمُ وَلَحْمُ الْخِنزِيرِ وَمَا أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ بِهِ وَالْمُنْخَنِقَةُ وَالْمَوْقُوذَةُ وَالْمُتَرَدِّيَةُ وَالنَّطِيحَةُ وَمَا أَكَلَ السَّبُعُ إِلاَّ مَا ذَكَّيْتُمْ وَمَا ذُبِحَ عَلَى النُّصُبِ وَأَن تَسْتَقْسِمُواْ بِالأَزْلامِ ذَلِكُمْ فِسْقٌ الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِن دِينِكُمْ فَلاَ تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِ الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الإِسْلامَ دِينًا فَمَنِ اضْطُرَّ فِي مَخْمَصَةٍ غَيْرَ مُتَجَانِفٍ لِّإِثْمٍ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ }}<ref>مردار و خون و گوشت خوک و آنچه جز به نام خداوند ذبح شده باشد و مرده با خفگی و مرده با ضربه و مرده با افتادن از بلندی و مرده از شاخ زدن حیوان دیگر و آنچه درندگان نیم‌خور کرده باشند- جز آن را که (تا زنده است) ذبح کرده‌اید- و آنچه بر روی سنگ‌های مقدّس (برای بت‌ها) قربانی شود و آنچه با تیرهای بخت‌آزمایی قسمت کنید (خوردن گوشت همه اینها) بر شما حرام و آنها (همه) گناه است؛ امروز کافران از دین شما نومید شدند پس، از ایشان مهراسید و از من بهراسید! امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم پس، هر که در قحطی و گرسنگی ناگزیر (از خوردن گوشت حرام) شود بی‌آنکه گراینده به گناه باشد بی‌گمان خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است؛ سوره مائده، آیه:۳.</ref><ref>[[مهوش السادات علوی|علوی، مهوش السادات]]؛ [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص ۷۱ - ۷۲.</ref>.
| |
| *قبل از [[آیه اکمال]]، [[آیه]] [[ابلاغ]] نازل شده بود که [[فرمان]] گماشتن [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} به [[جانشینی]] [[خدا]] بود: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ}}<ref> ای پیامبر! آنچه را از پروردگارت به سوی تو فرو فرستاده شده است برسان و اگر نکنی پیام او را نرسانده‌ای؛ و خداوند تو را از (گزند) مردم در پناه می‌گیرد، خداوند گروه کافران را راهنمایی نمی‌کند؛ سوره مائده، آیه: ۶۷.</ref>. برخی از [[مفسران]] [[سنی]] از قبیل [[طبری]]، [[سیوطی]]، [[طنطاوی]] و [[آلوسی]] با [[شیعه]] هم نظرند که [[آیه]] مذکور در [[شأن]] [[امام علی]]{{ع}} نازل شده است <ref>جامع البیان، ج۶، ص ۱۹۸؛ الدر المنثور، ج۲، ص۲۹۸؛ المنار، ج۶، ص ۴۶۳؛ روح المعانی، ج۶، ص۱۶۸.</ref>.
| |
| *بر اساس گزارش [[شیخ صدوق]] در کتاب امالی، [[پیامبر]]{{صل}} درباره این [[آیه]] به [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} فرمود: " اگر آنچه به من امر شد از [[ولایت]] تو، که به [[مردم]] [[ابلاغ]] کنم را انجام نمی‌دادم، موجب حبط عملم میشود<ref>{{متن حدیث|لَوْ لَمْ أُبَلِّغْ مَا أُمِرْتُ بِهِ مِنْ وَلَايَتِكَ لَحَبِطَ عَمَلِي}}؛ نور الثقلین، ج۱، ص۶۵۴.</ref>.
| |
| *[[واحدی]] از [[مفسرین]] [[اهل سنت]] در "اسباب النزول" با [[سند]] خود از [[ابی سعید خدری]] از [[اصحاب]] [[رسول الله]]{{صل}} می‌گوید: این [[آیه]] در روز [[غدیر خم]] در مورد [[امام علی| علی بن ابی طالب]]{{ع}} نازل شد <ref>اساب النزول، ص۱۰۶.</ref>.
| |
| *[[ابن ابی حاتم رازی]] از [[مفسرین]] [[اهل سنت]] در [[کتاب]] "[[تفسیر القرآن العظیم (کتاب)|تفسیر القرآن العظیم]]" و [[سیوطی]] در [[تفسیر]] "[[الدر المنثور]]" نیز این [[روایت]] را ذکر کرده‌اند <ref>تفسیر القرآن العظیم، ج۴، ص۱۱۷۲؛ الدر المنثور، ج۲، ص۲۹۸.</ref>. در "شواهد التنزیل" این دو [[روایت]] نیز ذکر شده است: به اسناد خود از [[حذیفة بن یمان]] [[نقل]] میکند: این [[آیه]] در مورد [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} است. وقتی [[آیه]] نازل شد، [[پیامبر]]{{صل}} دنبال او فرستاد. سپس دستش را بلند کرده و فرمود: {{متن حدیث|مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِيٌ مَوْلَاهُ اللَّهُمَ وَالِ مَنْ وَالاهُ وَ عَادِ مَنْ عَادَاهُ}}. [[عبدالله بن أبی أوفی]] گوید: در روز [[غدیر خم]] از [[رسول الله]]{{صل}} شنیدم که این [[آیه]] را قرائت میکند و دست [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} را بلند نمود و فرمود: "[[آگاه]] باشید که هرکس که من مولای او هستم، [[علی]] مولای اوست... خداوندا، تو [[شاهد]] باش" <ref>شواهد التنزیل، ج۱، ص۲۵۲ و ج۲، ص۳۹۱.</ref><ref>[[مهوش السادات علوی|علوی، مهوش السادات]]؛ [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص ۷۱ - ۷۲.</ref>.
| |
| *هر [[دین]] و آئینی، هرچه [[قدر]] در [[دستورات]] خود پیشرفته باشد و برنامه‌های آن متعالی باشد، مادامی‌که [[حافظ]] و نگهبانی نداشته باشد که [[شایسته]] بتواند آن برنامه‌ها را [[حفظ]] و [[اجرا]] کند، در معرض زوال خواهد بود. پس برای [[حفظ دین]]، شخصیتی [[شایسته]] لازم است؛ از این روی، تا هنگامی‌که [[رسول خدا]]{{صل}} زنده بودند، نگهبانی و [[پاسداری از دین]] صورت می‌گرفت، ولی [[کافران]] به یک نقطه [[امید]] بسته بودند و آن نابودی [[دین]] با رفتن [[رسول خدا]]{{صل}} بود؛ چرا که او [[فرزند]] و [[جانشینی]] ندارد. در [[روز غدیر]]، با اعلان عمومی‌جانشینی [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} است که در دید [[عامه]] [[مردم]]، [[شخصیت]] او [[تالی]] تلو [[رسول خدا]]{{صل}} بود، همه امیدهای [[کافران]] [[ناامید]] شد<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]،[[ درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص:۱۲۱-۱۲۲.</ref>.
| |
|
| |
| ==[[شأن نزول]]==
| |
| *در [[شأن نزول]] [[آیه]]، دو قول است:
| |
| #[[شیعه]] بر این [[باور]] است که این [[آیه]] در روز ۱۸ ذی‌الحجه سال ۱۰ [[هجری]]، هنگام برگشت از [[حجة‌الوداع]] نازل شده استز
| |
| #[[اهل سنت]]، [[شأن نزول]] این [[آیه]] را روز نه ذی‌الحجة (روز [[عرفه]])[[سال]] ۱۰ [[هجری]] میدانند.
| |
| *[[علامه امینی]] در [[کتاب الغدیر]]، ۱۶ نفر از بزرگان [[اهل سنت]]، مانند: [[محمد بن جریر]]، [[طبری]]، [[حاکم نیشابوری]]، [[حاکم حسکانی]]، [[سبط ابن جوزی]]، [[ابن کثیر دمشقی]]، [[خطیب بغدادی]]<ref>تاریخ بغداد، ج۸، ص۲۹۰.</ref>، [[ابن عساکر]]<ref>تاریخ مدینه دمشق، ج۲، ح۵۷۵-۵۷۸ و ۵۸۵.</ref> و [[جلال‌الدین سیوطی]] یاد میکند که در کتاب‌هایشان، [[شأن نزول]] [[آیه]] را ۱۸ ذی‌الحجه میدانند. [[روایات]] اینان به چهار نفر از [[صحابه]] برمی‌گردد: [[ابوسعید خدری]]، [[ابوهریره]]، [[زید بن ارقم]]، [[جابر بن عبدالله انصاری]].
| |
| *[[ابونعیم اصفهانی]]<ref>خصائص الوحی المبین، صص ۶۱-۶۲. به نقل از "ما نزل فی علیّ من القرآن"، ابونعیم اصفهانی.</ref> از [[ابوسعید خدری]] این‌گونه [[روایت]] میکند: [[پیامبر]]{{صل}} در [[غدیر خم]]، [[مردم]] را به سوی [[علی]]{{ع}} [[دعوت]] کرد و [[دستور]] داد تا خارهای زیر درختان را جمع کنند. این جریان در روز [[پنجشنبه]] بود. [[پیامبر]]{{صل}} [[علی]]{{ع}} را فراخواند و دو دستش را گرفت و بالا برد تا این که [[مردم]] سفیدی زیر بغل [[رسول خدا]]{{صل}} را دیدند. هنوز [[مردم]] پراکنده نشده بودند که این [[آیه]] نازل شد: {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا}}<ref>«امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.</ref>. سپس [[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: [[خداوند]] بزرگ‌تر است، همان خدایی که [[دین]] خود را کامل و [[نعمت]] خود را بر ما تمام کرد و از [[رسالت]] من و [[ولایت علی]] پس از من، [[راضی]] و [[خشنود]] گشت<ref>{{متن حدیث|اللَّهُ أَكْبَرُ عَلَى إِكْمَالِ الدِّينِ وَ إِتْمَامِ النِّعْمَةِ، وَ رِضَا الرَّبِ بِرِسَالَتِي وَ وَلَايَةِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ مِنْ بَعْدِي}}</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]،[[ درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص:۱۲۲-۱۲۳.</ref>.
| |
| *همچنین، اکمال نیز، تحقق یافت؛ چرا که اصلی از اصول، که [[امامت]] و [[ولایت]] و [[جانشینی]] اوست، تا آن زمان [[ابلاغ]] عمومی و عملی بود و با [[ابلاغ]] آن، [[دین خدا]] در عرصه اصول، به کمال رسید. نتیجه آنکه، این احتمال با همه واژه‌های به‌کار رفته در [[آیه]]، همخوانی دارد.
| |
| *مؤید این [[اعتقاد]] [[شیعه]]، [[باور]] [[اهل سنت]] به [[رحلت]] [[رسول]] خداست. [[اهل سنت]] بر این باورند که [[پیامبر]]{{صل}} پس از [[نزول]] این [[آیه]]، ۸۱ روز یا ۸۲ روز بیشتر زنده نبودند<ref>فخر رازی می‌نویسد: "مورخان و محدّثان، اتفاق‌نظر دارند که پیامبر اسلام{{صل}} پس از نزول این آیه شریف، بیش از ۸۱ یا ۸۲ روز عمر نکرده است..."؛ تفسیر کبیر، ج۱۱، ص۱۳۹.</ref>؛ از این‌رو، اگر این [[آیه]]، روز ۹ ذی‌الحجه نازل شده باشد، ۸۱ یا ۸۲ روز با زمانی که [[اهل سنت]] [[وفات پیامبر]] را قبول دارند (۱۲ [[ربیع‌الاول]]) همخوانی ندارد؛ چرا که مدت زمانِ فاصله، ۹۰ تا ۹۳ روز است، ولی اگر [[نزول]] [[آیه]] را ۱۸ ذی‌الحجه بدانیم، [[محاسبه]] ما تا ۱۲ [[ربیع]]، همان ۸۱ یا ۸۲ روز میشود. این مؤید، [[گواه]] روشنی است که [[آیه]] در روز ۱۸ ذی‌الحجه نازل شده است. البته این مؤید، طبق دیدگاه [[شیعه]]، جدلی خواهد بود؛ زیرا بیشتر [[دانشمندان شیعه]]، [[تاریخ]] [[ارتحال پیامبر]] را ۲۸ [[ماه]] صفر میدانند<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]،[[ درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص:۱۲۳.</ref>.
| |
| *علاوه بر [[گواه]] یاد شده، همه روایاتی که [[نزول]] [[آیه]] را ۹ ذی‌الحجه میدانند، به یک شخص برمی‌گردد، که "[[عمر بن خطاب]]" است. [[شخصیت]] [[عمر]] نیز، متهم است، ولی روایاتی که [[نزول]] [[آیه]] را ۱۸ ذی‌الحجه میدانند، چهار نفر‌اند که [[اهل سنت]] این چهار نفر را قبول دارند.
| |
| *بر پایه آنچه [[گذشت]] روشن میشود که در [[آیه]] [[مبارک]]، [[اکمال دین]] و [[اتمام نعمت]]، چیزی جز [[رهبری]] و [[ولایت امام]] [[معصوم]] نیست. به دیگر سخن، با [[ابلاغ]] [[ولایت]]، بعثتی تازه رخ داد که تفاوت آن با [[بعثت]] [[صدر اسلام]] تنها در مرحله حدوث و بقا است، اگر حدوث [[بعثت]] اهمیت دارد، بقاء آن نیز دارای اهمیت است و [[ولایت]]، [[استمرار]] [[بعثت]] است<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]،[[ درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص:۱۲۴.</ref>.
| |
| *[[فریقین]] درباره زمان [[نزول]] این [[آیه]] تنها دو قول را مطرح کرده‌اند: بر اساس قول نخست، [[نزول]] آن در "[[حجة الوداع]]" و در روز [[عرفه]] است و بر اساس قول دوم، [[نزول]] آن در [[غدیر خم]] است. [[علامه امینی]] در [[کتاب ]]"[[الغدیر]]" [[اسامی]] و گفتار شانزده نفر از [[دانشمندان]] [[اهل سنت]] را که [[حدیث]] [[نزول]] [[آیه]] در [[روز غدیر]] را [[نقل]] کرده‌اند آورده است <ref>علامه امینی، الغدیر، ص۲۳۰.</ref>. به [[اجماع]] علمای [[شیعه]] و [[عقیده]] برخی از [[مفسرین]] [[اهل سنت]]، این [[آیه]] پس از [[نصب]] [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} توسط [[پیامبر|حضرت محمد]]{{صل}} به [[امامت]] و [[جانشینی]] پس از خود در [[غدیر خم]] نازل شده است<ref>[[مهوش السادات علوی|علوی، مهوش السادات]]؛ [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص ۷۱ - ۷۲.</ref>.
| |
| *[[پیامبر|رسول خدا]] در [[باب]] [[شأن نزول]] این [[آیه]] فرمود: "همانا [[کمال دین]] و تمام [[نعمت]] و رضای [[پروردگار]] به اعلام [[جانشینی]] و [[ولایت]] [[امام علی|علی]]{{ع}} توسط من به شما [[مردم]] بوده" <ref>{{عربی|"إِنَ كَمَالَ الدِّينِ وَ تَمَامَ النِّعْمَةِ وَ رِضَى الرَّبِ بِإِرْسَالِي إِلَيْكُمْ بِالْوَلَايَةِ بَعْدِي لِعَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِب{{ع}}"}}؛ بحار الانوار؛ ج۳۷، ص ۱۱۱.</ref>. [[علامه امینی]] در [[الغدیر]] و [[میرحامد حسین]] در "[[عبقات الانوار]]" با تتبع در کتب [[اهل سنت]] شواهد بسیاری از کتب آنان در [[تأیید]] و ابات نازل شدن این [[آیه]] در [[شأن]] [[امام علی|علی]]{{ع}} آورده‌اند <ref>دانشنامه قرآن کریم، ص۷۷.</ref><ref>[[مهوش السادات علوی|علوی، مهوش السادات]]؛ [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص ۷۱ - ۷۲.</ref>.
| |
| *[[فیض کاشانی]] در [[تفسیر]] صافی می‌نویسد: در [[مجمع البیان]] از [[امام باقر]] و [[امام صادق]]{{عم}} [[نقل]] شده که این [[آیه]] پس از این که [[پیامبر]]{{صل}}، [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} را به هنگام بازگشت از [[غدیر خم]]، پیشوار [[مردم]] قرار داد نازل گردید و این آخرین امر [[واجب]] بود که [[خداوند]] نازل فرمود و پس از آن [[واجب]] دیگری نازل نشد. سپس در توضیح آن می‌نویسد: فرائض به [[ولایت]] کامل گردید، چون [[پیامبر]]{{صل}} همه آنچه را که [[خداوند]] از [[علم]] در نزد ایشان به [[ودیعه]] گذاشته بود به [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} انتقال داد و سپس از طریق او به ذریه‌اش یکی پس از دیگری انتقال یافت. پس هنگامی که آنها را در جای خود نشاند، [[مردم]] را از رجمع به آنها در [[حلال و حرام]] تمکن بخشید و این امر را به [[قیام]] یکی پس از دیگری استمرار داد و بدین‌گونه [[دین]] را کامل نمود و [[نعمت]] را تمام ساخت <ref>الصافی، ج۲، ص۱۰.</ref><ref>[[مهوش السادات علوی|علوی، مهوش السادات]]؛ [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص ۷۱ - ۷۲.</ref>.
| |
|
| |
| ==دلالت [[آیه]]==
| |
| ===دلالت بر [[نصب امام]]===
| |
| * [[قرآن کریم]] با [[آیات]] متعددی بر [[انتصابی بودن]] [[امامت]] [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} دلالت میکند. یکی از [[آیات]] معروف درباره [[اهل بیت]]، [[آیه اکمال دین]] است که این [[آیه شریفه]] به [[امامت حضرت علی]]{{ع}} در جریان [[غدیر خم]] ناظر است که ظاهر [[آیه]] مؤید آن است. با این وجود در تقریر [[استدلال]] به نکاتی نیز اشاره میشود:
| |
| # جمع زیادی از [[عالمان]] [[اهل سنت]] [[آیه]] فوق را بر جریان [[غدیر خم]] ناظر میدانند<ref>ر.ک: تفسیر الدر المنثور، ج ۱، ص ۲۰۰؛ فرائد المسطین، ج ۱، ب ۲۲، ج ۳۹ و ب ۸۲، ج ۴۰؛ البدایه و النهایه، ج ۵، ص ۲۱۳. برخی از اهل سنت آیه را نازل در روز عرفه تفسیر و بر آن نیز روایاتی را گزارش کردند که به همی‌ن مضمون نیز روایات [[شیعی]] وارد شده است. (کافی، ج ۱، ص ۲۹۰؛ تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۳۳۳). در این باره باید گفت دو فرض زمان مختلف برای آیه قابل جمع است، به این صورت که چنان که از ظاهر آیه تبلیغ روایاتی که مبدأ نزول آیه فوق را روز عرفه (نهم ذیحجه) یعنی هشت روز جلوتر از [[غدیر خم]] توصیف کردند به اصل صدور و روایاتی که مبدأ آیه را [[غدیر]] وصف کردند، به روز [[ابلاغ]] آن ناظر است. (تفسیر المیزان، ج ۵، ص ۱۹۶؛ [[امام]]شناسی، ج ۸، ص ۵۳).</ref>.
| |
| # توصیف [[آیه]] از [[پیام]] ابلاغی به [[یأس]] [[کفار]]، [[اکمال دین]] و [[اتمام نعمت]] با حمل [[پیام]] [[غدیر]] به [[دوستی]] یا [[یاور]] بودن [[امام علی|علی]]{{ع}} تناسب و سنخیت ندارد، بلکه این صفات باید بر امر اساسی و کلیدی مترتب باشد که تنها فرضیه موجود در روزهای آخر [[عمر]] [[پیامبر خاتم|پیامبر]]{{صل}} همان مسئله [[امامت حضرت علی]]{{ع}} است<ref>[[محمد حسن قدردان قراملکی|قدردان قراملکی، محمد حسن]]، [[امامت ۲ (کتاب)|امامت]]، ص۲۱۳ - ۲۲۲.</ref>.
| |
|
| |
|
| == جستارهای وابسته == | | == جستارهای وابسته == |
