سفر در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
←پنهان داشتن سفر از دشمنان
| خط ۹۱: | خط ۹۱: | ||
===پنهان داشتن سفر از [[دشمنان]]=== | ===پنهان داشتن سفر از [[دشمنان]]=== | ||
براساس [[آیات قرآن کریم]]، موسی{{ع}} [[مأموریت]] یافت سفر [[تاریخی]] [[بنی‌اسرائیل]] را برای کوچ از [[مصر]]، شبانگاه آغاز کند تا با استفاده از [[تاریکی]] [[شب]] از خطر تعقیب [[فرعونیان]] تا هنگام عبور از دریا در [[امان]] باشند. [[خداوند]] به آن [[حضرت]] خبر داد که فرعونیان در پی شما خواهند آمد؛ ولی نباید بیمی به [[دل]] راه دهد؛ زیرا به آنان نخواهند رسید: «و | براساس [[آیات قرآن کریم]]، موسی{{ع}} [[مأموریت]] یافت سفر [[تاریخی]] [[بنی‌اسرائیل]] را برای کوچ از [[مصر]]، شبانگاه آغاز کند تا با استفاده از [[تاریکی]] [[شب]] از خطر تعقیب [[فرعونیان]] تا هنگام عبور از دریا در [[امان]] باشند. [[خداوند]] به آن [[حضرت]] خبر داد که فرعونیان در پی شما خواهند آمد؛ ولی نباید بیمی به [[دل]] راه دهد؛ زیرا به آنان نخواهند رسید: {{متن قرآن|وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُمْ مُتَّبَعُونَ}}<ref>«و به موسی وحی کردیم که بندگانم را شبانه گسیل دار که در پی شما هستند» سوره شعراء، آیه ۵۲.</ref>، {{متن قرآن|وَلَقَدْ أَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقًا فِي الْبَحْرِ يَبَسًا لَا تَخَافُ دَرَكًا وَلَا تَخْشَى}}<ref>«و به موسی وحی کردیم که بندگان مرا شب راهی کن و راهی خشک در دریا برای آنان بگشا (چنان که) نه از سر رسیدن (دشمن) بترسی و نه (از غرق شدن) بهراسی» سوره طه، آیه ۷۷.</ref> | ||
===[[شکر نعمت]] مرکب=== | ===[[شکر نعمت]] مرکب=== | ||
[[قرآن کریم]] در بیان شمارش [[نعمت‌های خداوند]] به [[بندگان]]، از کشتی *ها و [[چارپایان]] که مرکب سواری [[انسان]] قرار داده شده‌اند یاد می‌کند و [[هدف از آفرینش]] این مرکب‌ها را [[سوار شدن]] و استقرار یافتن انسان می‌داند و پس از بیان این استقرار از مسافران می‌خواهد که به [[نعمت‌های خدا]] توجه داشته و [[شاکر]] باشند. براساس [[آیات قرآن کریم]]، [[تسبیح]] و [[تنزیه]] [[خدا]] با توجه به [[ناتوانی]] [[انسان]] از به‌کارگیری ابزار حمل * و نقل و رام کردن مرکب‌ها و نیز وابسته خواندن آن به [[خداوند]] و یادآوری حرکت قافله [[انسانی]] تا مرحله حضور در پیشگاه خداوند، وظایفی‌اند که در آغاز [[سفر]] و به هنگام [[سوار شدن]] بر مرکب، باید به آنها پرداخت: «و جَعَلَ لَکُم مِنَ الفُلکِ والاَنعامِ ما تَرکَبون * لِتَستَووا عَلی ظُهورِهِ ثُمَّ تَذکُروا نِعمَةَ رَبِّکُم اِذا استَوَیتُم عَلَیهِ و تَقولوا سُبحانَ الَّذی سَخَّرَ لَنا هذا و ما کُنّا لَهُ مُقرِنین * و اِنّا اِلی رَبِّنالَمُنقَلِبون». (زخرف / ۴۳، ۱۲ - ۱۴) به گفته [[علامه طباطبایی]] مراد از یادآوری [[نعمت]]، [[شکر]] آفریننده این نعمت است که با [[تسبیح]] و تنزیه [[الهی]]: «سُبحنَ الَّذی سَخَّرَ لَنا هذا» تفاوت دارد و مؤید این مطلب، [[روایات]] رسیده از [[رسول خدا]]{{صل}} و [[اهل‌بیت]]{{ع}} است که پس از تسبیح و تنزیه خدا متضمن [[حمد]] الهی است.<ref>المیزان، ج۱۸، ص۸۸.</ref> براساس [[آیات]] [[سوره مؤمنون]] / ۲۳ نیز [[نوح]]{{ع}} [[فرمان]] یافت که پس از استقرار خود و همسفرانش در کشتی و در [[اختیار]] گرفتن زمام آن، به حمد خداوند بپردازد و از او بخواهد که آنان را در منطقه‌ای با [[برکت]] فرود آورد: «فَاِذا استَوَیتَ اَنتَ و مَن مَعَکَ عَلَی الفُلکِ فَقُلِ الحَمدُ لِلّهِ الَّذی نَجّنا مِنَ القَومِ الظّلِمین * و قُل رَبِّ اَنزِلنی‌مُنزَلاً مُبارَکًا». (مؤمنون / ۲۳، ۲۸ - ۲۹) بر پایه [[آیه]] ۴۱ [[سوره هود]] / ۱۱ [[حضرت نوح]]{{ع}} به همسفران خویش گوشزد کرد که روان شدن کشتی و لنگر انداختن آن تنها با [[نام خداوند]] انجام می‌پذیرد: «و قالَ ارکَبوا فیها بِسمِ اللّهِ مَجرها و مُرسها». ([[هود]] / ۱۱، ۴۱) | [[قرآن کریم]] در بیان شمارش [[نعمت‌های خداوند]] به [[بندگان]]، از کشتی *ها و [[چارپایان]] که مرکب سواری [[انسان]] قرار داده شده‌اند یاد می‌کند و [[هدف از آفرینش]] این مرکب‌ها را [[سوار شدن]] و استقرار یافتن انسان می‌داند و پس از بیان این استقرار از مسافران می‌خواهد که به [[نعمت‌های خدا]] توجه داشته و [[شاکر]] باشند. براساس [[آیات قرآن کریم]]، [[تسبیح]] و [[تنزیه]] [[خدا]] با توجه به [[ناتوانی]] [[انسان]] از به‌کارگیری ابزار حمل * و نقل و رام کردن مرکب‌ها و نیز وابسته خواندن آن به [[خداوند]] و یادآوری حرکت قافله [[انسانی]] تا مرحله حضور در پیشگاه خداوند، وظایفی‌اند که در آغاز [[سفر]] و به هنگام [[سوار شدن]] بر مرکب، باید به آنها پرداخت: «و جَعَلَ لَکُم مِنَ الفُلکِ والاَنعامِ ما تَرکَبون * لِتَستَووا عَلی ظُهورِهِ ثُمَّ تَذکُروا نِعمَةَ رَبِّکُم اِذا استَوَیتُم عَلَیهِ و تَقولوا سُبحانَ الَّذی سَخَّرَ لَنا هذا و ما کُنّا لَهُ مُقرِنین * و اِنّا اِلی رَبِّنالَمُنقَلِبون». (زخرف / ۴۳، ۱۲ - ۱۴) به گفته [[علامه طباطبایی]] مراد از یادآوری [[نعمت]]، [[شکر]] آفریننده این نعمت است که با [[تسبیح]] و تنزیه [[الهی]]: «سُبحنَ الَّذی سَخَّرَ لَنا هذا» تفاوت دارد و مؤید این مطلب، [[روایات]] رسیده از [[رسول خدا]]{{صل}} و [[اهل‌بیت]]{{ع}} است که پس از تسبیح و تنزیه خدا متضمن [[حمد]] الهی است.<ref>المیزان، ج۱۸، ص۸۸.</ref> براساس [[آیات]] [[سوره مؤمنون]] / ۲۳ نیز [[نوح]]{{ع}} [[فرمان]] یافت که پس از استقرار خود و همسفرانش در کشتی و در [[اختیار]] گرفتن زمام آن، به حمد خداوند بپردازد و از او بخواهد که آنان را در منطقه‌ای با [[برکت]] فرود آورد: «فَاِذا استَوَیتَ اَنتَ و مَن مَعَکَ عَلَی الفُلکِ فَقُلِ الحَمدُ لِلّهِ الَّذی نَجّنا مِنَ القَومِ الظّلِمین * و قُل رَبِّ اَنزِلنی‌مُنزَلاً مُبارَکًا». (مؤمنون / ۲۳، ۲۸ - ۲۹) بر پایه [[آیه]] ۴۱ [[سوره هود]] / ۱۱ [[حضرت نوح]]{{ع}} به همسفران خویش گوشزد کرد که روان شدن کشتی و لنگر انداختن آن تنها با [[نام خداوند]] انجام می‌پذیرد: «و قالَ ارکَبوا فیها بِسمِ اللّهِ مَجرها و مُرسها». ([[هود]] / ۱۱، ۴۱) | ||