سنت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

==مفهوم‌شناسی واژه [[سنت]]==

“سنت” در لغت به معنای [[راه]] و [[سیره]] (و [[رفتار]]) آمده است<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص۲۲۵: {{عربی|الأَصل فيه الطريقة و السِّيرَة}}.</ref>. برخی سنت را به معنای سیره<ref>اسماعیل بن حماد جوهری، الصحاح، ج۵، ص۲۱۳۹.</ref> و [[عادت]] دانسته‌اند<ref>صاحب بن عباد، المحیط فی اللغه، ج۸، ص۲۴۸: {{عربی|السُّنَّةُ: العادَةُ أيضاً}}.</ref>. [[سنت رسول خدا]]{{صل}} یعنی سیره ایشان<ref>ابن فارس، معجم مقائیس اللغه، ج۳، ص۶۱: {{عربی|السُّنَّة، و هى السِّيرة. و سُنَّة رسول اللَّه{{صل}}: سِيرته}}.</ref>. سیره را به رفتار [[پسندیده]] یا [[ناپسند]] هم معنا کرده‌اند<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص۲۲۶؛ سیدعلی خان مدنی شیرازی، ریاض السالکین، ج۶، ص۴۰۳.</ref>. در [[حدیث نبوی]] سنت به معنای عام آمده است: “هر کس [[سنت حسنه]] ایجاد کند، برای او [[اجر]] آن و [[پاداش]] کسی است که به آن عمل کند و از پاداش هیچ یک کاسته نمی‌شود<ref>در کتاب الکافی (ج ۵، ص۹) و تهذیب الأحکام (ج ۶، ص۱۲۴) این قسمت از خبر آمده است: {{متن حدیث|مَنْ سَنَّ سُنَّةً حَسَنَةً، فَلَهُ أَجْرُهَا وَ أَجْرُ مَنْ عَمِلَ بِهَا إِلى‏ يَوْمِ الْقِيَامَةِ مِنْ غَيْرِ أَنْ يُنْقَصَ مِنْ أُجُورِهِمْ شَيْ‏ءٌ}}.</ref> و هر کس سنت [[زشت]] و [[بدی]] ایجاد کند، برای او بار [[گناه]] آن و بار گناه کسی است که به آن عمل کند”<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد حنبل، ج۴، ص۳۶۱: {{متن حدیث|من سَنَّ سُنَّةً حَسَنَةً كان له اجرها وَ مِثْلُ أَجْرِ من عَمِلَ بها من غَيْرِ ان يُنْتَقَص من أُجُورِهِمْ شيء وَ مَنْ سَنَّ سُنَّةً سَيِّئَةً كان عليه وِزْرُهَا وَ مِثْلُ وِزْرِ من عَمِلَ بها}}.</ref>. در این صورت گفته می‌شود او کسی است که آن سنت را ایجاد کرده است<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص۲۲۵.</ref>؛ بنابراین تعاریف، سنت و سیره یکی است و ممکن است [[نیک]] یا بد باشد که دیگران از آن [[پیروی]] کنند<ref>احمد بن محمد فیومی، المصباح المنیر، ج۲، ص۲۹۲.</ref>. سنت در اصطلاح در سه مورد به کار رفته است:

اصولیان سنت را عبارت از قول (سخن)، فعل (عمل) و تقریر ([[تأیید]]) [[پیامبر]] دانسته‌اند<ref>شیخ بهائی، زبدة الأصول، ص۱۸۰؛ مولا احمد محقق اردبیلی، مجمع الفائده و البرهان، ج۳، ص۲۱۶: تعریف زبده: {{عربی|السنّة هي قول النبيّ{{صل}}، أو فعله، أو تقريره‏}}.</ref>. [[علمای شیعه]] آن را به قول یا فعل و تقریر معصوم<ref>میرزا ابوالقاسم بن محمد قمی، قوانین المحکمة فی الأصول، ج۲، ص۳۳۸؛ علی‌اکبر غفاری، تلخیص مقباس الهدایة العلامه المامقانی، ج۳، ص۲۶.</ref> یا [[حجت]]<ref>شیخ مرتضی انصاری، فرائد الأصول، ج۱، ص۱۷۳: {{عربی|المراد بالسنة هو قول الحجة أو فعله أو تقريره}}.</ref> تعریف کرده‌اند. گروهی این سه را [[مقید]] به غیرعادی کرده‌اند<ref>علی‌اکبر غفاری، تلخیص مقباس الهدایة العلامه المامقانی، ج۳، ص۲۶.</ref>؛ یعنی سخنان و کارهای معمولی [[معصوم]] سنت نام نمی‌گیرد. صاحب [[قوانین]] سنت را مقید به کارهای غیرعادی کرده<ref>میرزا ابوالقاسم بن محمد قمی، قوانین المحکمة فی الأصول، ج۲، ص۳۳۸: {{عربی|السّنة و هو قول المعصوم{{ع}} أو فعله أو تقريره الغير العاديات}}.</ref> و [[شیخ بهایی]] آن را مقیّد به غیر [[قرآن]]<ref>این تعبیر در کتب اصول عامه هم آمده است. عبدالعلی محمد بن نظام الدین انصاری، فوات الرحموت بشرح مسلم الثبوت فی أصول الفقه، ج۲، ص۹۷: {{عربی|ما صدر و ظهر عن الرسول{{صل}} غير القرآن من قول و فعل و تقرير}}.</ref> و غیرعادی دانسته است<ref>شیخ بهائی، زبدة الأصول، ص۱۷۹: {{عربی|السنّة: و هي قول النبي{{صل}} أو فعله، او تقريره غير قرآن و لا عاديّ}}.</ref>؛ یعنی آنچه در [[قرآن]] آمده، گرچه مربوط به [[رسول خدا]]{{صل}} باشد، [[سنت]] نیست؛ اما اصولیان معاصر چنین قیدی را در تعریف سنت بیان نکرده‌اند<ref>محمدکاظم خراسانی، کفایة الأصول، ص۸؛ شیخ مرتضی انصاری، فرائد الأصول، ج۱، ص۱۷۳.</ref>. برخی به این نکته توجه کرده‌اند که سنت نفس و اصل سخن، عمل و [[تأیید]] [[معصوم]] است<ref>محمدکاظم خراسانی، کفایة الأصول، ص۸: {{عربی|المراد بالسنة منها هو نفس قول المعصوم أو فعله أو تقريره}}.</ref> و آنچه از این سه حکایت می‌کند، [[حدیث]] نامیده می‌شود. حدیث یعنی خبر و روایتی که از قول، عمل و [[تقریر معصوم]] حکایت می‌کند. به همین جهت حدیث را [[کلامی]] می‌دانند که از قول، فعل و تقریر معصوم حکایت دارد<ref>شیخ بهائی، زبدة الأصول، ص۱۷۹؛ میرزا ابوالقاسم بن محمد قمی، قوانین المحکمة فی الأصول، ج۲، ص۳۳۸: {{عربی|كلام يحكي قول المعصوم او فعله او تقريره}}.</ref>. از دیدگاه [[علمای شیعه]] سنت تنها گفته، عمل و امضای [[پیامبر]]{{صل}} و [[امام]] معصوم را در بر می‌گیرد؛ البته در روایاتی [[امامان]] به عملکرد افرادی مانند [[سلمان]] و [[ابوذر]] استناد کرده‌اند؛ زیرا آنان بدون [[دستور]] [[امیر مؤمنان]]{{ع}} کاری انجام نمی‌دادند.<ref>[[علی اکبر ذاکری|اکبر ذاکری، علی]]، [[درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۵۱.</ref>

بر اساس تعریفی که از سنت ارائه شد، آن را به سه قسم تقسیم کرده‌اند:

۱. [[سنت قولی]]؛ ۲. سنت فعلی و عملی؛ ۳. [[سنت تقریری]].

گاهی سنت به معنای [[قوانین]] [[تکوینی]] و طبیعی است که بر [[جوامع]] [[حاکم]] است و از آن به [[سنت‌های الهی]] یا [[تاریخی]] و [[اجتماعی]] تعبیر می‌شود که اینها مورد بحث ما نیست.<ref>[[علی اکبر ذاکری|اکبر ذاکری، علی]]، [[درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|درآمدی بر سیره معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۵۳.</ref>

[[سنت]] که یکی از چهار منبع [[احکام]] است، به معنای دستورهای [[پیامبر]] و احکامی است که آن [[حضرت]] بیان کرده است<ref>{{متن حدیث|السُّنَّةُ مَا سَنَّ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}}}؛ شیخ صدوق، معانی الأخبار، ص۱۵۵.</ref> و در برابر آن [[بدعت]] است<ref>{{متن حدیث|أَمَّا السُّنَّةُ فَسُنَّةُ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} وَ أَمَّا الْبِدْعَةُ فَمَا خَالَفَهَا}}؛ ابن‌شعبه حرانی، تحف العقول، ص۲۱۱؛ شیخ صدوق، معانی الأخبار، ص۱۵۵.</ref> و به معنای [[استحباب]] یکی از احکام پنج‌گانه است<ref>علی‌اکبر غفاری، تلخیص مقباس الهدایه، ص۱۲.</ref>. علمای اصولی سنت را سه قسم می‌دانند: قول، فعل و تقریر پیامبر{{صل}}<ref>{{عربی|السنّة هي قول النبيّ{{صل}}، أو فعله، أو تقريره}}؛ شیخ بهایی، زبدة الأصول، ص۱۸۰؛ مولااحمد اردبیلی، مجمع الفائده و البرهان، ج۳، ص۲۱۶.</ref>. [[شیعه]] سنت را شامل [[سیره امامان معصوم]] نیز می‌داند. شماری از علمای [[اهل سنت]]، عمل [[صحابی]] را نیز جزو سنت قرار داده‌اند<ref>{{عربی|وَ قَدْ أَجْمَعُوا عَلَى أَنَّ قَوْلَ الصَّحَابِيِّ سُنَّةٌ}}؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۱، ص۵۱۰ و ج۴، ص۳۲۹.</ref>‌. سنت دارای تقسیمات مختلفی است که در کتاب‌های [[فقهی]] و اصولی به آن اشاره شده است، مانند [[سنن]] زوائد (مانند لباس‌پوشیدن پیامبر)<ref>سید علی خان مدنی شیرازی، ریاض السالکین، ج۷، ص۲۰۴، و ج۶، ص۴۰۳ (مشابه آن).</ref> و سنن [[هدی]] (کارهای مستحبی)<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۳، ص۴۴۳؛ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۲، ص۴.</ref> و [[میزان]] [[حجیت]] و [[تبعیت]] از آن نیز مورد توجه قرار گرفته است»<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره سیاسی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره سیاسی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۲۴.</ref>