ابر در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
←نقش ابر
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
# [[نزول]] [[باران]]: "... فَتَری الوَدْقَ یَخرُجُ مِنْ خِلـلِه = پس دانه‌های باران را می‌بینی که از لابه‌لای آن بیرون می‌آید". ([[نور]] / ۲۴، ۴۳) خروج باران از لابه‌لای ابرها نیز به نیروی باد انجام می‌گیرد. چنان‌که [[روایت]] شده است، بادها چند دسته‌اند: برخی ابر را برمی‌انگیزانند. برخی آن را میان [[آسمان]] و [[زمین]] نگه می‌دارند و برخی ابرها را می‌فشارند تا باران با اجازه [[خدا]] از میان آن بیرون ریزد. <ref>البرهان، ج ۳، ص ۳۳۸.</ref> در روایتی از ابن‌عبّاس "مُعصِرات" در [[آیه]] ۱۴ [[نبأ]] / ۷۸ به بادها [[تفسیر]] شده است؛ بنابراین، معنای آیه این است که به وسیله فشاردهنده‌ها]= بادها [آبی فراوان فرو فرستادیم. <ref>مجمع‌البحرین، ج ۳، ص ۱۹۱، "عصر".</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[ابر (مقاله)|مقاله "ابر"]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref> | # [[نزول]] [[باران]]: "... فَتَری الوَدْقَ یَخرُجُ مِنْ خِلـلِه = پس دانه‌های باران را می‌بینی که از لابه‌لای آن بیرون می‌آید". ([[نور]] / ۲۴، ۴۳) خروج باران از لابه‌لای ابرها نیز به نیروی باد انجام می‌گیرد. چنان‌که [[روایت]] شده است، بادها چند دسته‌اند: برخی ابر را برمی‌انگیزانند. برخی آن را میان [[آسمان]] و [[زمین]] نگه می‌دارند و برخی ابرها را می‌فشارند تا باران با اجازه [[خدا]] از میان آن بیرون ریزد. <ref>البرهان، ج ۳، ص ۳۳۸.</ref> در روایتی از ابن‌عبّاس "مُعصِرات" در [[آیه]] ۱۴ [[نبأ]] / ۷۸ به بادها [[تفسیر]] شده است؛ بنابراین، معنای آیه این است که به وسیله فشاردهنده‌ها]= بادها [آبی فراوان فرو فرستادیم. <ref>مجمع‌البحرین، ج ۳، ص ۱۹۱، "عصر".</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[ابر (مقاله)|مقاله "ابر"]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref> | ||
==نقش ابر== | ==نقش ابر== | ||
# نزولات: [[قرآن]]، نزولات ابر را گاهی باران ذکر می‌کند: | # '''نزولات:''' [[قرآن]]، نزولات ابر را گاهی باران ذکر می‌کند: {{متن قرآن|فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ }}<ref>«آنگاه دانه‌های باران را می‌نگری که از میان آن بیرون می‌آید » سوره نور، آیه ۴۳.</ref> گاهی نیز برف یا تگرگ را از نزولات ابر نام می‌برد: {{متن قرآن| وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ }}<ref>« از ابرهایی کوه پیکر که در آسمان است تگرگ فرو می‌فرستد» سوره نور، آیه ۴۳.</ref> | ||
# [[سایه]] گستری: قرآن، سایه‌بانی ابر را از [[نعمت‌ها]] و معجزه‌های ارائه شده به [[قوم]] [[موسی]] بیان کرده، می‌گوید: | # '''[[سایه]] گستری:''' قرآن، سایه‌بانی ابر را از [[نعمت‌ها]] و معجزه‌های ارائه شده به [[قوم]] [[موسی]] بیان کرده، می‌گوید: {{متن قرآن|وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ }}<ref>«و ابر را سایه‌بان شما کردیم » سوره بقره، آیه ۵۷.</ref> و نیز {{متن قرآن|وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى إِذِ اسْتَسْقَاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانْبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنَا عَلَيْهِمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ}}<ref>«و آنان را به دوازده سبط که هر یک امتی بود بخش کردیم و چون قوم موسی از وی آب خواستند به موسی وحی کردیم که با چوبدست خود به (آن) سنگ بزن! و دوازده چشمه از آن فرا جوشید هر گروهی آبشخور خویش بازشناخت، و ابر را بر آنان سایه‌بان کردیم و بر آنها ترانگبین و بلدرچین فرو فرستادیم (و گفتیم:) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم بخورید و آنان به ما ستم نورزیدند که بر خویشتن ستم می‌کردند» سوره اعراف، آیه ۱۶۰.</ref>. روایت شده: در مدّت چهل سالی که [[بنی‌اسرائیل]] در بیابان سرگردان بودند، با [[پناه]] بردن به زیر سایه ابرها از گرمای سوزان [[خورشید]]، خود را محافظت می‌کردند <ref>قرطبی، ج ۱، ص ۲۷۶.</ref> | ||
# رعد و برق زایی: منشأ ایجاد رعد | # '''رعد و برق زایی:''' منشأ ایجاد رعد و برق، ابرها هستند. [[قرآن]] می‌گوید: {{متن قرآن|يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ}}<ref>«درخشش برق آن نزدیک است دیدگان را (از میان) ببرد» سوره نور، آیه ۴۳.</ref> نیز {{متن قرآن|أَوْ كَصَيِّبٍ مِنَ السَّمَاءِ فِيهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ مِنَ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ وَاللَّهُ مُحِيطٌ بِالْكَافِرِينَ}}<ref>«یا چون (گرفتارانند زیر) رگبار بارانی از آسمان که در آن، تاریکی‌ها و تندر و برقی است؛ از (نهیب) آذرخش‌ها، به پرهیز از مرگ، سرانگشتان در گوش‌ها می‌نهند- و خداوند، فراگیر کافران است-» سوره بقره، آیه ۱۹.</ref>. برخی در چگونگی ایجاد آن گفته‌اند: این پدیده از برخورد قطره‌های [[باران]] که دارای بار مثبت هستند، با بادهای بالا رونده که بار منفی دارند، پدید می‌آید. <ref>پدیده‌های جوّی، ص ۳۲۴ ـ ۳۲۶.</ref> برخی گفته‌اند: رعد و برق از برخورد ابرهایی که از نظر نیروی الکتریسیته باهم متفاوتند، به وجود می‌آید. <ref>الفرقان، ج ۱۲و۱۳، ص ۲۸۲ و ۲۸۳.</ref> از [[آیه]] پیش گفته که رعد و برق در آن به‌دنبال ذکر ابرهای رکامی و سنگین آمده و نیز آیه {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ}}<ref>«اوست که برق را که هم بیم‌آور و هم امیدبخش است به شما می‌نمایاند و ابرهای بارور را پدید می‌آورد» سوره رعد، آیه ۱۲.</ref> ، شاید بتوان دریافت که منشأ رعد و برق، برخورد ابرهای سنگین است. | ||
# ابزار [[نزول]] [[عذاب الهی]]: پس از آنکه [[قوم شعیب]] او را [[تکذیب]] کردند، [[خداوند]] آنان را به وسیله [[ابر]] آتشبار [[عذاب]] فرمود: | # '''ابزار [[نزول]] [[عذاب الهی]]:''' پس از آنکه [[قوم شعیب]] او را [[تکذیب]] کردند، [[خداوند]] آنان را به وسیله [[ابر]] آتشبار [[عذاب]] فرمود: {{متن قرآن|فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ}}<ref>«پس، او را دروغگو شمردند آنگاه عذاب «روز ابر آتشبار» آنان را فرو گرفت؛ که آن، بی‌گمان عذاب روزی سترگ بود» سوره شعراء، آیه ۱۸۹.</ref> دراین ماجرا به [[نقلی]]، هفت [[روز]] گرمای سوزان، [[سرزمین]] [[قوم]] [[شعیب]] را فرا گرفت؛ سپس ابری در [[آسمان]] ظاهر شد و آنان برای [[رهایی]] خود از گرمای سوزان، به سوی سایه ابر [[هجوم]] بردند و چون همه جمع شدند، ناگاه [[آتش]] از ابر باریدن گرفت و همه آنها را نابود ساخت.<ref>روض الجنان، ج ۱۴، ص ۳۵۲.</ref> به نظر برخی [[مفسّران]]، آیه {{متن قرآن|هَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا أَنْ يَأْتِيَهُمُ اللَّهُ فِي ظُلَلٍ مِنَ الْغَمَامِ وَالْمَلَائِكَةُ وَقُضِيَ الْأَمْرُ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ}}<ref>«آیا جز این انتظار دارند که (فرمان) خداوند در سایه‌بان‌هایی از ابر و (نیز) فرشتگان نزدشان بیایند و کار (هلاکشان) پایان یافته باشد و کارها به سوی خداوند باز گردانده می‌شود» سوره بقره، آیه ۲۱۰.</ref> تهدیدی برای [[کافران]] و [[گناه‌کاران]] است که اگردست از [[لجاجت]] و [[دشمنی]] و [[پیروی]] از [[شیطان]] برندارند، [[عذاب]] [[خداوند]] در سایه‌های [[ابر]] می‌آید و آنان را نابود می‌کند. <ref>الکشّاف، ج ۱، ص ۲۵۳؛ مواهب الرحمن، ج ۳، ص ۲۱۹.</ref> | ||
# شکافتن [[آسمان]]: [[آیات]] متعدّدی تصریح دارند که در [[آستانه قیامت]]، آسمان شکافته می‌شود و در یک‌جا، عاملِ | # '''شکافتن [[آسمان]]:''' [[آیات]] متعدّدی تصریح دارند که در [[آستانه قیامت]]، آسمان شکافته می‌شود و در یک‌جا، عاملِ شکافته شدن آسمان را ابر دانسته، می‌گوید: {{متن قرآن|وَيَوْمَ تَشَقَّقُ السَّمَاءُ بِالْغَمَامِ وَنُزِّلَ الْمَلَائِكَةُ تَنْزِيلًا}}<ref>«و (از) روزی (یاد کن) که آسمان با ابر بشکافد و فرشتگان با فرو فرستادنی ویژه، فرو فرستاده شوند» سوره فرقان، آیه ۲۵.</ref> در این که مقصود از شکافته شدن آسمان با ابر چیست، [[مفسّران]] بر یک [[رأی]] نیستند: برخی گفته‌اند: گازها و ابرهای نابود کننده است که در آن [[روز]]، [[آسمان]] به وسیله آن از بین می‌رود و در [[آیه]] {{متن قرآن|فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّمَاءُ بِدُخَانٍ مُبِينٍ}}<ref>«پس به روزی چشم بدوز که آسمان دودی آشکار برمی‌آورد» سوره دخان، آیه ۱۰.</ref> نیز بدان اشاره شده است<ref>الفرقان، ج ۱۸و۱۹، ص ۲۹۱.</ref>. برخی دیگر آیه را [[تأویل]] برده و گفته‌اند: در آن روز، آسمان از ابر شکافته و جدا خواهد شد یا در آن روز، آسمانِ ابری، شکافته خواهد شد. <ref>مجمع‌البیان، ج ۷، ص ۲۶۲ و ۲۶۳.</ref> [[زمخشری]] می‌گوید: چون هنگام انفجار [[آسمان‌ها]] از میان آن [[دود]] و ابر خارج می‌شود، گویا آسمان با ابر شکافته می‌شود<ref> الکشّاف، ج ۳، ص ۲۷۵.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[ابر (مقاله)|مقاله "ابر"]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref> | ||
==[[ارتباط]] ابر با کوه‌های [[مرتفع]]== | ==[[ارتباط]] ابر با کوه‌های [[مرتفع]]== | ||
برخی با استناد به آیه {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ شَامِخَاتٍ وَأَسْقَيْنَاكُمْ مَاءً فُرَاتًا}}<ref>«و در آن کوه‌هایی فرازمند پدید آوردیم و به شما آبی شیرین و گوارا نوشاندیم» سوره مرسلات، آیه ۲۷.</ref> گفته‌اند: تقارن جمله {{متن قرآن|وَأَسْقَيْنَاكُمْ مَاءً فُرَاتًا}} به‌دنبال کوه‌های [[مرتفع]] در این آیه، به تأثیر این کوه‌ها در تشکیل ابر و [[نزول]] [[باران]] اشاره دارد؛ زیرا برخورد بادهای افقی با این کوه‌ها، باعث [[تغییر]] مسیر بادها به طرف آسمان می‌شود؛ سپس برودت طبقه‌های فوقانی جو، بخار آب موجود در این بادها را به ابر تبدیل می‌کند؛ هم‌چنین گذر ابرهای پراکنده از قله‌های پوشیده از برف سبب می‌شود که برودت هوای موجود در قلّه‌ها در این ابرها تأثیر گذاشته، موجب متراکم شدن ابرها و در نتیجه [[نزول]] [[باران]] شود<ref>التفسیر العلمی للآیات، ص ۳۸۰.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[ابر (مقاله)|مقاله "ابر"]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref> | برخی با استناد به آیه {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ شَامِخَاتٍ وَأَسْقَيْنَاكُمْ مَاءً فُرَاتًا}}<ref>«و در آن کوه‌هایی فرازمند پدید آوردیم و به شما آبی شیرین و گوارا نوشاندیم» سوره مرسلات، آیه ۲۷.</ref> گفته‌اند: تقارن جمله {{متن قرآن|وَأَسْقَيْنَاكُمْ مَاءً فُرَاتًا}} به‌دنبال کوه‌های [[مرتفع]] در این آیه، به تأثیر این کوه‌ها در تشکیل ابر و [[نزول]] [[باران]] اشاره دارد؛ زیرا برخورد بادهای افقی با این کوه‌ها، باعث [[تغییر]] مسیر بادها به طرف آسمان می‌شود؛ سپس برودت طبقه‌های فوقانی جو، بخار آب موجود در این بادها را به ابر تبدیل می‌کند؛ هم‌چنین گذر ابرهای پراکنده از قله‌های پوشیده از برف سبب می‌شود که برودت هوای موجود در قلّه‌ها در این ابرها تأثیر گذاشته، موجب متراکم شدن ابرها و در نتیجه [[نزول]] [[باران]] شود<ref>التفسیر العلمی للآیات، ص ۳۸۰.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[ابر (مقاله)|مقاله "ابر"]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref> | ||