نظریه نصب الهی امام در قرن هشتم هجری: تفاوت میان نسخه‌ها

[[مرحوم علامه]] حلی، بارها از [[اعتقاد]] خود به [[الهی]] بودن امر [[امامت]] و [[نصب الهی امام]] [[سخن]] گفته<ref>ر.ک: حسن بن یوسف حلی، الالفین، ص۱۸-۲۰؛ همو، منهاج الکرامه، ص۳۱.</ref> و همان‌طور که خواهد آمد، [[ادله]] فراوانی نیز بر این مطلب ذکر کرده است. [[شهید]] اول و [[فخر]] المحققین نیز [[امامت]] را امری مربوط به [[باری تعالی]] و [[واجب]] بر او دانسته‌اند<ref>ر.ک: محمد بن مکی عاملی نبطی جزینی (شهید اول)، المسائل الاربعینیه، ص۲۰؛ فخر المحققین حلی، النکت الاعتقادیة، ص۳۹.</ref>. چنان‌که گذشت، از نظر ایشان، [[امامت]]، [[حاکمیت سیاسی]] و [[مرجعیت دینی]] [[مردم]] است. بنابراین می‌توان گفت: از نظر بزرگان [[امامیه]] در [[قرن هشتم]] نیز این [[خداوند]] است که [[حاکم]] [[سیاسی]] [[جامعه]] و [[مرجع]] [[دینی]] [[مردم]] را [[منصوب]] می‌کند. [[متکلمان امامیه]] در این دوران نیز معتقدند: [[راه]] [[شناخت امام]]، [[نص]] از سوی [[خداوند]] و یا کسی که [[امام]] [[معصوم]] را می‌شناسد، ([[پیامبر اعظم]]{{صل}} یا [[امام]] سابق) می‌باشد. همچنین گفته‌اند که می‌توان [[حقانیت]] [[مدعی امامت]] را از طریق انجام [[معجزه]] [[شناخت]]<ref>ر.ک: حسن بن یوسف حلی، الالفین ۳۵؛ همو، انوار الملکوت فی شرح الیاقوت، ص۲۰۸.</ref>. به عبارت دیگر، [[راه‌های شناخت امام]] از نظر ایشان، تنها [[نص]] و انجام [[معجزه]] است و این نیز [[دلیل]] دیگری بر آن است که ایشان [[امامت]] را امری [[الهی]] دانسته، معتقدند [[رأی]] و نظر [[مردم]]، در این امر دخالتی ندارد<ref>[[سید احمد حسینی|حسینی، سید احمد]]، [[نظریه نصب الهی امام معصوم در تاریخ تفکر امامیه (کتاب)|نظریه نصب الهی امام معصوم در تاریخ تفکر امامیه]]، ص ۴۴۹.</ref>.