صبغة الله: تفاوت میان نسخه‌ها

صبغة الله (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۶ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۳۶

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۱۶ فوریهٔ ۲۰۲۱

جز

جایگزینی متن - 'وسیله' به 'وسیله'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۲۶

ویرایش

@@ خط ۱۲: / خط ۱۲: @@
 ==نکات==
 در [[آیات]] فوق فوق این محورها مطرح گردیده است:
-# [[خداوند]] در برابر ([[اهل کتاب]]) که میگفتند [[یهودی]] یا [[مسیحی]] بشوید تا [[هدایت]] یابید، {{متن قرآن|وَقَالُوا كُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُوا}}<ref>«و گفتند: یهودی یا مسیحی باشید تا راه یابید» سوره بقره، آیه ۱۳۵.</ref> به پیامبرش می‌فرماید بگو از آئین [[خالص]] [[ابراهیم]] [[پیروی]] کنید {{متن قرآن|قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا}}<ref>«بگو: (خیر) بلکه ما بر آیین ابراهیم درست‌آیین  هستیم» سوره بقره، آیه ۱۳۵.</ref> و او هرگز از [[مشرکان]] نبود. {{متن قرآن|وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ}}<ref>«و او از مشرکان نبود» سوره بقره، آیه ۱۳۵.</ref>. مسئله مهمی که از این [[آیه]] می‌شود نتیجه گرفت اینکه [[اختلاف]] و انشعاب‌هایی که در [[بشر]] پیدا شده، دسته‌ای خود را [[یهودی]]، و دسته‌ای دیگر [[مسیحی]] خواندند، همه ساخته‌های [[هوی و هوس]] خود [[بشر]] است، و بازیگری‌هایی است که خود در [[دین ابراهیم]] کرده‌اند، و دشمنی‌هایی که با هم داشتند به حساب [[خدا]] و [[دین]] او گذاشتند. و در نتیجه طائفه‌های مختلف و احزابی [[دینی]] و متفرق گشتند، و رنگ هوی و [[هوس‌ها]] و اغراض و مطامع خود را به [[دین]] [[خدای سبحان]] یعنی [[دین]] [[توحید]] زدند، با اینکه [[دین]] به‌طور کلی یکی بود، هم چنان که معبودی که به [[وسیله]] [[دین]] [[عبادت]] می‌شود یکی است، و آن [[دین ابراهیم]] است، و باید [[مسلمین]] به آن [[دین]] [[تمسک]] جویند، و شقاق و [[اختلاف]] [[اهل کتاب]] را [[پیروی]] ننموده، آن را برای خود [[اهل کتاب]] بگذارند. توضیح اینکه یکی از آثار طبیعی بودن [[زندگی]] زمینی و [[دنیوی]]، این است که این [[زندگی]] در عین اینکه یکسره است، و استمرار دارد، دگرگونگی و تحول هم دارد، مانند خود [[طبیعت]]، که به منزله ماده است برای [[زندگی]]، و لازمه این تحول آن است که [[رسوم]] و [[آداب]] و [[شعائر]] قومی که میانه طوائف [[ملل]] و شعبات آن هست نیز دگرگونه شود، و ای بسا این دگرگونگی [[رسوم]]، باعث شود که [[مراسم دینی]] هم به شکل [[فرهنگ]] آن [[مردم]] شود و یا اثر از آیین‌های قبلی بپذیرد و یا [[منحرف]] و دگرگون شود، و ای بسا این نیز موجب شود که چیزهایی داخل در [[دین]] گردد، که جزء [[دین]] نبوده، و یا چیزهایی از [[دین]] بیرون شود، که جزء [[دین]] بوده، و ای بسا پاره‌ای اغراض [[دنیوی]] جای اغراض [[دینی]] و [[الهی]] را بگیرد، (و [[بلا]] و آفت [[دین]] هم همین است). و اینجاست که [[دین]] رنگ قومیت بخود گرفته، و به سوی هدفی غیر [[هدف]] اصلی‌اش [[دعوت]] می‌کند<ref>ترجمه تفسیر المیزان، ج۱، ص۴۶۹.</ref>،
+# [[خداوند]] در برابر ([[اهل کتاب]]) که میگفتند [[یهودی]] یا [[مسیحی]] بشوید تا [[هدایت]] یابید، {{متن قرآن|وَقَالُوا كُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُوا}}<ref>«و گفتند: یهودی یا مسیحی باشید تا راه یابید» سوره بقره، آیه ۱۳۵.</ref> به پیامبرش می‌فرماید بگو از آئین [[خالص]] [[ابراهیم]] [[پیروی]] کنید {{متن قرآن|قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا}}<ref>«بگو: (خیر) بلکه ما بر آیین ابراهیم درست‌آیین  هستیم» سوره بقره، آیه ۱۳۵.</ref> و او هرگز از [[مشرکان]] نبود. {{متن قرآن|وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ}}<ref>«و او از مشرکان نبود» سوره بقره، آیه ۱۳۵.</ref>. مسئله مهمی که از این [[آیه]] می‌شود نتیجه گرفت اینکه [[اختلاف]] و انشعاب‌هایی که در [[بشر]] پیدا شده، دسته‌ای خود را [[یهودی]]، و دسته‌ای دیگر [[مسیحی]] خواندند، همه ساخته‌های [[هوی و هوس]] خود [[بشر]] است، و بازیگری‌هایی است که خود در [[دین ابراهیم]] کرده‌اند، و دشمنی‌هایی که با هم داشتند به حساب [[خدا]] و [[دین]] او گذاشتند. و در نتیجه طائفه‌های مختلف و احزابی [[دینی]] و متفرق گشتند، و رنگ هوی و [[هوس‌ها]] و اغراض و مطامع خود را به [[دین]] [[خدای سبحان]] یعنی [[دین]] [[توحید]] زدند، با اینکه [[دین]] به‌طور کلی یکی بود، هم چنان که معبودی که به وسیله [[دین]] [[عبادت]] می‌شود یکی است، و آن [[دین ابراهیم]] است، و باید [[مسلمین]] به آن [[دین]] [[تمسک]] جویند، و شقاق و [[اختلاف]] [[اهل کتاب]] را [[پیروی]] ننموده، آن را برای خود [[اهل کتاب]] بگذارند. توضیح اینکه یکی از آثار طبیعی بودن [[زندگی]] زمینی و [[دنیوی]]، این است که این [[زندگی]] در عین اینکه یکسره است، و استمرار دارد، دگرگونگی و تحول هم دارد، مانند خود [[طبیعت]]، که به منزله ماده است برای [[زندگی]]، و لازمه این تحول آن است که [[رسوم]] و [[آداب]] و [[شعائر]] قومی که میانه طوائف [[ملل]] و شعبات آن هست نیز دگرگونه شود، و ای بسا این دگرگونگی [[رسوم]]، باعث شود که [[مراسم دینی]] هم به شکل [[فرهنگ]] آن [[مردم]] شود و یا اثر از آیین‌های قبلی بپذیرد و یا [[منحرف]] و دگرگون شود، و ای بسا این نیز موجب شود که چیزهایی داخل در [[دین]] گردد، که جزء [[دین]] نبوده، و یا چیزهایی از [[دین]] بیرون شود، که جزء [[دین]] بوده، و ای بسا پاره‌ای اغراض [[دنیوی]] جای اغراض [[دینی]] و [[الهی]] را بگیرد، (و [[بلا]] و آفت [[دین]] هم همین است). و اینجاست که [[دین]] رنگ قومیت بخود گرفته، و به سوی هدفی غیر [[هدف]] اصلی‌اش [[دعوت]] می‌کند<ref>ترجمه تفسیر المیزان، ج۱، ص۴۶۹.</ref>،
 # [[خداوند]] به [[مسلمانان]] [[دستور]] می‌دهد که به [[مخالفان]] خود بگویید: ما به [[خدا]] [[ایمان]] آورده‌ایم، {{متن قرآن|قُولُوا آمَنَّا بِاللَّهِ}}<ref>«بگویید: ما به خداوند ایمان آورده‌ایم» سوره بقره، آیه ۱۳۶.</ref> و به آنچه از [[ناحیه]] او بر ما نازل شده {{متن قرآن|وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْنَا}}<ref>«و به آنچه به سوی ما فرو فرستاده شده» سوره بقره، آیه ۱۳۶.</ref> و به آنچه بر [[ابراهیم]] و [[اسماعیل]] و [[اسحاق]] و [[یعقوب]] و [[پیامبران]] [[اسباط]] [[بنی‌اسرائیل]] نازل گردید {{متن قرآن|وَمَا أُنْزِلَ إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ}}<ref>«و به سوی ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و نبیرگان  فرو فرستاده شده و به آنچه به موسی و عیسی و آنچه به (دیگر) پیامبران از سوی پروردگارشان داده شده است ایمان آورده‌ایم» سوره بقره، آیه ۱۳۶.</ref> و همچنین به آنچه به [[موسی]] و [[عیسی]] و [[پیامبران]] دیگر از [[ناحیه]] پروردگارشان داده شده [[ایمان]] داریم {{متن قرآن|وَمَا أُوتِيَ مُوسَى وَعِيسَى وَمَا أُوتِيَ النَّبِيُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ}}<ref>«به آنچه به موسی و عیسی و آنچه به (دیگر) پیامبران از سوی پروردگارشان داده شده است ایمان آورده‌ایم» سوره بقره، آیه ۱۳۶.</ref> ما هیچ فرقی میان آنها نمی‌گذاریم و در برابر [[فرمان]] [[حق]] [[تسلیم]] هستیم {{متن قرآن|لَا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ}}<ref>«میان هیچ‌یک از آنان فرق نمی‌نهیم و ما فرمانبردار اوییم» سوره بقره، آیه ۱۳۶.</ref> خودمحوری‌ها و تعصب‌های نژادی هرگز سبب نمی‌شود که ما بعضی را بپذیریم و بعضی را نفی کنیم، آنها همه معلمان [[الهی]] بودند که در دوره‌های مختلف [[تربیتی]] به [[راهنمایی]] [[انسان‌ها]] پرداختند، [[هدف]] همه آنها یک چیز بیشتر نبود و آن [[هدایت]] [[بشر]] در پرتو [[توحید]] [[خالص]] و [[حق]] و [[عدالت]]، هر چند هر یک از آنها در مقطع‌های خاص زمانی خود [[وظائف]] و ویژگی‌هایی داشتند. سپس اضافه می‌کند اگر آنها به همین امور که شما [[ایمان]] آورده‌اید [[ایمان]] بیاورند [[هدایت]] یافته‌اند {{متن قرآن|فَإِنْ آمَنُوا بِمِثْلِ مَا آمَنْتُمْ بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوْا}}<ref>«بنابراین، اگر (آنان) به مانند آنچه شما بدان ایمان آورده‌اید ایمان آوردند، رهیافته‌اند» سوره بقره، آیه ۱۳۷.</ref> و اگر [[سرپیچی]] کنند از [[حق]] جدا شده‌اند و راه جدائی و [[اختلاف]] میان [[ادیان]] را پیش گرفته‌اند {{متن قرآن|وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا هُمْ فِي شِقَاقٍ}}<ref>«و اگر رو برتافتند جز این نیست که در ستیزند» سوره بقره، آیه ۱۳۷.</ref> اگر آنها مسائل نژادی و قبیلگی و مانند آن را در [[مذهب]] دخا لت ندهند، و همه [[پیامبران الهی]] را بدون استثنا به رسمیت بشناسند آنان نیز [[هدایت]] یافته‌اند در غیر این صورت [[حق]] را رها کرده و سراغ [[باطل]] رفته‌اند<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۳۶.</ref>.