سفر در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

همچنین [[قریش]] به شکرانه سفرهای تابستانه و زمستانه و همراه با امنیت، موظف به [[پرستش خدا]] بودند: {{متن قرآن|لِإِيلافِ قُرَيْشٍ إِيلافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاءِ وَالصَّيْفِ فَلْيَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَيْتِ الَّذِي أَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَآمَنَهُم مِّنْ خَوْفٍ }}<ref>«برای  پیوستگی  قریش، پیوستگی آنان در سفر زمستانی و تابستانی. پس باید پروردگار این خانه را بپرستند همان که آنان را در گرسنگی خوراک داد و از بیم امان بخشید» سوره قریش، آیه ۱-۴.</ref> [[امنیت]] [[قریش]] در مسافرت‌ها به سبب نسبت آنها با [[مکه]] و [[بیت الله]] بود و از همین رو [[مردم]] به آنها [[احترام]] کرده و کاروان‌های آنان از [[غارت]] [[راهزنان]] در [[امان]] بودند.<ref>المیزان، ج۲۰، ص۳۶۶.</ref> اهمیت [[امنیت راه‌ها]] اقتضا کرده است که [[خداوند]] برای محاربانی که به [[ناامنی]] راه‌ها و فسادگری می‌پردازند، [[کیفر]] [[سختی]] در نظر بگیرد: {{متن قرآن|إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَسَادًا أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلَافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ذَلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيَا وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ}}<ref>«کیفر کسانی که با خداوند و پیامبرش به جنگ برمی‌خیزند و در زمین به تبهکاری می‌کوشند جز این نیست که کشته یا به دار آویخته شوند یا دست‌ها و پاهایشان ناهمتا بریده شود یا از سرزمین خود تبعید گردند؛ این (کیفرها) برای آنان خواری در این جهان است و در جهان واپسین عذابی سترگ خواهند داشت» سوره مائده، آیه ۳۳.</ref> برخی [[مفسران]]، [[راهزنی]] را از مصادیق بارز محاربه دانسته‌اند.<ref> روح المعانی، ج۳، ص۲۸۹؛ کنزالدقائق، ج۴، ص۹۸؛ المیزان، ج۵، ص۳۲۶-۳۲۷.</ref>