اقرار در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' لیکن ' به ' لکن '
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - ' لیکن ' به ' لکن ') |
||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
شرط نیست که مُقِرّ در ابتدا اقرار کند بلکه اگر پاسخ او نیز مفید اقرار باشد، کافی است، مانند آنکه شخصی از دیگری بپرسد: آیا بر عهده تو برای من هزار تومان است؟ و او در پاسخ بگوید: "آری" یا "آن را پرداخت کردم". این دو پاسخ، اقرار به اصل ثبوت [[حق]] است؛ هرچند در دومی ادّعای [[سقوط]] [[حقّ]] از ذمّهاش را دارد که باید آن را [[اثبات]] کند. <ref>جواهر الکلام، ج۳۵، ص:۷۹ ـ ۸۰</ref> | شرط نیست که مُقِرّ در ابتدا اقرار کند بلکه اگر پاسخ او نیز مفید اقرار باشد، کافی است، مانند آنکه شخصی از دیگری بپرسد: آیا بر عهده تو برای من هزار تومان است؟ و او در پاسخ بگوید: "آری" یا "آن را پرداخت کردم". این دو پاسخ، اقرار به اصل ثبوت [[حق]] است؛ هرچند در دومی ادّعای [[سقوط]] [[حقّ]] از ذمّهاش را دارد که باید آن را [[اثبات]] کند. <ref>جواهر الکلام، ج۳۵، ص:۷۹ ـ ۸۰</ref> | ||
تنجیز در اقرار شرط است. از این رو، معلّق کردن اقرار به چیزی مانند آمدن فلانی یا اراده خود یا دیگری صحیح نیست، <ref>جواهر الکلام، ج۸، ص:۷۹ ـ ۸۰</ref> امّا [[اجل]] قرار دادن برای چیزی که بدان اقرار میکند موجب بطلان اقرار نمی‌شود، مانند اینکه بگوید: "بر گردن من برای فلانی، هزار تومان است، زمانی که اول ماه فرا رسد". برخی بین تقدّم شرط و تأخّر آن تفصیل داده و در صورت مقدّم کردن شرط، اقرار را [[باطل]] دانستهاند. نیز برخی بین اصل [[حق]] و [[اجل]] تفصیل داده و گفتهاند: اصل حق با این نوع [[اقرار]] [[ثابت]] میشود، | تنجیز در اقرار شرط است. از این رو، معلّق کردن اقرار به چیزی مانند آمدن فلانی یا اراده خود یا دیگری صحیح نیست، <ref>جواهر الکلام، ج۸، ص:۷۹ ـ ۸۰</ref> امّا [[اجل]] قرار دادن برای چیزی که بدان اقرار میکند موجب بطلان اقرار نمی‌شود، مانند اینکه بگوید: "بر گردن من برای فلانی، هزار تومان است، زمانی که اول ماه فرا رسد". برخی بین تقدّم شرط و تأخّر آن تفصیل داده و در صورت مقدّم کردن شرط، اقرار را [[باطل]] دانستهاند. نیز برخی بین اصل [[حق]] و [[اجل]] تفصیل داده و گفتهاند: اصل حق با این نوع [[اقرار]] [[ثابت]] میشود، لکن اجل با آن [[ثابت]] نمیگردد. <ref>جواهر الکلام، ج۸، ۲۵ ـ ۳۰</ref> | ||
به کار بردن استثنا در اقرار صحیح است و آن بر دو قسم است: | به کار بردن استثنا در اقرار صحیح است و آن بر دو قسم است: | ||