پرش به محتوا

امام: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۱۰ مهٔ ۲۰۲۱
خط ۳۹: خط ۳۹:
==وظایف امام==
==وظایف امام==
===[[تفسیر قرآن]]===
===[[تفسیر قرآن]]===
*از طرفی برخی [[آیات]] [[قرآن مجید]] جزء [[آیات]] متشابه‌اند و از طرفی دیگر [[قرآن کریم]] به بیان خطوط کلّی و کلیات پرداخته نه بیان جزییات و تشریح [[احکام]]؛ و باید فردی [[آگاه]]، اصول کلّی را بر مصادیق جزیی منطبق نماید و [[آیات]] [[متشابه]] را [[تفسیر]] و [[تأویل]] کند. امام مخاطب اصلی [[قرآن]] است، آنرا کاملا ًمی‌شناسد و می‌داند که [[قرآن]] بطنی دارد و هر بطن آن، بطنی تا هفتاد بطن و از سایر جزییات [[آیات]] خبر دارد لذا در برداشت صحیح از [[آیات]]، دچار [[انحراف]] و [[اشتباه]] نمی‌شود<ref>[[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص:۹۳.</ref>.
از طرفی برخی [[آیات]] [[قرآن مجید]] جزء [[آیات]] متشابه‌اند و از طرفی دیگر [[قرآن کریم]] به بیان خطوط کلّی و کلیات پرداخته نه بیان جزییات و تشریح [[احکام]]؛ و باید فردی [[آگاه]]، اصول کلّی را بر مصادیق جزیی منطبق نماید و [[آیات]] [[متشابه]] را [[تفسیر]] و [[تأویل]] کند. امام مخاطب اصلی [[قرآن]] است، آنرا کاملا ًمی‌شناسد و می‌داند که [[قرآن]] بطنی دارد و هر بطن آن، بطنی تا هفتاد بطن و از سایر جزییات [[آیات]] خبر دارد لذا در برداشت صحیح از [[آیات]]، دچار [[انحراف]] و [[اشتباه]] نمی‌شود<ref>[[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص:۹۳.</ref>.
 
===[[هدایت باطنی]]===
===[[هدایت باطنی]]===
*از وظایف امام "[[هدایت به امر]]" است که از نوع هدایت‌های ظاهری و به صورت [[امر تشریعی]] نیست. این [[مقام]] ویژه از سوی [[خداوند]] به امام [[افاضه]] می‌شود که یک نوع [[جاذبه]] و [[هدایت]] [[روحانی]] است و با [[آگاهی]] از [[اعمال]] و [[رفتار]] و [[مراتب ایمان]] و [[معرفت]] [[انسان‌ها]]، [[قلوب]] آنان را با [[انوار]] [[معارف]] [[روحانی]] جلا می‌بخشد و آنان را در [[تهذیب نفس]] و [[سیر و سلوک]] [[باطنی]] [[یاری]] می‌رساند. این [[مقام]] ویژه امام است و از آنجا که بعضی [[انبیا]] (همچون [[حضرت ابراهیم]]) علاوه بر [[نبوّت]] به [[مقام امامت]] نیز نایل آمدند، این [[مقام]] را دارا بودند<ref>[[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص:۵۷.</ref>.
*از وظایف امام "[[هدایت به امر]]" است که از نوع هدایت‌های ظاهری و به صورت [[امر تشریعی]] نیست. این [[مقام]] ویژه از سوی [[خداوند]] به امام [[افاضه]] می‌شود که یک نوع [[جاذبه]] و [[هدایت]] [[روحانی]] است و با [[آگاهی]] از [[اعمال]] و [[رفتار]] و [[مراتب ایمان]] و [[معرفت]] [[انسان‌ها]]، [[قلوب]] آنان را با [[انوار]] [[معارف]] [[روحانی]] جلا می‌بخشد و آنان را در [[تهذیب نفس]] و [[سیر و سلوک]] [[باطنی]] [[یاری]] می‌رساند. این [[مقام]] ویژه امام است و از آنجا که بعضی [[انبیا]] (همچون [[حضرت ابراهیم]]) علاوه بر [[نبوّت]] به [[مقام امامت]] نیز نایل آمدند، این [[مقام]] را دارا بودند<ref>[[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص:۵۷.</ref>.
۱۱۵٬۱۸۳

ویرایش