سفر در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
←وصیت مسافر و گواهی بر آن
| خط ۱۶۹: | خط ۱۶۹: | ||
===[[وصیت]] مسافر و [[گواهی]] بر آن=== | ===[[وصیت]] مسافر و [[گواهی]] بر آن=== | ||
[[مسلمانی]] که در سفر مرگش فرا رسیده و می‌خواهد وصیت کند، اگر به دو [[شاهد]] [[مسلمان]] دسترسی ندارد که آنان را [[گواه]] وصیت خویش سازد، از غیر مسلمانان نیز می‌تواند شاهد بگیرد: | [[مسلمانی]] که در سفر مرگش فرا رسیده و می‌خواهد وصیت کند، اگر به دو [[شاهد]] [[مسلمان]] دسترسی ندارد که آنان را [[گواه]] وصیت خویش سازد، از غیر مسلمانان نیز می‌تواند شاهد بگیرد: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا شَهَادَةُ بَيْنِكُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ حِينَ الْوَصِيَّةِ اثْنَانِ ذَوَا عَدْلٍ مِنْكُمْ أَوْ آخَرَانِ مِنْ غَيْرِكُمْ إِنْ أَنْتُمْ ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَأَصَابَتْكُمْ مُصِيبَةُ الْمَوْتِ تَحْبِسُونَهُمَا مِنْ بَعْدِ الصَّلَاةِ فَيُقْسِمَانِ بِاللَّهِ إِنِ ارْتَبْتُمْ لَا نَشْتَرِي بِهِ ثَمَنًا وَلَوْ كَانَ ذَا قُرْبَى وَلَا نَكْتُمُ شَهَادَةَ اللَّهِ إِنَّا إِذًا لَمِنَ الْآثِمِينَ}}<ref>«ای مؤمنان! چون مرگ یکی از شما در رسد گواه گرفتن میان شما هنگام وصیت، (گواهی) دو (مرد) دادگر از شما (مسلمانان) است و اگر سفر کردید و مصیبت مرگ گریبان شما را گرفت (و گواه مسلمان نیافتید) دو گواه دیگر از غیر شما (مسلمانان) است و اگر (به آنها) شک دارید آنان را تا پس از نماز باز دارید آنگاه سوگند به خداوند خورند که: ما آن (گواهی خود) را به هیچ بهایی نمی‌فروشیم هرچند (درباره) خویشاوندان (ما) باشد و گواهی (در پیشگاه) خداوند را پنهان نمی‌داریم که اگر بداریم از گناهکاران خواهیم بود» سوره مائده، آیه ۱۰۶.</ref> | ||
===مدارک وام مسافر (ثبت [[سند]]، رهن)=== | ===مدارک وام مسافر (ثبت [[سند]]، رهن)=== | ||
ثبت مبلغ و مدت وام، توصیه اکیدی است که طولانی‌ترین [[آیه قرآن]] ([[آیه]] ۲۸۲ [[سوره بقره]] / ۲) به آن پرداخته است. آیه پس از آن، مسافران را در صورتی که نویسنده‌ای برای ثبت وام خویش نیابند، به رهن گرفتن از بدهکار توصیه می‌کند: «و اِن کُنتُم عَلی سَفَرٍ و لَم‌تَجِدوا کاتِبًا فَرِهانٌ مَقبوضَه». (بقره / ۲، ۲۸۳)، این توصیه تا زمانی است که یکدیگر را [[امین]] ندانند و گرنه نیازی به ثبت کردن یا رهن گرفتن نیست و باید بدانند [[خیانت]] در [[امانت]] و [[کتمان]] [[حقیقت]]، تنها از کسانی سر می‌زند که دلی [[گنهکار]] دارند و بی‌تقوایی آنان، کیفرهای [[الهی]] را در پی خواهد داشت: «و اِن کُنتُم عَلی سَفَرٍ و لَم‌تَجِدوا کاتِبًا فَرِهانٌ مَقبوضَةٌ فَاِن اَمِنَ بَعضُکُم بَعضًا فَلیو ٔ دِّ الَّذِی او ٔ ُمِنَ اَمانَتَهُ و لیتَّقِ اللّهَ رَبَّهُ و لاتَکتُموا الشَّهادَةَ و مَن یکتُمها فَاِنَّهُ ءاثِمٌ قَلبُهُ و اللّهُ بِما تَعمَلونَ [[عَلیم]]». (بقره / ۲، ۲۸۳) | ثبت مبلغ و مدت وام، توصیه اکیدی است که طولانی‌ترین [[آیه قرآن]] ([[آیه]] ۲۸۲ [[سوره بقره]] / ۲) به آن پرداخته است. آیه پس از آن، مسافران را در صورتی که نویسنده‌ای برای ثبت وام خویش نیابند، به رهن گرفتن از بدهکار توصیه می‌کند: «و اِن کُنتُم عَلی سَفَرٍ و لَم‌تَجِدوا کاتِبًا فَرِهانٌ مَقبوضَه». (بقره / ۲، ۲۸۳)، این توصیه تا زمانی است که یکدیگر را [[امین]] ندانند و گرنه نیازی به ثبت کردن یا رهن گرفتن نیست و باید بدانند [[خیانت]] در [[امانت]] و [[کتمان]] [[حقیقت]]، تنها از کسانی سر می‌زند که دلی [[گنهکار]] دارند و بی‌تقوایی آنان، کیفرهای [[الهی]] را در پی خواهد داشت: «و اِن کُنتُم عَلی سَفَرٍ و لَم‌تَجِدوا کاتِبًا فَرِهانٌ مَقبوضَةٌ فَاِن اَمِنَ بَعضُکُم بَعضًا فَلیو ٔ دِّ الَّذِی او ٔ ُمِنَ اَمانَتَهُ و لیتَّقِ اللّهَ رَبَّهُ و لاتَکتُموا الشَّهادَةَ و مَن یکتُمها فَاِنَّهُ ءاثِمٌ قَلبُهُ و اللّهُ بِما تَعمَلونَ [[عَلیم]]». (بقره / ۲، ۲۸۳) | ||