ناصبی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نواصب''' جمع ناصبی، یعنی کسانی که با [[ائمه]]، با [[امام علی|علی]]{{ع}} یا با شیعیان آن حضرت و پیروان [[اهل بیت]]، دشمنی دارند. نصب به معنای دشمنی است. ناصب کسی است که به دشمنی [[اهل بیت]] یا پیروانشان تظاهر می‌کند. نواصب گروهی‌اند که آیین آنان بغض [[امام علی|علی]]{{ع}} است<ref>مجمع البحرین، واژه نصب</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۸۱.</ref>.

* در [[روایات]]، [[مخالفان]] [[اهل بیت]] و ناصبیان [[کافر]] به شمار آمده‌اند<ref>بحارالأنوار، ج ۶۹ ص ۱۳۱ </ref> و نیز [[محبّت]] [[امام علی|علی]]{{ع}} نشانۀ [[ایمان]] و [[دشمنی]] با او [[کفر]] و [[نفاق]] معرفی شده است<ref>بحارالأنوار، ج ۳۹ ص ۲۶۵ (باب انّ حبّه ایمانٌ و بغضه کفرٌ و نفاق)</ref>. به همین لحاظ، از رذالت‌های باورنکردنی است که کسانی نسبت به [[خاندان]] [[پیامبر]] و [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} [[دشمنی]] و [[کینه]] داشته باشند. ازاین‌رو در بعضی [[احادیث]]، سعی شده که ناصبیان به [[دشمنان]] [[شیعه]] [[تفسیر]] شوند، نه [[دشمنان]] [[پیامبر]] و [[عترت]] او. از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] است: {{عربی|لیس النّاصب من نصب لنا أهل البیت، لأنّک لا تجد رجلا یقول: أنا ابغض محمّدا و آل محمّد، و لکنّ النّاصب من نصب لکم و هو یعلم أنّکم تتولّونا و تتبرّؤن من عدوّنا و إنّکم من شیعتنا}}<ref>«ناصبی کسی نیست که دشمن ما خاندان [[پیامبر]] باشد، چراکه کسی را نمی‌یابی که بگوید من محمّد و آل محمّد را دشمن می‌دارم، بلکه ناصبی کسی است که دشمن شما باشد، چون می‌داند که شما همبستگی و ولایت ما را دارید و از دشمن ما بیزاری می‌جویید و از شیعیان مایید.» بحارالأنوار، ج ۸ ص ۳۶۹، ج ۲۷ ص ۲۳۳، ج ۶۹ ص ۱۳۱ و معانی الأخبار، ص ۳۶۵</ref>  در عین حال، واقعیّت این است که هم کسانی [[بغض]] [[اهل بیت]] را داشته‌اند، هم [[دشمن]] [[پیروان]] آنان بوده‌اند و اکنون نیز کسانی یافت می‌شوند که یا به [[دلیل]] [[جهل]] و بی‌خبری، یا در اثر تبلیغات سوء و مغرضانه یا جوسازی‌های [[دشمنان]] [[اسلام]] و [[مسلمین]]، به گروهی که [[شیعه]] و پیرو [[اهل بیت‌]]اند، [[کینه]] و [[عداوت]] داشته باشند. [[روایات]] فراوانی که [[دشمنی]] و [[عداوت]] با [[امام علی|امیر المؤمنین]] و [[ائمه]] و [[اهل بیت]] را [[کفر]] و [[نفاق]] دانسته و اعمالشان را تباه شمرده، گویای این نکته است. [[امام علی|امیر المؤمنین]] در [[حدیثی]] طولانی می‌فرماید: {{عربی|أشدّ العمی من عمی عن فضلنا و ناصبنا العداوة بلا ذنب سبق اللّه إلیه منّا... و اللّه لا یحبّنی إلاّ مؤمن و لا یبغضنی الاّ منافق}}<ref>«بدترین کوری آن است که کسی از درک فضیلت ما کور باشد و بی‌آنکه از ما سابقۀ گناهی سراغ داشته باشد با ما دشمن باشد. به خدا سوگند جز مؤمن کسی مرا دوست نمی‌دارد و جز منافق با من دشمنی نمی‌کند.» بحارالأنوار، ج ۱۰ ص ۱۱۱</ref> ناصبیان [[گناه]] [[شیعه]] را همین می‌دانند که پیرو [[آیین]] و مرام اهل بیت‌اند. از سخنان [[پیامبر]] به [[امام علی|علی]]{{ع}} آن است که فرمود: {{عربی|إنّ الشّقیّ کلّ الشّقیّ من عاداک و نصب لک و أبغضک}}<ref>«شقی‌ترین فرد، کسی است که با تو دشمنی کند و بغض و کینۀ تو را در دل داشته باشد.» بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۱۰۹، ج ۳۹ ص ۲۶۵</ref> احادیثی از این دست فراوان است و بدفرجامی و تیره‌دلی و بدسرشتی کسانی را نشان می‌دهد که نسبت به این [[انوار]] [[پاک]] [[دشمنی]] دارند. همچنانکه در [[احادیث]] آمده، عده‌ای هم با [[پیروان اهل بیت]] دشمن‌اند، چراکه آنان نسبت به تولّی و [[تبری]] پایبندند و از [[مخالفان]] [[ائمه]] بیزار و این در نظر آن کوردلان، کم گناهی نیست! [[خوارج]] [[نهروان]] و [[اباضیه]] از جمله ناصبیان بودند که به [[امام علی|امیر المؤمنین]] [[دشنام]] می‌گفتند. [[فرهنگ]] ناسزاگویی به [[امام علی|امیر المؤمنین]] و [[دشمن]] ساختن [[مردم]] با آن [[حضرت]] از سوی [[معاویه]] و [[مروان]] و [[مغیره]] و... [[ترویج]] می‌شد. [[علاّمه امینی]] در جابه‌جای [[الغدیر]]، از کسانی همچون [[عبد اللّه بن علقمه]]، [[پدر]] و [[مادر]] سیّد [[حمیری]]، [[علی بن جهم]]، [[عبد اللّه بن معتز]]، [[سندی بن شاهک]]، [[اسد بن وداعه]]، [[خالد قسری]]، [[حریز بن عثمان]]، [[مغیرة بن شعبه]]، [[سعید بن مسیب]]، [[مروان حکم]]، [[محمد بن زیاد]]، [[عبد اللّه بن شقیق عقیلی]] و... یاد می‌کند که نسبت به [[امیر مؤمنان]] و [[شیعیان]] او و آل ابی طالب، [[دشمنی]] و [[عداوت]] و ناسزاگویی و هتّاکی داشتند<ref>ر.ک: «علی ضفاف الغدیر»، فاضل الحسینی المیلانی، ص ۱۷۳</ref>. امروز نیز در سطح [[جهان]]، برخی [[نواصب]] وهّابی علیه [[اهل بیت]] و [[شیعه]] [[تلاش]] می‌کنند و [[دشمنی]] پایان‌ناپذیر با [[پیروان]] [[عترت]] دارند و در مناظرات آنان در شبکه‌های اینترنتی، [[خصومت]] و عناد و عداوتشان [[آشکار]] است<ref>از جمله ر.ک: «الانتصار»، العاملی، مجموعۀ مناظرات شیعه با مخالفان در شبکه‌های اینترنت که تاکنون آن مباحث به صورت ۹ جلد کتاب هم منتشر شده است، بخصوص جلد ۶ و ۸.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۸۱.</ref>

* هنگامی که [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[قیام]] کند، همه ناصبیان و [[دشمنان]] [[اهل بیت]] را بر آن [[حضرت]] عرضه می‌کنند. اگر به [[اسلام]] اقرار کردند، آنان را رها می‌کند وگرنه به [[قتل]] می‌رسند، یا آنان را به پرداخت [[جزیه]] -هم‌چنان‌که [[اهل ذمه]] می‌پردازند- ملزم می‌کند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۲.</ref>. [[مرحوم مجلسی]] می‌گوید: شاید این [[حکم]]، مربوط‍‌ به آغاز [[قیام]] باشد؛ زیرا ظاهر [[روایات]] این است که از آنان جز [[ایمان]] پذیرفته نمی‌شود و اگر نپذیرند، کشته می‌شوند<ref>مرآة العقول، ج ۲۶، ص ۱۶۰.</ref>. [[ابو بصیر]] می‌گوید: به [[امام صادق]] {{ع}} عرض کردم: [[رفتار]] [[امام مهدی]] {{ع}} با [[ناصبی‌ها]] و کسانی که با شما [[دشمنی]] دارند، چگونه خواهد بود؟ فرمود: "ای [[ابا محمد]]! در [[دولت]] و [[حکومت]] ما، [[مخالفان]] بهره‌ای نخواهند داشت. [[خداوند]] برای ما خون‌های‌شان را در آن هنگام [[حلال]] خواهد کرد، ولی امروز خون‌شان بر ما و شما [[حرام]] است<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۷ (به نقل از چشم‌اندازی به حکومت مهدی {{ع}}، طبسی، ص ۱۴۷.).</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۷۲۷.</ref>.

==پرسش مستقیم==

*[[شیوه و رفتار امام مهدی با ناصبی‌ها چگونه خواهد بود؟ (پرسش)]]