|
|
| خط ۱۷۴: |
خط ۱۷۴: |
|
| |
|
| ==[[تقلید]] در [[ایمان]]== | | ==[[تقلید]] در [[ایمان]]== |
| [[فقهای اهل سنت]]، [[تقلید]] در [[ایمان]] را درست می‌دانند اما [[معتزله]]، [[اشاعره]] و [[امامیه]] آن را صحیح نمی‌دانند. برخی ادلۀ صحت [[تقلید]] در [[ایمان]] عبارت است از:
| | طبق نظر اندیشمندان شیعه، ایمان برای تمام اعمال عبادی ازجمله: نماز، حج، زکات، خمس، روزه، اجتهاد، امام جماعت، قضاوت و ... لازم و شرط صحت و قبولی این اعمال است و براین باورند که تقلید در ایمان، کافی نیست و باید قلبا به آن برسند و اجبار در آن راه ندارد.<ref>شهید ثانی، حقایق الإیمان، ۱۴۰۹ق، ص۵۹</ref>. [[معتزله]] و [[اشاعره]]، همچون [[امامیه]] تقلید در ایمان را صحیح نمی‌دانند<ref>تفتازانی، شرح المقاصد، ۱۴۰۹ق، ج۵، ص۲۸۸.</ref>، اما در مقابل، [[فقهای اهل سنت]]، [[تقلید]] در [[ایمان]] را درست می‌دانند<ref>تفتازانی، شرح المقاصد، ۱۴۰۹ق، ج۵، ص۲۱۸</ref>. |
| # [[ایمان]] همان [[تصدیق]] است و این [[تصدیق]] وجود پیدا کرده است بدون اینکه با آنچه که موجب [[کفر]] است مقارن باشد. منتها باید دانست: درست که [[ایمان]] همان [[تصدیق]] است، لکن [[تصدیق]] مبتنی بر [[معرفت]] است و در [[تقلید]] حصول [[معرفت]] وجود ندارد.
| |
| #در [[آیات قرآن]] از [[جدال]] در [[آیات الهی]] [[نهی]] شده است: {{متن قرآن|مَا يُجَادِلُ فِي آيَاتِ اللَّهِ إِلَّا الَّذِينَ كَفَرُوا}}<ref>«جز کافران کسی در آیات خداوند چالش نمی‌ورزد» سوره غافر، آیه ۴.</ref> و [[تفکر]] باب [[جدال]] را می‌گشاید، پس جایز نیست. اما باید دانست هر گونه [[جدال]] مقصود نیست، بلکه مراد [[جدال]] به [[باطل]] است به [[دلیل]]: {{متن قرآن|وَجَادَلُوا بِالْبَاطِلِ لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ}}<ref>«و به نادرستی به چالش برخاستند تا حق را از میان بردارند» سوره غافر، آیه ۵.</ref>؛ نه [[جدال]] به [[حق]] که به آن امر شده است: {{متن قرآن|وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ}}<ref>«و با آنان با روشی که بهتر باشد چالش ورز!» سوره نحل، آیه ۱۲۵.</ref>.
| |
| | |
| اما برخی از ادلۀ عدم صحت [[تقلید]] نیز عبارت‌اند از:
| |
| # [[آیات قرآن]]: {{متن قرآن|وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَى مَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ قَالُوا حَسْبُنَا مَا وَجَدْنَا عَلَيْهِ آبَاءَنَا أَوَلَوْ كَانَ آبَاؤُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ شَيْئًا وَلَا يَهْتَدُونَ}}<ref>«و چون به آنان گویند که به آنچه خداوند فرو فرستاده است و به پیامبر روی آورید می‌گویند: آنچه نیاکان خود را بر آن یافته‌ایم ما را بسنده است؛ آیا حتی اگر نیاکانشان چیزی نمی‌دانستند و رهنمودی نیافته بودند؟» سوره مائده، آیه ۱۰۴.</ref>. از سوی دیگر در [[آیات]] بسیاری [[انسان‌ها]] به [[تفکر]] فرا خوانده شده‌اند.
| |
| #اگر [[تقلید]] [[باطل]] نباشد، آوردن [[معجزات]] از سوی [[پیامبران]] در [[حکم]] [[عبث]] است.
| |
|
| |
|
| در مجموع می‌توان گفت: [[تقلید]] در همه مسایل [[اعتقادی]]، حتی وجود [[خداوند]] جایز نیست و به [[تسلسل]] می‌انجامد، ولی اگر در مسایل اساسی [[استدلال]] باشد، می‌توان در مسایل پیچیده به [[اهل خبره]] [[رجوع]] کرد و در نتیجه [[تقلید]] در تفاصیل [[اعتقادات]] جایز و در اصول آن جایز نیست<ref>ر.ک: [[سید محمد عالمی|عالمی، سید محمد]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ص۹۸.</ref>. | | در مجموع می‌توان گفت: [[تقلید]] در همه مسایل [[اعتقادی]]، حتی وجود [[خداوند]] جایز نیست و به [[تسلسل]] می‌انجامد، ولی اگر در مسایل اساسی [[استدلال]] باشد، می‌توان در مسایل پیچیده به [[اهل خبره]] [[رجوع]] کرد و در نتیجه [[تقلید]] در تفاصیل [[اعتقادات]] جایز و در اصول آن جایز نیست<ref>ر.ک: [[سید محمد عالمی|عالمی، سید محمد]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ص۹۸.</ref>. |
