نصب الهی امام در دوران امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها

ایشان در سخنی دیگر،[[ امامت]] و [[رهبری اهل بیت]]{{عم}} و [[لزوم اطاعت]] و [[پیروی]] از آنها را [[اراده]] و [[دستور خداوند]] خوانده، آن را موجب برقراری [[نظم اجتماعی]] و دوری از [[تفرقه]] دانسته است<ref>ر.ک: احمد بن علی طبرسی، الاحتجاج علی اهل اللجاج، نشر مرتضی، ج۱، ص۹۹؛ ر.ک: احمد بن ابی‌طاهر، بلاغات النساء، ص۲۸؛ محمد بن جریر طبری، دلائل الامامه، ص۱۱۳، محمد بن علی بن بابویه قمی (شیخ صدوق)، علل الشرایع، ج۱، ص۲۴۸.</ref>.

بنابراین [[حضرت]] [[فاطمه]]{{س}} در لابه‌لای سخنان و خطبه‌های خود، در [[اعتراض]] به [[خواص]] یا [[عوام]]، از [[الهی]] بودن [[منصب امامت]] و [[حاکمیت سیاسی]]، همچنین [[گزینش الهی]] [[امیرمؤمنان]]{{ع}} برای این [[جایگاه]][[ سخن]] گفته‌اند.

در روزهای اول پس از [[بیعت مردم]] با [[ابوبکر]]، [[حضرت]] [[فاطمه]]{{س}} همراه [[امام علی]]{{ع}} به [[خانه]] [[مسلمانان]] می‌رفت و از آنها [[یاری]] می‌خواست<ref>ر.ک: عبدالله بن مسلم ابن قتیبه دینوری، الامامه و السیاسة، ص۱۹؛ محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۲۸، ص۳۵۵؛ ر.ک: عبدالحمید ابن ابی‌الحدید، شرح نهج‌البلاغه، ج۶، ص۱۳. </ref>. بعد از [[امتناع]] [[مسلمانان]] از [[یاری]] [[امیرمؤمنان]]{{ع}}، با خطبه‌هایی آتشین به بانیان [[سقیفه]] و [[مردم]] [[اعتراض]] نمود<ref>{{متن حدیث|تَرَكْتُمْ رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} جَنَازَةً بَيْنَ أَيْدِينَا وَ قَطَعْتُمْ أَمْرَكُمْ فِيمَا بَيْنَكُمْ وَ لَمْ تُؤَمِّرُونَا وَ لَمْ تَرَوْا لَنَا حَقّاً كَأَنَّكُمْ لَمْ تَعْلَمُوا مَا قَالَ يَوْمَ غَدِيرِ خُمٍّ وَ اللَّهِ لَقَدْ عَقَدَ لَهُ يَوْمَئِذٍ الْوَلَاءَ لِيَقْطَعَ مِنْكُمْ بِذَلِكَ مِنْهَا الرَّجَاءَ وَ لَكِنَّكُمْ قَطَعْتُمُ الْأَسْبَابَ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ نَبِيِّكُمْ وَ اللَّهُ حَسِيبٌ بَيْنَنَا وَ بَيْنَكُمْ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ}} (احمد بن علی طبرسی، الاحتجاج علی اهل اللجاج، ج۱، ص۸۰).</ref> و تا آخر [[عمر]] نیز با [[خلیفه اول]] و دوم سخن نگفت<ref>ر.ک: محمد بن علی بن بابویه قمی (شیخ صدوق)، علل الشرایع، ج۱، ص۱۸۶-۱۸۷؛ همچنین ر.ک: محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، الاختصاص، ص۱۸۴- ۱۸۵؛ عبدالحمید ابن ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۶، ص۲۶۴.</ref>. [[خلیفه اول]] را [[نفرین]] کرد<ref>ر.ک: عبدالله بن مسلم ابن قتیبه دینوری، الامامه و السیاسه، ص۲۰؛ احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۱۰، ص۷۹؛ محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۲۹، ص۶۲۸؛ همچنین ر.ک: عبدالحمید ابن ابی‌الحدید، شرح نهج‌البلاغه، ج۱۶، ص۲۶۴.</ref> و آنها را از شرکت در [[نماز]] بر [[بدن]] خود منع نمود و در نهایت، به [[امیر مؤمنان]]{{ع}} [[وصیت]] کرد بدنش شبانه [[دفن]] شود و قبرش را مخفی نگاه دارند که [[اعتراض]] و [[مخالفت]] [[دختر پیامبر]] تا [[قیامت]] برای [[مردم]] ثابت بماند<ref>ر.ک: محمد بن احمد فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ج۱، ص۱۵۱؛ همچنین ر.ک: محمد بن علی بن بابویه قمی (شیخ صدوق)، علل الشرایع، ج۱، ص۱۸۶-۱۸۷.</ref>.

همچنین وقتی [[خلیفه اول]] و دوم به ایشان [[اعتراض]] کردند که چرا [[حضرت]] [[فاطمه]]{{س}} را شبانه و بدون اطلاع آن دو [[دفن]] کرده است، [[امیر مؤمنان]]{{ع}} در پاسخ فرمود: این کار، سفارش [[حضرت زهرا]]{{س}} بوده است<ref>ر.ک: محمد بن علی بن بابویه قمی (شیخ صدوق)، علل الشرایع، ج۱، ص۱۸۹.</ref>.

===انجام [[کرامت]] برای [[اثبات امامت]]===

بر اساس [[نقل]] برخی منابع، [[امیرمؤمنان]]{{ع}} در [[اثبات امامت]] خود، کراماتی نشان داده که می‌توان آنها را [[شاهد]] بر [[الهی بودن امامت]] [[حضرت]] دانست. مثلاً وقتی [[امیرمؤمنان]]{{ع}} با [[اصرار]] گروهی از [[اصحاب]] مواجه شد که از وی می‌خواستند برای [[اثبات وصایت]] و [[امامت]] خویش، همانند اوصیای [[حضرت موسی]] و [[حضرت عیسی]]{{ع}} کرامتی نشان دهد، جلوه‌ای از [[بهشت]] را نشان آنها داد<ref>ر.ک: محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، الاختصاص، ص۳۲۶: ر.ک: قطب‌الدین راوندی، الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۲۱۹-۲۲۰.</ref>.