غیبت کبری: تفاوت میان نسخه‌ها

با پایان یافتن دوران [[غیبت صغری]] در سال ۳۲۰ ق و درگذشت چهارمین سفیر [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏، "[[غیبت کبری]]" و به بیان [[توقیع]] شریف "[[غیبت تامه]]"<ref>  شاید مقصود از" غیبت تامه" این باشد که پنهان‌‏زیستی‏ای که در دوران کوتاه‏ مدت، با ارتباط مردم به واسطه نایب‌‏های چهارگانه و نیز ملاقات‌‏هایی به صورت ناقص بود، با پایان یافتن نیابت خاص و نیز بسته شدن در ادعای ملاقات، تمام و کامل شد.</ref> آغاز شد که تا امروز ادامه داشته و تا فرارسیدن روز [[ظهور]] آن حضرت نیز ادامه خواهد یافت<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۳۲۷ ـ ۳۲۸ و [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۲۳۷، ۲۳۸؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۲۷.</ref>.  

#'''طولانی بودن‏:''' بر خلاف [[غیبت صغری]]، این [[غیبت]]، زمانی طولانی را در بر خواهد گرفت.

#'''نامشخص بودن پایان آن‏:''' اگرچه دوره [[غیبت کبری]] محدود خواهد بود؛ امّا پایان آن نامشخص است و جز [[خداوند]] سبحانه و تعالی از آن [[آگاهی]] ندارد.

#'''قطع ارتباط ظاهری با [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}}‏‏:''' به گونه‏‌ای که ارتباط موجود در زمان [[غیبت صغری]] در این دوران وجود نخواهد داشت.

#'''عامّ بودن [[نیابت]] در این دوران‏:''' بر خلاف دوران [[غیبت صغری]] که ارتباط [[مردم]] با آن حضرت، از راه [[نواب خاص]] صورت می‏‌گرفت، در این دوران دیگر [[سفارت]] و [[نیابت خاص]] وجود ندارد و یگانه [[مرجع]] [[مردم]]، [[نایبان عام]] آن حضرت هستند که با ملاک‏‌هایی که در [[روایات]] ذکر شده، قابل تشخیص است. در این دوران، [[مجتهدان]] جامع شرایط در [[جایگاه]] [[نایب عام]]، [[وظیفه]] اداره [[جامعه]] را بر عهده دارند.

#'''شدت یافتن آزمایش‌‏های الهی‏:''' از سنّت‌‏های الهی در همه دوران‌‏ها، [[امتحان]] و [[آزمایش]] [[بندگان]] است؛ امّا به دلایلی این امتحان‌‏ها در دوران  [[غیبت کبری]] و به ویژه در آستانه [[ظهور]] شدت بیشتری می‏‌یابد. [[امام علی]]{{ع}} فرمود: "[[قائم]] ما را غیبتی است که زمانش طولانی خواهد بود. گویی [[شیعه]] را می‏‌بینم که در زمان [[غیبت]] او، به این سو و آن سو می‌‏روند. همانند گوسفندانی که چوپان خویش را گم کرده باشند، به دنبال چراگاه می‌‏روند و آن را نمی‌‏یابد. بدانید هرکس در زمان [[غیبت]] او بر [[دین]] خویش ثابت قدم بماند و در طول مدت ناپیدایی [[قائم]] ما سنگدل نشده باشد، در [[بهشت]] با من و در درجه من خواهد بود"<ref>{{متن حدیث|لِلْقَائِمِ مِنَّا غَيْبَةٌ أَمَدُهَا طَوِيلٌ كَأَنِّي بِالشِّيعَةِ يَجُولُونَ جَوَلَانَ النَّعَمِ فِي غَيْبَتِهِ يَطْلُبُونَ الْمَرْعَى فَلَا يَجِدُونَهُ أَلَا فَمَنْ ثَبَتَ مِنْهُمْ عَلَى دِينِهِ وَ لَمْ يَقْسُ قَلْبُهُ لِطُولِ أَمَدِ غَيْبَةِ إِمَامِهِ فَهُوَ مَعِي فِي دَرَجَتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}؛ [[شیخ صدوق]]، محمد بن علی، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۱، ص ۳۰۳، ح ۱۴.</ref>.

 

بنابراین دوران  [[غیبت کبری]] مدت زمانی نامحدود است که در آن، واپسین پیشوای [[معصوم]] به دلیل‌‏هایی در پرده [[غیبت]] به سر می‌‏برد<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۳۲۷ ـ ۳۲۸ و [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۲۳۷، ۲۳۸.</ref>.