امامت در فلسفه اشراق چگونه ترسیم شده است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:1379158.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[محمد تقی فیاض‌بخش]]]]

::::::آقایان '''[[محمد تقی فیاض‌بخش]]''' و آقای دکتر '''[[فرید محسنی]]''' در کتاب ''«[[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]»'' در این‌باره گفته‌‌اند:

:::::#[[امام]]، یک [[انسان]] عادی نیست و اصولاً مقام امامت، مقامی اعتباری نیست که توسط [[مردم]] قابل [[عزل]] یا [[نصب]] باشد؛ زیرا امام، هر آنچه از [[فضائل]] و [[علوم]] و [[معارف]] که دارد، از عالم بالا و مستقیماً از جانب [[خداوند]] دریافت می‌کند<ref>{{عربی|و لاتخلو الأرض من متوغل فی التأله أبدا، و لا ریاسة فی أرض الله للباحث المتوغل فی البحث الذی لم یتوغل فی التأله، فإن المتوغل فی التأله لا یخلو العالم عنه... إذ لا بد للخلافة من التلقی، لأن خلیفة الملک و وزیره لا بد له من أن یتلقی منه ما هو بصدده، أی: یأخذ منه ما یحتاج إلیه الخلافة. فالمتأله له قوة الأخذ عن الباری والعقول، دون فکر و نظر، بل لاتصال روحی}} (شرح حکمة الاشراق (قطب الدین الشیرازی) (ط. انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، ۱۳۸۳ ه.ش)، ص۲۲). </ref>.

:::::#امام در میان مردم صاحب علوم و ودیعه‌های [[الهی]] است و چون متوغّل در [[پروردگار]] و صاحب [[اسرار الهی]] است، می‌باید [[پاک]] و منزه از همه [[زشتی‌ها]] باشد<ref>شرح حکمة الاشراق (الشهرزوری) (ط. مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، ۱۳۷۲ ه.ش)، ص۲۴.</ref>.