آرامش در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

آرامش در معارف و سیره سجادی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۷ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۳۳

۸ بایت حذف‌شده ، ‏۲۷ دسامبر ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - 'فرد' به 'فرد'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۲۷

ویرایش

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 ==مقدمه==
-[[آرامش روحی]] یا سکینه و آسودگی خاطر یا [[طمأنینه]] ویژگی [[نفسانی]] [[ارجمندی]] است که در امواج پرتلاطم [[زندگی]]، مطلوب [[آدمی]] به شمار می‌رود. این [[آرامش]] و آسودگی که توأم با [[احساس امنیت]] است [[اضطراب]] را از [[فرد]] دور می‌سازد و طعم [[حقیقی]] [[سعادت]] را به وی می‌چشاند.
+[[آرامش روحی]] یا سکینه و آسودگی خاطر یا [[طمأنینه]] ویژگی [[نفسانی]] [[ارجمندی]] است که در امواج پرتلاطم [[زندگی]]، مطلوب [[آدمی]] به شمار می‌رود. این [[آرامش]] و آسودگی که توأم با [[احساس امنیت]] است [[اضطراب]] را از فرد دور می‌سازد و طعم [[حقیقی]] [[سعادت]] را به وی می‌چشاند.
 بنابر آنچه راغب اظهار داشته است، سکینه چیزی است که باعث [[زایل شدن ترس]] و [[وحشت]] می‌گردد<ref>المفردات فی غریب القرآن.</ref> و طمأنینه و [[اطمینان]] همان سکونت و آرامشی است که بعد از [[هراس]] و [[بی‌قراری]] حاصل می‌شود<ref>المفردات فی غریب القرآن.</ref>. [[قرآن کریم]] در این مورد آموزه‌های [[ارزشمندی]] را در [[اختیار]] ما قرار می‌دهد. [[نزول]] آرامش در دل‌های [[مؤمنان]] لطفی است که از جانب [[خدای متعال]] شامل حال آنان می‌گردد: {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ السَّكِينَةَ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لِيَزْدَادُوا إِيمَانًا مَعَ إِيمَانِهِمْ}}<ref>«اوست که آرامش را در دل مؤمنان فرو فرستاد تا ایمانی بر ایمانشان بیفزایند» سوره فتح، آیه ۴.</ref> در [[فرهنگ قرآن]] تنها در سایه یاد خداست که [[دل‌ها]] حقیقتاً آرام می‌گیرد: {{متن قرآن|أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ}}<ref>«آگاه باشید! با یاد خداوند دل‌ها آرام می‌یابد» سوره رعد، آیه ۲۸.</ref> و بالاترین مرتبه نفس [[انسانی]] همان [[نفس مطمئنه]] است که با [[رضایت]] و [[خرسندی]] به سوی خدای خویش برمی‌گردد<ref>{{متن قرآن|يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ * ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً}} «ای روان آرمیده! * به سوی پروردگارت خرسند و پسندیده بازگرد!» سوره فجر، آیه ۲۷-۲۸.</ref>.
@@ خط ۱۸: / خط ۱۸: @@
 اما نکته مهم در مناجات‌های امام سجاد{{ع}} این است که بدانیم آرامش و سکونت [[قلب]] [[انسان]] ناشی از [[ایمان به خدا]] و به سوی او رفتن است: «بار خدایا، بارِ منّت هیچ [[گنهکار]] و [[کافر]] بر دوشِ من منه و برای هیچ یک از آنان در نزد من [[نعمت]] و بهره‌ای قرار مده و مرا نیز به آنان محتاج مکن، بلکه آرامش [[دل]] و آسایش [[جان]] و [[بی‌نیازی]] و کفایت مرا تنها به خود و [[بندگان]] نیکوکارت منحصر فرمای»<ref>نیایش بیست‌ویکم.</ref>.
-و نیز عرضه می‌دارد: «بار خدایا، شبم را آباد دار به بیدار ماندن برای [[عبادت]] تو، و [[شب زنده‌داری]] در [[تنهایی]] برای تو، و بریدن از همگان و آرامش یافتن تنها به تو، و آوردن حوایج به درگاه تو...»<ref>نیایش چهل‌وهفتم.</ref>.<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم؛ قرآن کریم، ترجمه مهدی الهی قمشه‌ای؛ المفردات فی غریب القرآن، الراغب الاصفهانی، دفتر نشر الکتاب، بی‌جا، ۱۴۰۴ ه‍.، الطبع الثانی؛ نهج البلاغه، ترجمه محمد دشتی، نشر آدینه سبز، تهران، ۱۳۸۷، چاپ چهارم:</ref>[[آرامش روحی]] یا سکینه و آسودگی خاطر یا طمأنینه ویژگی [[نفسانی]] [[ارجمندی]] است که در امواج پرتلاطم [[زندگی]]، مطلوب [[آدمی]] به شمار می‌رود. این آرامش و آسودگی که توأم با [[احساس امنیت]] است [[اضطراب]] را از [[فرد]] دور می‌سازد و طعم [[حقیقی]] [[سعادت]] را به وی می‌چشاند.
+و نیز عرضه می‌دارد: «بار خدایا، شبم را آباد دار به بیدار ماندن برای [[عبادت]] تو، و [[شب زنده‌داری]] در [[تنهایی]] برای تو، و بریدن از همگان و آرامش یافتن تنها به تو، و آوردن حوایج به درگاه تو...»<ref>نیایش چهل‌وهفتم.</ref>.<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم؛ قرآن کریم، ترجمه مهدی الهی قمشه‌ای؛ المفردات فی غریب القرآن، الراغب الاصفهانی، دفتر نشر الکتاب، بی‌جا، ۱۴۰۴ ه‍.، الطبع الثانی؛ نهج البلاغه، ترجمه محمد دشتی، نشر آدینه سبز، تهران، ۱۳۸۷، چاپ چهارم:</ref>[[آرامش روحی]] یا سکینه و آسودگی خاطر یا طمأنینه ویژگی [[نفسانی]] [[ارجمندی]] است که در امواج پرتلاطم [[زندگی]]، مطلوب [[آدمی]] به شمار می‌رود. این آرامش و آسودگی که توأم با [[احساس امنیت]] است [[اضطراب]] را از فرد دور می‌سازد و طعم [[حقیقی]] [[سعادت]] را به وی می‌چشاند.
 بنابر آنچه راغب اظهار داشته است، سکینه چیزی است که باعث [[زایل شدن ترس]] و [[وحشت]] می‌گردد<ref>المفردات فی غریب القرآن.</ref> و [[طمأنینه]] و [[اطمینان]] همان سکونت و آرامشی است که بعد از [[هراس]] و [[بی‌قراری]] حاصل می‌شود<ref>المفردات فی غریب القرآن.</ref>. [[قرآن کریم]] در این مورد آموزه‌های [[ارزشمندی]] را در [[اختیار]] ما قرار می‌دهد. [[نزول]] [[آرامش]] در دل‌های [[مؤمنان]] لطفی است که از جانب [[خدای متعال]] شامل حال آنان می‌گردد: {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ السَّكِينَةَ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لِيَزْدَادُوا إِيمَانًا مَعَ إِيمَانِهِمْ}}<ref>«اوست که آرامش را در دل مؤمنان فرو فرستاد تا ایمانی بر ایمانشان بیفزایند» سوره فتح، آیه ۴.</ref> در [[فرهنگ قرآن]] تنها در سایه یاد خداست که [[دل‌ها]] حقیقتاً آرام می‌گیرد: {{متن قرآن|أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ}}<ref>«آگاه باشید! با یاد خداوند دل‌ها آرام می‌یابد» سوره رعد، آیه ۲۸.</ref> و بالاترین مرتبه نفس [[انسانی]] همان [[نفس مطمئنه]] است که با [[رضایت]] و [[خرسندی]] به سوی خدای خویش برمی‌گردد<ref>{{متن قرآن|يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ * ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً}} «ای روان آرمیده! * به سوی پروردگارت خرسند و پسندیده بازگرد!» سوره فجر، آیه ۲۷-۲۸.</ref>.