|
|
| خط ۱۵: |
خط ۱۵: |
|
| |
|
| ==[[شهرها]] و آبادی ها== | | ==[[شهرها]] و آبادی ها== |
| یکی از شهرهای مهم سبأ به نام مأرب در فاصله سه منزلی (سه الی ۴ روز راه) [[شهر]] [[صنعا]] <ref>تفسیر ابن ابی حاتم، ج۹، ص۲۸۶۴؛ بلوغ الارب، ج۱، ص۲۰۷؛ التحقیق، ج۸، ص۱۰۱.</ref> نزدیک حضرموت قرار داشته است.<ref>معجم البلدان، ج۵، ص۳۴-۳۵؛ المصباح، ص۱۱، «ارب»؛ تفسیر قاسمی، ج۸، ص۱۳۸.</ref> این شهر پایتخت [[کشور]] سبأ بود <ref>معجم البلدان، ج۵، ص۳۴-۳۵؛ الروض المعطار، ص۵۱۵؛ تفسیر قاسمی، ج۸، ص۱۳۸.</ref> و در انتهای درّه‌هایی قرار داشت که باران‌های سیلابی کوه‌های اطراف از کنار آن می‌گذشتند. سد [[عظیم]] و تاریخی مأرب در این شهر قرار داشت.<ref>معجم البلدان، ج۵، ص۳۴-۳۵؛ الروض المعطار، ص۵۱۵.</ref> (سد مأرب) از [[نعمت‌های الهی]] به [[مردم]] سبأ این بود که میان سرزمین آنها و مناطق آباد و پرخیر و [[برکت]] دیگری که سبئیان با آنها [[ارتباط]] داشتند، آبادی‌هایی نزدیک به هم با فاصله معین وجود داشت؛ به‌گونه‌ای که یکی از دیگری دیده می‌شد. چنین فاصله نزدیکی موجب می‌شد تا [[امنیت]] کامل شبانه‌روزی در [[سفر]] برای مردم سبأ برقرار باشد و آنها بدون [[هراس]] از [[گرسنگی]]، [[تشنگی]]، خستگی و هرگونه خطر جانی به [[مسافرت]] بپردازند: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا بَيْنَهُمْ وَبَيْنَ الْقُرَى الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا قُرًى ظَاهِرَةً وَقَدَّرْنَا فِيهَا السَّيْرَ سِيرُوا فِيهَا لَيَالِيَ وَأَيَّامًا آمِنِينَ}}<ref>«و میان آنان و شهرهایی که در آنها خجستگی نهاده بودیم شهرهایی به هم پیوسته پدید آوردیم و در آنها راه رفت و آمد را به اندازه (برقرار) کردیم (و گفتیم) شب‌ها و روزها در آنها با ایمنی سفر کنید» سوره سبأ، آیه ۱۸.</ref>.<ref>التبیان، ج۸، ص۳۸۸-۳۸۹؛ مجمع البیان، ج۸، ص۶۰۵؛ بحارالانوار، ج۷۰، ص۳۳۸.</ref> چنین موقعیتی سبب می‌شد تا سبئیان در سفرهای تجاری به سرزمین‌های دیگر از یک آبادی به آبادی دیگر بروند و هرگز [[نیازمند]] گذر از بیابان‌های گسترده و غیر مسکونی نباشند؛<ref>تفسیر بغوی، ج۳، ص۴۷۹.</ref> ولی آنان به جای [[شکر]]، [[ناسپاسی]] در پیش گرفته و گفتند: پروردگارا! میان سفرهای ما فاصله‌های طولانی قرار ده که این همه [[شهر]] و دیار در طول [[سفر]] خسته کننده‌اند: {{متن قرآن|فَقَالُوا رَبَّنَا بَاعِدْ بَيْنَ أَسْفَارِنَا وَظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِيثَ وَمَزَّقْنَاهُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ}}<ref>«اما گفتند: پروردگارا! میان سفرهای ما فاصله انداز و به خویشتن ستم کردند؛ ما نیز آنان را (چون) افسانه‌ها گرداندیم و همه را سخت پراکندیم؛ بی‌گمان در این، نشانه‌هایی برای هر شکیبای سپاسگزاری است» سوره سبأ، آیه ۱۹.</ref>.<ref> مجمع البیان، ج۸، ص۶۰۶.</ref> به گفته [[مفسران]]، آنها از [[خدا]] خواستند بیابان‌ها را بی‌آب و علف گرداند تا آنان نیز مانند دیگر مسافران به همراه خود زاد و راحله ببرند؛<ref>تفسیر بغوی، ج۳، ص۴۷۹؛ مجمع البیان، ج۸، ص۶۰۶؛ روض الجنان، ج۱۶، ص۶۴.</ref> [[غافل]] از اینکه با این درخواست بی‌مورد بر خود [[ستم]] کردند.<ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[ سبأ / سرزمین (مقاله)|مقاله «سبأ / سرزمین»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱۵.</ref>.
| |
|
| |
|
| ==ویرانی [[سرزمین]] [[سبا]]== | | ==ویرانی [[سرزمین]] [[سبا]]== |
