ابعاد روان‌شناختی انتظار امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::«وقتی می‌گویند [[انتظار]] بکشید یعی این وضعیتی که امروز رنجتان می‌دهد و دلتان را به درد می‌آورد ابدی نیست و تمام خواهد شد. ببینید چقدر [[انسان]] حیات و [[نشاط]] پیدا می‌کند این نقش [[اعتقاد به امام مهدی]] است<ref>بیانات در جمع اقشار مختلف مردم در روز میلاد پر برکت حضرت ولی عصر ۱۳۷۴/۱۰/۱۷</ref> [[انتظار]] یک عمل است، یک [[آماده‌سازی]] است، یک تقویت انگیزه در [[دل]] و درون است، یک [[نشاط]] و تحرک و [[پویایی]] است در همه زمینه‌ها<ref>بیانات در دیدار اقشار مختلف مردم به مناسبت نیمه شعبان</ref>. همین [[روح]] [[انتظار]] است که به [[انسان]] [[تعلیم]] می‌دهد تا در راه خیر و [[صلاح]] [[مبارزه]] کند. اگر [[انتظار]] و [[امید]] نباشد [[مبارزه]] معنا ندارد و اگر [[اطمینان]] به [[آینده]] هم نباشد [[انتظار]] معنا ندارد<ref>بیانات در دیدار با جمعی از مسئولان و خانواده‌های معظم شهدا در سالروز ولادت امام زمان ۱۳۶۸/۱۲/۲۲</ref>. اگر در [[دل‌ها]] [[امید]] به روزگار روشن باشد، [[مبارزه]] ممکن است و اگر [[امید]] بمیرد [[مبارزه]] و حرکت به سمت [[صلاح]] هم خواهد مرد<ref>بیانات در دیدار با جمعی از مسئولان و خانواده‌های معظم شهدا در سالروز ولادت امام زمان ۱۳۶۸/۱۲/۲۲</ref><ref>[[سید علی حسینی خامنه‌ای|حسینی خامنه‌ای، سید علی]]، [[ما منتظریم (کتاب)|ما منتظریم]]، ص۱۶۵، ۱۷۳.</ref>.

::::::«[[هدف]] از [[انتظار فرج]]، رها شدن از تنگناهای روحی و روانی و [[امید]] به آینده‌ای بهتر است که بخشی از [[آسایش]] و [[آرامش]] روحی و روانی را نیز تأمین می‌کند. از این رو، نوعی [[فرج]] و [[گشایش]] شمرده می‌شود و حتی عنوان "مِن أعظم الفرج (از بزرگ‌ترین فَرَج‌ها)" را به دست می‌آورَد»<ref>[[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌|م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد]]، [[دانشنامهٔ امام مهدی (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی]]، ج۵، ص۳۱۲-۳۱۴.</ref>.

::::::« اساسی‌ترین ویژگی در بخش [[رفتار]] [منتظران امام مهدی] ایجاد "[[آمادگی روحی و روانی]]" در خود است. برای [[درک]] [[زمان ظهور حضرت مهدی]]{{ع}}. این امرِ مهم، فقط با عمل به [[واجبات]] و ترک [[محرمات]] حاصل می‌شود. زمینه‌ساز [[راستین]] به خوبی می‌داند که محبوب‌ترین [[کارها]] نزد [[امام زمان]]، "انجام [[واجبات]] [[دینی]]" و "ترک [[محرمات]]" است. او به درجه‌ای از [[ایمان]] می‌رسد که [[توفیق]] در عمل به [[واجبات]] و ترک [[کارهای حرام]] را [[بهترین]] لذت‌های [[زندگی]] می‌داند. [[پیشوایان معصوم]]{{ع}} نیز هرگاه از حالت انسان‌های دوران غیبتت یاد می‌کردند، به مناسبت، از انجام [[واجبات]] و [[پروای الهی]] سخن می‌گفتند. [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|"إِن لِصَاحِبِ هَذَا الأَمرِ غَیبَه فَلیتقِ اللهَ عَبدٌ وَ لیتَمَسک بِدِینِهِ…"}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۳۵، ح۱.</ref>؛ همانا برای صاحبِ این امر، غیبتی است؛ پس باید [[انسان]] [[تقوا]] پیشه نماید و به [[دین]] خود چنگ زند…. کسانی که [[صاحب]] [[آمادگی]] روحی و روانی بالایی نشوند، هرگز نمی‌توانند [[یار]] و [[یاور]] خوبی برای آن [[حضرت]] باشند؛ چرا که آنان با کمترین فشاری که برایشان وارد می‌شود، عرصه را خالی می‌کنند. بی‌گمان برای [[حضرت مهدی]]{{ع}} یارانی هست که قوت و [[قدرت]] بالای روحی و روانی دارند تا بتوانند بر [[دشمنان]] چیره شوند. لازم به یادآوری است که افزون بر انجام [[واجبات]] و ترک [[محرمات]] "رعایت [[آموزه‌های اخلاقی]]" نیز اهمیت والایی دارد، [[امام صادق]]{{ع}} در این‌باره می‌فرماید: {{متن حدیث|"… مَن سُر أَن یکُونَ من أَصحَابِ القَائِمِ فَلینتَظِر وَ لیعمَل بِالوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الأخلَاقِ وَ هُوَ مُنتَظِر…"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۰۰، ح۱۶.</ref>؛ هر کسی که شادمان می‌شود از اینکه از [[یاران قائم]] باشد، پس باید [[منتظر]] باشد، [[پرهیزگاری]] پیشه کند و نیکویی‌های [[اخلاق]] را انجام دهد؛ در حالی که [[منتظر]] است…. [[پروای الهی]] در همه زمان‌ها [[واجب]] است؛ اما به [[دلیل]] شرایط خاص، در [[دوران غیبت]] اهمیت بیشتری دارد؛ چرا که در این زمان عوامل فراوانی دست به دست هم داده تا [[انسان‌ها]] را به [[بیراهه]] بکشاند و [[گمراه]] سازد.»<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۳]]، ص۵۴-۶۱.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]، ص ۱۹۹- ۲۱۲.</ref>.

::::::«[[انتظار]] حالتی است روحی و درونی، به‌گونه‌ای که شاید شخص [[منتظر]] در مدت انتظارش از جهت جسمانی در وضعیتی [[متعادل]] به سر می‌برد ولی در درون خود احساس کمبود و [[نقص]] نموده و دچار تشویش شده است و مهم‌تر اینکه او تن به این‌ [[اضطراب]] تشویش نمی‌سپارد بلکه درصدد رفع آن است و خود تلاش می‌کند تا این کمبود و [[نقص]] مرتفع گردد و برای رفع آن لحظه‌شماری می‌کند که این [[محرومیت]] و حرمان چه زمانی مرتفع و این حرمان چگونه به پایان می‌رسد؟ و او به کمال مطلوب خواهد رسید؟ و کیست که این تشویش درون را به سرمنزل [[آرامش]] و سرای [[اطمینان]] و سکون سکنا دهد؟ حتی اگر این کمبود و [[نقص]] جسمانی باشد، [[امید]] به از بین رفتن این [[نقص]]- [[انتظار]]- حالتی درونی و روحی است و محصول این [[اندیشه]] و [[فکر]] اوست که این [[نقص]] مطلوب و خوشایند وی نیست و موجب حرمان و بازماندن او از [[کمالات]] و تعالی می‌گردد و با خود می‌گوید باید درصدد رفع آن برآیم و برای رسیدن به وضعیت بهتر تلاش کنم تا دیگر در خود هیچ کمبود و حرمانی را احساس نکنم.

::::::«[[مردم]] [[جهان]] باید به [[قدر]] کافی تلخی این وضع نابسامان و [[بی‌عدالتی‌ها]] را [[درک]] کنند. باید نارسایی و [[ضعف]] [[قوانین]] بشری را برای اجرای [[عدالت اجتماعی]] لمس کنند. باید این [[حقیقت]] را بیابند که تنها در سایه اصول و پیوندهای مادی و ضمانت اجرایی موجود و مقررات خود ساخته [[انسان‌ها]] مشکل [[جهان]] حل نمی‌شود، بلکه مشکلات هر روز متراکم‌تر و به گونه کلاف سر درگمی پیچیده‌تر می‌شود.  

::::::«از لحاظ روان‌شناختی، [[انتظار امام]] [[معصوم]]{{ع}} حالت‌های زیر را در [[انسان]] پدید می‌آورد:

::::::«[[منتظر واقعی]]، با [[اعتقاد]] به این که اعمالش، پیوسته در منظر آن [[عزیز]] است، نسبت میان خود و آن [[حضرت]] را در احساس حضور، متجلی می‌‌بیند و هرجا که باشد، گویی خود را در [[خیمه]] آن [[حضرت]] و [[گوش به فرمان]] ایشان، احساس می‌‌کند و لازمه [[انتظار حقیقی]] را، تلاش برای جلب [[رضایت]] آن [[حضرت]] می‌‌داند. [[منتظر]]، پیوسته مراقب مجموعه گفتارها و رفتارهایش خواهد بود تا موردی برخلاف رضای محبوبش، از او صادر نشود. این مسئله در [[حقیقت]]، به پالایش درونی و صفای [[باطنی]] خواهد انجامید. این [[هدف]]، ناظر بر این است که عامل [[نظارت]] و کنترل فرد، باید قبل از هر چیز، جنبه درونی داشته باشد، نه بیرونی»<ref>[[محمد سبحانی‌نیا|سبحانی‌نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص۶۵-۶۶.</ref>.

::::::«[[آمادگی]] در حوزه [[محبت]] پالایش [[روح]] و تصفیه [[باطن]] و [[تطهیر]] درون و نیز انس منطقی با [[ادعیه]] و اذکاری است که از [[ناحیه]] [[معصومان]]{{عم}} رسیده و رمز ارتباط حبی و [[باطنی]] میان [[شیعه]] و [[امام]]{{ع}} خود است. در این عرصه [[انسان]] [[منتظر]] با [[درک]] این نکته که "[[امام]]{{ع}} اگر چه ظاهر نیست اما حاضر است‌"، باید از یک سو همواره از خویشتن [[مراقبت]] کند واز [[گناه]] دوری نماید تا مشمول [[ادعیه]] [[زکیه]] امامش باشد و از سوی دیگر باید به فضای قدسی [[دعا]] و ذکر راه یابد و از این طریق "[[انتظار]]" را که به طور طبیعی سخت و طاقت‌گیر است، لطیف و زیبا نماید. بر اوست که از رهگذر انس با [[دعای ندبه]] و [[عهد]] و [[ادعیه]] دیگر، توجه خود را به [[امام]] معطوف نماید و در قلمرو [[محبت]] [[امام]] قرار گیرد»<ref>[[علی اوسط خانجانی|خانجانی، علی اوسط]]، [[رسالت فردی و شخصی انسان منتظر (مقاله)|رسالت فردی و شخصی انسان منتظر]].</ref>.

::::::«فردی که [[منتظر ظهور]] [[حضرت]] است، این [[انتظار]] در تمام ابعاد روحی و روانی او نیز تأثیرگذار است. لذا از طریق ارتباط [[معنوی]] که فرد با یک [[انسان کامل]] [[الهی]] برقرار می‌‌سازد، حسی در او به وجود می‌‌آید که او را در مقابل بسیاری از افکار رنج‌آور، [[گرفتاری‌ها]] و بیماری‌های روحی رایج در [[جامعه]] امروزی مقاوم می‌‌سازد. با توجه به [[روایات]]، [[حضرت مهدی]]{{ع}} به وضع درونی و درجه [[روحیه]] [[مردم]] [[دانا]] است. در آیه‌ای از [[قرآن کریم]] [[خداوند]] می‌‌فرماید: {{متن قرآن|الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولَئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ}}<ref>«آنان که ایمان آورده‌اند و ایمانشان را به هیچ ستمی نیالوده‌اند، امن (و آرامش) دارند و رهیافته‌اند» سوره انعام، آیه ۸۲.</ref>، [[تطهیر]] از [[شرک]] و [[نفاق]] و هرگونه ظلمی در گرو [[تمسک]] به [[ولایت]] است. وجود [[حضرت]]{{ع}} [[مطهر]] از هرگونه [[نخوت]] و آلودگی است. لذا رسیدن به [[مقام]] أمن که آرزوی بزرگ [[اولیای خدا]] است، جز از راه [[ولایت]] و [[اعتقاد]] به [[حضرت]] نخواهد بود. [[انتظار صحیح]] امری است سازنده و آرامش‌بخش در [[روح]] و روان فرد چنان‌که در روایتی به [[نقل]] از [[رسول اکرم]]{{صل}} آمده که فرمود: {{متن حدیث| أُبَشِّرُكُمْ بِالْمَهْدِيِّ... يَرْضَى عَنْهُ سَاكِنُ السَّمَاءِ وَ سَاكِنُ الْأَرْضِ}}<ref>بحار الأنوار، ج ۵۱، ص ۷۴؛ الغیبة «طوسی»، ص ۱۷۸.</ref>.