وحی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[نظام]] معنایی ویژه‌ای بر واژگان [[قرآن]] [[حاکم]] است، به‌ وسیله تحلیل‌های ادبی، لغوی و مفهوم‌شناسی، معنای اصطلاحات [[قرآن]] را می‌توان در واژه‌های [[جانشین]]، همنشین و متقابل پیدا کرد.  

* '''علت کاربردهای مختلف در موقعیت‌های متفاوت چیست؟''' '''جواب:''' ظهورِ بهتر معنای مورد نظر خاص، به‌ وسیله لفظ خاص، مثلاً: در [[آیه]] {{متن قرآن|وَ كَلَّمَ اللَّهُ مُوسى‏ تَكْليماً‏}} [[خداوند]] هم رابطه گفتاری [[حضرت موسی]]{{ع}} با خود را بیان کرده و هم فهمانده که او نسبت به انبیای پیش از خود فضیلتی نیز دارد. از واژه قول استفاده نکرده که ناظر به [[گفت‌وگو]] و [[مذاکره]] بین دو ذات است. و یا هرگاه [[عنایت]] به قطعی بودن و شگفت‌آور بودن سخن باشد از آن با واژه "نبأ" تعبیر می‌شود و نیز هرگاه مقصود گویایی مطلب یا خبری پیوسته به شکل داستان باشد از واژه "قصص" استفاده شده است<ref> [[حسین علوی مهر|علوی مهر، حسین]]، [[مسئله وحی و پاسخ به شبهات آن (کتاب)|مسئله وحی و پاسخ به شبهات آن]]، ص ۳۸ و ۳۹.</ref>.

[[وحی]] در لغت به معنای [[کلامی]] گفته شده است که به طور مخفی و سریع به مخاطب [[القا]] شود: {{عربی|الاشارة السريعة}}. یا به زبان علائم و رموز مطالبی به دیگری [[القا]] شود: {{عربی|الكلام على سبيل الرمز}}<ref>راغب، مفردات، ص۸۵۹، تحقیق داودی.</ref>. و گاهی [[وحی]] به صدایی که مجرد از ترکیب باشد، مثل اینکه گفته می‌شود: شیر. یعنی شیر آمد، یا با اشاره با دست یا چشم مطلبی گفته می‌شود و جمله‌ای با یک اشاره منتقل می‌گردد. برخی گفته‌اند، [[وحی]] به معنای سرعت نیست، سرعت [[وصف]] [[کلام]] [[وحیانی]] است. [[وحی]] به معنای [[فهم]] و فهماندن است: {{عربی|انما سُمّي الوحي وحياً لسرعته. فإنّ الوحي عين الفهم و عين الإفهام}}<ref>برسوی حقی، روح البیان، ج۸، ص۳۴۴.</ref>. از آن جهت [[وحی]] را [[وحی]] نامیده‌اند که بسیار سریع انجام میگیرد، پس [[وحی]] همان انتقال معنا و قصد گوینده به دیگری است. آن‌چه در [[عرف]] [[دینداران]] و در متون دینیِ [[اسلام]] آمده، محدودتر از آن چیزی است که در لغت استعمال شده است. [[وحی]] در اصطلاح قرآن‌پژوهان، القایِ [[کلام]] به صورت مخصوص و از راه‌های معین بر [[پیامبران الهی]] است. این [[وحی]] گرچه مخفی و سریع و به صورت [[پیام]] است، اما مخصوص [[پیامبران]] و از راه‌های مخصوص است. همچنین اگر [[وحی]] برای انتقال [[پیام]] به حیوانات و یا انسان‌هایی عادی از طریق مورس، یا علائم اشاری یا [[الهام]] و به [[قلب]] انداختن باشد، مانند آن‌چه [[خداوند]] به [[مادر موسی]] برای به آب انداختن، شیر دادن، و نگهداری وی [[القا]] کرد: {{متن قرآن|وَأَوْحَيْنَا إِلَى أُمِّ مُوسَى أَنْ أَرْضِعِيهِ}}<ref>«و به مادر موسی الهام کردیم که به او شیر بده» سوره قصص، آیه ۷.</ref> یا به صورت غریزی به [[زنبور عسل]] یاد داد که چگونه در لابه‌لای درختان و یا کوه‌ها کندو بسازد: {{متن قرآن|وَأَوْحَى رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِي مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا وَمِنَ الشَّجَرِ وَمِمَّا يَعْرِشُونَ}}<ref>«و پروردگارت به زنبور عسل الهام کرد که بر کوه‌ها و بر درخت و بر داربست‌هایی که (مردم) می‌سازند لانه گزین!» سوره نحل، آیه ۶۸.</ref> هیچ‌کدام از اینها [[وحی]] معهود نیست. [[وحی]] به معنای اصطلاحی در [[عرف]] [[دینداران]] آن معنایی است که [[خدا]] به صورت مستقیم، یا توسط [[فرشته]] و پیک مخصوص معنا و سخنی را [[القا]] می‌کند، مانند: {{متن قرآن|إِنَّا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ كَمَا أَوْحَيْنَا إِلَى نُوحٍ وَالنَّبِيِّينَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَوْحَيْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ}}<ref>«ما به تو همان‌گونه وحی فرستادیم که به نوح و پیامبران پس از وی، و به ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط و عیسی و ایوب و یونس و هارون و سلیمان وحی فرستادیم و به داود زبور دادیم» سوره نساء، آیه ۱۶۳.</ref> از این رو [[وحی]] درباره [[پیامبران]]، [[کلام الهی]]، به وسیله مخصوص و از راه‌های معین است. در [[قرآن کریم]] [[وحی]] در ۷۸ مرتبه در ۳۳ [[سوره]] و ۷۰ [[آیه]] آمده و بیشتر به همان معنای اصطلاحی آن به کار رفته است. گرچه در مواردی خاص به معنای لغوی آن استعمال شده است. در مقابل اصطلاح دیگری به عنوان [[کلام]] و تکلم آمده است. [[کلام الهی]] که در [[آیات]] متعدد آمده، مثل: {{متن قرآن|يَسْمَعُونَ كَلَامَ اللَّهِ ثُمَّ يُحَرِّفُونَهُ}}<ref>«سخن خداوند را می‌شنیدند و آن را پس از آنکه در می‌یافتند آگاهانه دگرگون می‌کردند؟» سوره بقره، آیه ۷۵.</ref>، {{متن قرآن|إِنِّي اصْطَفَيْتُكَ عَلَى النَّاسِ بِرِسَالَاتِي وَبِكَلَامِي}}<ref>«فرمود: ای موسی! بی‌گمان من با پیام‌هایم و با سخنم تو را بر مردم برگزیده‌ام پس آنچه به تو داده‌ام بگیر و از سپاسگزاران باش!» سوره اعراف، آیه ۱۴۴.</ref>، {{متن قرآن|وَإِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ اسْتَجَارَكَ فَأَجِرْهُ حَتَّى يَسْمَعَ كَلَامَ اللَّهِ}}<ref>«و اگر یکی از مشرکان از تو پناه خواست به او پناه ده تا کلام خداوند را بشنود سپس او را به پناهگاه وی برسان» سوره توبه، آیه ۶.</ref>، {{متن قرآن|يُرِيدُونَ أَنْ يُبَدِّلُوا كَلَامَ اللَّهِ}}<ref>«آنان برآنند که گفتار خداوند را دگرگون سازند» سوره فتح، آیه ۱۵.</ref> بیان [[افکار]] و نیت‌هایی است، که نه با اصوات و حروف است و نه در اثر تموج مخصوص هوا و از طریق زبان و دهان و مخارج حروف انجام می‌گیرد. بلکه این واژه برای اصل تأثیر دریافت شده با انتقال سریع و به طور مخفی در موارد [[خدا]] به کار رفته است. اما چگونه و با چه کیفیتی مسئله‌ای است که باید در بحث [[حقیقت وحی]] روشن شود، اما نباید فراموش کنیم که اصل [[سخن گفتن]] و تکلم [[خداوند]] با پیامبرانش از مسائل مسلّم و قطعی [[ادیان آسمانی]] است. در اینکه [[پیامبران]] با [[خدا]] سخن می‌گویند: {{متن قرآن|وَكَلَّمَ اللَّهُ مُوسَى تَكْلِيمًا}}<ref>«و موسی با خداوند بی‌میانجی سخن گفت» سوره نساء، آیه ۱۶۴.</ref> و [[خدا]] با بعضی آنها سخن می‌گوید، مثل آن‌چه آمده: {{متن قرآن|تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ مِنْهُمْ مَنْ كَلَّمَ اللَّهُ وَرَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجَاتٍ}}<ref>«برخی از آن پیامبران را بر برخی دیگر برتری دادیم؛ از ایشان یکی آن است که خداوند با وی سخن گفت و پایگاه‌های برخی از ایشان را بالا برد» سوره بقره، آیه ۲۵۳.</ref>. از اموری است که در میان [[ادیان الهی]] مطرح بوده است<ref>ایجی، عبدالرحمن، شرح المواقف، شارح: سید شریف جرجانی، ج۸، ص۹۱.</ref>. حال در این جا منظور از این کلمه اتصال خاص [[پیامبر]] است که با شفافیت بیان شده و در [[آیات]] بسیار به ابعاد آن اشاره شده است.

# [[خداوند]] از طریق [[پیام]] [[وحی]] خطاب به [[پیامبر]] میفرماید: به آنها بگو: من از پیش خود چیزی نمی‌گویم تنها به وسیله [[وحی]] شما را [[انذار]] می‌کنم {{متن قرآن|قُلْ إِنَّمَا أُنْذِرُكُمْ بِالْوَحْيِ}} و اگر در [[دل]] سخت شما اثر نمی‌گذارد جای تعجب نیست، و نه دلیلی بر نقصان [[وحی]] آسمانی، بلکه به خاطر آن است که افراد کر، هنگامی که [[انذار]] می‌شوند سخنان را نمی‌شنوند {{متن قرآن|وَلَا يَسْمَعُ الصُّمُّ الدُّعَاءَ إِذَا مَا يُنْذَرُونَ}} گوش شنوا لازم است تا سخن [[خدا]] را بشنود، نه گوش‌هایی که آن‌چنان پرده‌های [[گناه]] و [[غفلت]] و [[غرور]] بر آنها افتاده که [[شنوایی]] [[حق]] را به کلی از دست داده است

# [[رسول]] گرامی اعلام می‌کند [[آگاهی]] من تنها از [[طریق وحی]] است، و تنها چیزی که به من [[وحی]] می‌شود این است که من انذارکننده آشکاری هستم {{متن قرآن|إِنْ يُوحَى إِلَيَّ إِلَّا أَنَّمَا أَنَا نَذِيرٌ مُبِينٌ}} من هرگز [[علمی]] نداشتم و نمی‌توانستم داشته باشم، چون [[علم]] من از جانب خودم نیست، بلکه هر چه هست به وسیله [[وحی]] است، و چیزی به من [[وحی]] نمی‌شود، مگر آن‌چه که مربوط به [[پیام]] روشن [[انذار]] باشد.

#{{متن قرآن|وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَلَا تَكُنْ فِي مِرْيَةٍ مِنْ لِقَائِهِ وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِبَنِي إِسْرَائِيلَ}}<ref>«و به راستی ما به موسی کتاب (آسمانی) دادیم- بنابراین در لقای او (با خداوند) تردیدی مکن- و ما آن (کتاب) را رهنمودی برای بنی اسرائیل قرار دادیم» سوره سجده، آیه ۲۳.</ref>. '''نکته''': هر آینه به [[موسی]] کتاب دادیم ({{متن قرآن|وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ}} از [[دیدار]] او در تردید مباش و [[شک]] نداشته باش که او، [[آیات الهی]] را دریافت داشت {{متن قرآن|فَلَا تَكُنْ فِي مِرْيَةٍ مِنْ لِقَائِهِ}} و آن را راهنمای [[بنی‌اسرائیل]] قرار دادیم {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِبَنِي إِسْرَائِيلَ}} [[علامه طباطبایی]] مینویسد: [[مفسرین]] در [[مرجع]] [[ضمیر]] در کلمه {{متن قرآن|لِقَائِهِ}}و نیز در معنای کلمه مزبور [[اختلاف]] کرده‌اند اما آن‌چه به نظر ما می‌رسد - و [[خدا]] داناتر است - این است که می‌گوییم ممکن است [[ضمیر]] {{متن قرآن|لِقَائِهِ}} به [[خدای تعالی]] برگردد، و مراد از لقای [[خدا]] مسأله بعث و [[قیامت]] باشد، به این [[عنایت]] که روز بعث روزی است که همه در برابر [[خدا]] قرار می‌گیرند، در حالی که - به‌طوری که [[گذشت]] - حجابی بین آنان و بین پروردگارشان نیست. [[شاهد]] و مؤید این معنایی که ما برای [[لقاء]] کردیم، این است که قبلاً هم در جمله {{متن قرآن|بَلْ هُمْ بِلِقَاءِ رَبِّهِمْ كَافِرُونَ}}<ref>«بلکه آنان لقای پروردگارشان را منکرند» سوره سجده، آیه ۱۰.</ref> [[گفتگو]] از لقای پروردگارشان به میان آورده، و سپس در جمله {{متن قرآن|نَاكِسُو رُءُوسِهِمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ}}<ref>«و کاش گناهکاران را آنگاه که نزد پروردگارشان سرافکنده‌اند» سوره سجده، آیه ۱۲.</ref> نیز از سرافکندگی [[کفار]] در برابر پروردگارشان که آن نیز در معنای [[لقاء]] است سخن گفت. در نتیجه معنای [[آیه شریفه]] این می‌شود که: ما به [[موسی]] هم کتاب دادیم همان‌طور که به تو دادیم، پس تو درباره مسأله بعث که [[قرآن]] از آن سخن می‌گوید در [[شک]] مباش که این [[شک]] مستلزم [[شک]] در [[قرآن]] است. و این [[تأیید]] [[حقانیت قرآن]] به وسیله [[نزول]] [[تورات]]، تنها در این [[آیه]] نیامده، بلکه در چند جا از [[قرآن]] خاطرنشان شده، و نیز مؤید این معنا جمله بعد است که می‌فرماید: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِبَنِي إِسْرَائِيلَ * وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَكَانُوا بِآيَاتِنَا يُوقِنُونَ}}<ref>«و آن را رهنمودی برای بنی اسرائیل کردیم * و چون شکیب ورزیدند و به آیات ما یقین داشتند برخی از آنان را پیشوایانی گماردیم که به فرمان ما (مردم را) رهنمایی می‌کردند» سوره سجده، آیه ۲۳-۲۴.</ref><ref>ترجمه تفسیر المیزان، ج۱۶، ص۳۹۸.</ref>.

#{{متن قرآن|إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ * لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ * وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ}}<ref>«این (قرآن) جز یادکردی برای جهانیان نیست * برای هر کس از شما که بخواهد راه راست در پیش گیرد * و جز آنچه خواست خداوند پروردگار جهانیان است؛ نخواهید» سوره تکویر، آیه ۲۲- ۲۹.</ref>. '''نکته''': {{متن قرآن|إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ}} این [[قرآن]] فقط ذکر است، که [[شعور]] و [[فطرت]] خفته و به فراموش رفته را بیدار می‌کند و آن‌چه از یاد رفته به یاد می‌آورد: {{متن قرآن|كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ}}<ref>«نه چنین است؛ آن (قرآن) به راستی یادکردی است» سوره عبس، آیه ۱۱.</ref> و برای جهانیان است، چون همه در اصل چنین شعوری مشترکند، اگر [[شعور]] خفته و [[فطرت]] بیدار شود و به راه آید، راهش همان [[راه خدا]] و بقاء است که [[انسان]] [[گمراه]] آن را از خارج ذات خود و عوارض آن می‌جوید. از این رو راه‌جو و راه یکی است، [[انسان]] از جهت [[عقل]] اکتسابی راه‌جوست و از جهت [[عقل]] و [[شعور]] [[فطری]] راه است. و اگر [[عقل]] مکتسب هماهنگ با [[عقل]] [[فطری]] گردید مستقیم می‌شود و در [[راه مستقیم]] [[سیر]] می‌نماید: {{متن قرآن|لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ}} این ذکر برای کسانی اثر و سود دارد که خواست مستقیم - شدن و به [[راه مستقیم]] درآمدن داشته باشند. اگر چنین خواستی باشد به وسیله همین ذکر [[قرآن]] است که قوا و [[عواطف]] و خلال‌های [[نفسانی]] هماهنگ و مستقیم می‌گردد و به [[راه مستقیم]] می‌گراید<ref>پرتوی از قرآن، ج۳، ص۲۱۰.</ref>.

# [[پیامبر]] آن‌چه می‌گوید از سوی خداست، و هرگز از روی [[هوای نفس]] [[سخن]] نمی‌گوید {{متن قرآن|وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى}} [[نزول وحی]] بر [[پیامبر]] به وسیله [[جبرئیل]]، از بالاترین افق و [[جایگاه]] {{متن قرآن|إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى * عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوَى * وَهُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَى}} و [[نزول وحی]] بر [[پیامبر]] در [[معراج]] از سوی [[جبرئیل]]، در فاصله به اندازه دو کمان یا کمتر از آن: {{متن قرآن|ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى * فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى * فَأَوْحَى إِلَى عَبْدِهِ مَا أَوْحَى}} [[قلب]] [[پیامبر]]{{صل}} در آن‌چه دید صادق بود و هرگز [[دروغ]] نمی‌گفت {{متن قرآن|مَا كَذَبَ الْفُؤَادُ مَا رَأَى}}؛

# [[خداوند]] [[تذکر]] فشرده‌ای به پیامبرش درباره [[قرآن]] می‌دهد، می‌فرماید: زبانت را به خاطر [[عجله]] برای [[خواندن]] آن - [[قرآن]] - حرکت مده {{متن قرآن|لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ}} چرا که جمع کردن و [[خواندن]] آن بر عهده ماست و این کار به وسیله پیک [[وحی]] انجام می‌شود {{متن قرآن|إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ}} هر گاه آن را خواندیم، از [[خواندن]] آن [[پیروی]] کن {{متن قرآن|فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ}} سپس بیان - و توضیح آن نیز - بر عهده ماست {{متن قرآن|ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ}} بنابراین در توصیف [[وحی قرآنی]] [[خداوند]] میگوید، هم جمع [[قرآن]]، و هم [[تلاوت]] آن بر تو، و هم [[تبیین]] و تفصیل معانی آن هر سه بر عهده ماست، به هیچ وجه نگران مباش، آن کس که این [[وحی]] را نازل کرده، در تمام مراحل [[حافظ]] آن است. این [[آیات]] در ضمن بیانگر اصالت [[قرآن]]، و [[حفظ]] آن از هرگونه [[تحریف]] و دگرگونی است، چرا که [[خداوند]] [[وعده]] جمع و [[تلاوت]] و [[تبیین]] آن را داده است.

نکات: [[وحی]] محمدی در ادامه [[ارتباط]] [[خدا]] با انسان‌های معین و در [[سلسله]] وحی‌های [[پیامبران پیشین]] است: {{متن قرآن|إِنَّا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ كَمَا أَوْحَيْنَا إِلَى نُوحٍ وَالنَّبِيِّينَ مِنْ بَعْدِهِ}}<ref>«ما به تو همان‌گونه وحی فرستادیم که به نوح و پیامبران پس از وی» سوره نساء، آیه ۱۶۳.</ref> و نکته دیگر هرچند [[پیامبر]] وحی‌های گوناگونی دارد، اما یکی از محصولات مشخص و بارز آن [[قرآن مجید]] به عنوان کتاب است و تمام این کتاب بدون کم و کاست [[وحی]] است: {{متن قرآن|وَأُوحِيَ إِلَيَّ هَذَا الْقُرْآنُ لِأُنْذِرَكُمْ بِهِ وَمَنْ بَلَغَ}}<ref>«و به من این قرآن وحی شده است تا با آن به شما و به هر کس که (این قرآن به او) برسد، هشدار دهم» سوره انعام، آیه ۱۹.</ref> و [[روحی]] از [[امر الهی]] است: {{متن قرآن|أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ رُوحًا مِنْ أَمْرِنَا}}<ref>«و بدین‌گونه ما روحی از امر خویش را به تو وحی کردیم» سوره شوری، آیه ۵۲.</ref> از سوی دیگر این [[وحی]] خودش و نه معنایش به [[زبان عربی]] است: {{متن قرآن|أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ قُرْآنًا عَرَبِيًّا}}<ref>«و بدین‌گونه ما به تو قرآنی عربی وحی کردیم» سوره شوری، آیه ۷.</ref>؛ همچنین [[خداوند]] اگر بخواهد میتواند این [[وحی]] را که به [[پیامبر]] شده در اثر [[تخلف]] و [[نافرمانی]] یا [[سستی]] از بین ببرد: {{متن قرآن|وَلَئِنْ شِئْنَا لَنَذْهَبَنَّ بِالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ}}<ref>«و اگر بخواهیم بی‌گمان آنچه را بر تو وحی کرده‌ایم از میان می‌بریم» سوره اسراء، آیه ۸۶.</ref>. اما با همه اینها آن‌چه باید که [[وحی]] بشود، می‌شود، بدون کم و کاست، و این‌گونه نیست که [[پیامبر]] آنها را بخواهد [[گزینش]] کند، یا در اثر [[غفلت]] یا [[نسیان]] از او چیزی بیافتد: {{متن قرآن|فَأَوْحَى إِلَى عَبْدِهِ مَا أَوْحَى}}<ref>«پس (خداوند) به بنده خود وحی کرد، آنچه وحی کرد» سوره نجم، آیه ۱۰.</ref>. نکته دیگر [[وحی]] بر [[پیامبر]] دارای قلمرو و محدودیتی است. این‌گونه نیست که اتصال به ملأ اعلی، اتصال به مطلق [[عالم غیب]] باشد، و هر آن‌چه در [[جهان]] پوشیده وجود دارد، با این [[وحی]] [[آگاه]] می‌شود. [[وحی نبوی]] [[آگاهی]] به [[غیب]] تا آن اندازه‌ای است که [[خدا]] پرده را بالا می‌زند: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَقُولُ لَكُمْ عِنْدِي خَزَائِنُ اللَّهِ وَلَا أَعْلَمُ الْغَيْبَ وَلَا أَقُولُ لَكُمْ إِنِّي مَلَكٌ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَى إِلَيَّ}}<ref>«بگو: من به شما نمی‌گویم که گنجینه‌های خداوند نزد من است و غیب نمی‌دانم و به شما نمی‌گویم که من فرشته‌ام؛ جز از آنچه به من وحی می‌شود پیروی نمی‌کنم؛ بگو: آیا نابینا و بینا برابر است پس آیا نمی‌اندیشید؟» سوره انعام، آیه ۵۰.</ref>. البته گاهی مراد از [[وحی]] گفتار نیست و راهنمایی‌های عملی است، چنان‌که در داستان ساختن [[کشتی نوح]] این معنا استفاده می‌شود و [[علامه طباطبایی]] به صراحت می‌نویسد: مراد از [[وحی]] در کلمه {{متن قرآن|فَأَوْحَيْنَا}} در [[آیه]]: {{متن قرآن|فَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِ أَنِ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنَا وَوَحْيِنَا}}<ref>«آنگاه بدو وحی کردیم که کشتی را زیر نظر ما و به وحی ما بساز» سوره مؤمنون، آیه ۲۷.</ref> [[هدایت]] عملی به وسیله [[تأیید]] [[روح القدس]] است، که به وی اشاره کند به اینکه این کار را این‌طور انجام بده و آن دیگری را به‌گونه‌ای دیگر<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۹۱۴-۹۳۴.</ref>.