آیه انذار چگونه بر وجود امام مهدی دلالت دارد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::از آنجا که جمله «لکل [[قوم]] هاد» از هر گونه قیدی و از جمله قیود زمانی مبرّا است، لذا دارای اطلاق می‌باشد و در نتیجه تمام زمان‌ها را در برمی‌گیرد. بعلاوه تعبیر «لکل [[قوم]]» نیز می‌رساند که تا زمانی که [[انسان‌ها]] بر روی [[زمین]] زندگی می‌کند این روند یعنی وجود [[هادی]] و [[حجت]] ادامه دارد؛ چرا که حتی اگر یک [[انسان]]<ref>طبعا مقصود انسانِ غیر معصوم است که نیاز به هدایت امام دارد و الا اگر همان یک نفر باقی‌مانده معصوم باشد خود امام است، و در عین حال نقضی برای آیه نیز حساب نمی‌شود.</ref> هم در [[زمین]] باقی مانده باشد مشمول «کل [[قوم]]» می‌باشد و لذا نیازمند [[هدایت‌گر]] است<ref>در احادیث متعددی آمده است که اگر دو نفر روی زمین مانده باشند قطعا یکی از آنها امام است و در کتاب‌های روایی ابوابی نیز در این باره تدوین شده است که به عنوان نمونه می‌توان به کافی، ج ۱، ص ۱۷۹ مراجعه کرد.</ref>. بنابر این [[آیه کریمه]] دلالت بر وجود [[هادی]] و [[حجت]] در تمام زمان‌ها می‌کند. [[مرحوم علامه]] در این باره گفته است: [[سنت]] [[خداوند]] در بندگانش بر این جریان یافته که در هر مردمی یک نفر [[هادی]] و [[راهنما]] [[مبعوث]] کند تا ایشان را [[هدایت]] نماید<ref>{{عربی|"قد جرت سنة الله في عباده أن يبعث في كل قوم هاديا يهديهم"}}. المیزان، ج ۱۱، ص ۳۰۵.</ref>. و در ادامه به این نتیجه می‌رسند که از این [[آیه شریفه]] برمی‌آید که [[زمین]] هیچ وقت از [[هدایت‌گری]] که [[مردم]] را بسوی [[حق]] [[هدایت]] کند خالی نمی‌شود<ref>المیزان، ج ۱۱، ص ۳۰۵.</ref>.

::::::این [[هدایت‌گری]] گاه در قالب [[نبوت]] بروز می‌کند و گاه در قالب [[امامت]]<ref>{{عربی|"و الآية تدل علی أن الأرض لا تخلو من هاد يهدي الناس الی الحق اما نبي منذر و اما هاد غيره يهدي بأمر الله"}}. المیزان، ج ۱۱، ص ۳۰۵.</ref>؛ و با توجه به پایان دوران [[نبوت]] و [[ختم رسالت]]، طبعا مصداق این [[حجت‌ها]] و هدایت‌گران، در دوران بعد از [[رسول خدا]] {{صل}} همان [[امامان معصوم]] {{عم}} می‌باشند که آخرین آنها [[حضرت مهدی]] {{ع}} می‌باشد.

::::::همچنین فضیل [[روایت]] کرده که گفت: از [[امام صادق]] {{ع}} پرسیدم معنای جمله {{متن قرآن|وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}} چیست؟ فرمود: هر امامی [[هادی]] مردمان قرنی است که وی در میان آنان زندگی می‌کند<ref>کافی، ج ۱، ص ۱۹۱، ح ۱.</ref>.

::::::[[ابو بصیر]] [[روایت]] می‌کند که گفت: به [[امام صادق]] {{ع}} عرض کردم معنای [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}} چیست؟ فرمود: [[رسول خدا]] {{صل}} در [[تفسیر]] آن فرموده: من منذرم، و [[علی]] [[هادی]] است. حال به نظر تو ‌ای ابا [[محمد]]! آیا در امروز [[هادی]] و [[هدایت‌گری]] وجود دارد؟ عرض کردم: فدایت شوم، همواره از شما هادیانی یکی پس از دیگری وجود داشته تا نوبت به شخص شما رسیده. فرمود [[خدا]] رحمتت کند‌ ای ابا [[محمد]]، اگر این چنین بود که وقتی آیه‌ای که در [[حق]] کسی (امامی) نازل شده با مردن آن شخص، آن [[آیه]] نیز می‌مرد، [[قرآن]] می‌مرد؛ ولی [[قرآن کریم]] در بازماندگان جاری است چنانچه در گذشتگان جاری بود<ref>کافی، ج ۱، ص ۱۹۲، ح ۳.</ref>.

==پاسخ‌های دیگر==

{{یادآوری پاسخ}}