حکمت در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[حکمت]] در همه [[فضیلت‌ها]] به منزله چشم در [[بدن انسان]] است. [[انسان]] [[نابینا]] حتی در [[روشنایی]] نمی‌تواند کارهای خویش را انجام دهد؛ چراکه چشمش [[قدرت]] استفاده از [[نور]] را ندارد. کسی که از [[حکمت]] [[محروم]] است، حتی اگر از سایر [[فضیلت‌ها]] برخوردار باشد، هرگز به [[حقیقت]] [[دست]] نمی‌یابد؛ چراکه مرز بین [[فضیلت]] و [[رذیلت]] را نمی‌بیند. سخاوتمند غیر [[حکیم]]، سخاوتش را با [[تبذیر]] و داد و [[دهش]] بیجا تباه می‌کند، نابه جا می‌بخشد، در حالی که صاحبان [[حق]] را فراموش می‌کند. [[سخنوری]] که [[حکیم]] نباشد، با [[پرگویی]] [[توانایی]] خود را هدر می‌دهد. [[علم]] بدون [[حکمت]] به [[عجب]] [[آلوده]] می‌شود. [[بردباری]] بدون [[حکمت]] با [[خواری]] و [[ذلت]] به هم می‌آمیزد، [[سکوت]] غیر حکیمانه از [[ناتوانی]] سر بر می‌آورد و [[مدارا]] از غیر [[حکیم]] به ورطه [[ضعف]] و [[ناتوانی]] می‌غلطد.

*[[امام حسن عسکری]]{{ع}} می‌فرماید: "سفیهی که راه [[حق]] می‌رود [[نور]] [[حق]] خویش را با [[سفاهت]] خویش خاموش می‌کند" <ref>{{متن حدیث|إِنَّ اَلْمُحِقَّ اَلسَّفِيهَ يَكَادُ أَنْ يُطْفِئَ نُورَ حَقِّهِ بِسَفَهِهِ}}؛ حسن بن علی ابن‌شعبه حرانی، تحف العقول عن آل الرسول، ص۴۸۳.</ref><ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج۱،ص۲۹۱-۲۹۲.</ref>.

==منابع==