علویان: تفاوت میان نسخه‌ها

'''علویان''' منسوبین به [[امام علی|علی]]، آنان که [[تفکّر]] [[علوی]] دارند، یا از [[نسل]] [[امام علی|علی بن ابی طالب‌]]اند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۹۷.</ref>.

*اصطلاحا فرزندانی از [[امام علی|علی بن ابی طالب]] که از [[نسل]] پنج پسر او ([[امام حسن]]، [[امام حسین]]، [[عباس]]، [[محمد حنفیه]] و [[عمر اطرف]]) باشند، علویان نامیده می‌شوند.<ref>لغت‌نامه، دهخدا، ج ۱۰ ص ۱۴۲۰۲</ref> [[سادات علوی]]، در دورۀ [[امویان]] و [[عباسیان]]، هم تحت تعقیب و [[آزار]] [[حکّام]] بودند، هم علیه حکومت‌های [[جور]] [[مبارزه]] می‌کردند. [[زید بن علی]] در زمان [[هشام بن عبد الملک]] [[قیام]] کرد و به [[شهادت]] رسید، پسرش [[یحیی بن زید]] در [[خراسان]] و جوزجان [[قیام]] کرد و [[شهید]] شد و شهیدانی چون "نفس زکیّه" و "[[شهید]] فخّ" از علویانی بودند که بر ضدّ [[خلافت]] [[قیام]] کردند. موضع [[ائمه]]{{عم}} نسبت به نهضت‌های آنان چندان جانبدارانه نبود، چون شرایط را برای [[قیام]] مسلّحانه مناسب و مساعد نمی‌دیدند. پس از روی کار آمدن [[عباسیان]]، [[گرایش]] به علویان در [[ایران]] افزایش یافت و نخستین [[حکومت]] [[شیعی]] توسّط علویان در منطقۀ [[طبرستان]] [[ایران]] در سال ۲۵۰ ق پدید آمد و کسانی همچون [[داعی]] صغیر، [[داعی]] کبیر، اطروش، [[ناصر]] کبیر و... [[حکومت]] کردند. آنان [[شیعه]] بودند (هرچند عده‌ای ایشان را [[زیدی]] [[مذهب]] می‌دانند) و بر [[احیای ارزش‌های دینی]] پای می‌فشردند.<ref> در این زمینه ر. ک: «علویان طبرستان»، بهاء الدین قهرمانی نژاد، «علویان طبرستان»، ابو الفتح حکیمیان</ref> علویان یا نصیریّه، نام فرقه‌ای است که در مناطقی از [[سوریه]] به سر می‌برند و [[حاکمان]] [[دولت]] [[سوریه]] هم از آنان شمرده می‌شوند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۹۷.</ref>.