آفرینش در فلسفه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[شک]] نیست که واجب الوجود عالم است به ذات خود و به اینکه ذات او خیر محض و مبدأ فیضان خیر مشتمل بر وجود نظام [[خیرات]] است؛ پس لامحاله [[اراده]] ذاتی او متعلق باشد به فیضان او، و چون اراده ذاتی قصد نمی‌تواند بود بنابر [[لزوم]] استکمال، چنان که دانسته شد، پس اراده مذکوره [[رضا]] باشد. و این است معنی قول [[حکما]] که [[واجب]] الوجود فاعل بالرضا است نه فاعل بالقصد؛ چه رضا اراده‌ای است که متعلق به سافل تواند شد و مستلزم استکمال نیست؛ به خلاف قصد... و معنی [[عنایت]] واجب الوجود، [[علم]] اوست به [[نظام خیر]]، به وجهی که مبدأ فیضان نظام خیر باشد»<ref>گوهر مراد (ط. سایه، ۱۳۸۳ ه.ش)، ص۳۱۲.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳]] ص ۲۲۵.</ref>

== جستارهای وابسته ==