علائم و نشانه‌های حتمی ظهور امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
علائم و نشانه‌های حتمی ظهور امام مهدی چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۱۱
، ۲۴ دسامبر ۲۰۲۱ربات: جایگزینی خودکار متن (-:::::* +*)
جز (جایگزینی متن - '\: \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به ': $1 ') |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-:::::* +*)) |
||
| خط ۶۴: | خط ۶۴: | ||
«از [[روایات]] استفاده میشود: پنج حادثه مهم از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] و [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} است. اگر چه برخی [[نشانه‌ها]] را به گونه‌ای تعریف کرده‌اند که ناگزیر می‌بایست گفت همه آنها [[پیش از ظهور]] [[حضرت]] رخ خواهد داد، اما به نظر می‌رسد این گونه نیست؛ بلکه برخی همزمان و برخی [[پس از ظهور]] است. از این‌رو نگارنده مناسب‌تر می‌داند به جای [[نشانه‌های ظهور]] از عنوان نشانه‌های [[قیام]] استفاده شود، تا این اشکال که، چگونه ممکن است نشانه چیزی مؤخر بر آن چیز باشد. به وجود نیاید. مؤید این دیدگاه این است که در اغلب روایاتی که [[نشانه‌ها]] را گفته، سخن از [[قیام]] [[حضرت]] است، نه [[ظهور]] آن [[حضرت]]، مهم‌ترین این تعبیرها همان تعبیر {{متن حدیث|" خَمْسٌ قَبْلَ قِيَامِ الْقَائِمِ "}} است. | «از [[روایات]] استفاده میشود: پنج حادثه مهم از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] و [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} است. اگر چه برخی [[نشانه‌ها]] را به گونه‌ای تعریف کرده‌اند که ناگزیر می‌بایست گفت همه آنها [[پیش از ظهور]] [[حضرت]] رخ خواهد داد، اما به نظر می‌رسد این گونه نیست؛ بلکه برخی همزمان و برخی [[پس از ظهور]] است. از این‌رو نگارنده مناسب‌تر می‌داند به جای [[نشانه‌های ظهور]] از عنوان نشانه‌های [[قیام]] استفاده شود، تا این اشکال که، چگونه ممکن است نشانه چیزی مؤخر بر آن چیز باشد. به وجود نیاید. مؤید این دیدگاه این است که در اغلب روایاتی که [[نشانه‌ها]] را گفته، سخن از [[قیام]] [[حضرت]] است، نه [[ظهور]] آن [[حضرت]]، مهم‌ترین این تعبیرها همان تعبیر {{متن حدیث|" خَمْسٌ قَبْلَ قِيَامِ الْقَائِمِ "}} است. | ||
*به هر تقدیر در اینجا به اختصار درباره [[نشانه‌های حتمی]] اشاره‌ای میشود: | |||
*'''۱. [[خروج سفیانی]]؛''' در [[روایات]] آمده پیش از [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، مردی از [[نسل]] [[ابو سفیان]] در منطقه [[شام]] [[خروج]] میکند و با تظاهر به [[دینداری]]، گروه زیادی از [[مسلمانان]] را [[فریب]] می‌دهد و بخش گسترده‌ای از [[سرزمین‌های اسلامی]] را به [[تصرف]] خود در می‌آورد. او بر مناطق پنج‌گانه- [[شام]]، [[حمص]]، [[فلسطین]]، [[اردن]]، قنسرین و منطقه عراق- سیطره می‌یابد و در [[کوفه]] و [[نجف]]، به [[قتل عام شیعیان]] می‌پردازد و برای کشتن و یافتن آنان جایزه تعیین میکند<ref> کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص۶۵۱.</ref> مدت [[حکومت]] او نه ماه است<ref> کتاب الغیبة، ص۴۴۹.</ref> وی آنگاه که از [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت حجّت]]{{ع}} [[آگاه]] می‌گردد، با سپاهی عظیم به [[جنگ]] وی می‌رود. و در منطقه "[[بیداء]]" "بین [[مکه]] و [[مدینه]]" با [[سپاه]] [[امام]]{{ع}} برخورد میکند و به امر [[خدا]]، همه [[لشکریان]] وی- به جز چند نفر- در [[زمین]] فرو می‌روند و هلاک می‌شوند<ref> الغیبة، ص۲۷۹، ح ۶۷؛ همچنین ر. ک: کتاب الفتن، ص۱۶۸.</ref> | |||
*درباره اینکه [[سفیانی]] کیست؟ و چه ویژگی‌هایی دارد؟ و چگونه [[خروج]] میکند؟ و ... چندان سخن روشنی در دست نیست. از برخی [[روایات]] استفاده میشود: نام وی [[عثمان بن عنبسه]] و از [[خاندان]] [[ابو سفیان است]]<ref> کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص۳۶۵، ح ۹.</ref>. برخی بر این باورند که [[سفیانی]] فرد مشخصی نیست؛ بلکه فردی است با ویژگی‌های [[ابو سفیان]] که [[در آستانه ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} به طرفداری از [[باطل]]، [[خروج]] میکند و [[مسلمانان]] را به [[انحراف]] می‌کشاند. در [[حقیقت]]، [[ابو سفیان]]، به عنوان سرسلسله سفیانیان، سمبل و نماد [[پلیدی]] است او [[غارت]] گری بود که با رباخواری، زورگویی و چپاول [[اموال]] [[مردم]]، ثروت‌های هنگفتی به چنگ آورده بود و از راه [[فریب]] و [[استثمار]] توده‌های ستمکشیده و ترویج [[خرافات]] و دامن زدن به [[نظام]] طبقاتی جاهلی، [[قدرت]] فراوانی داشت. [[ابو سفیان]]، به عنوان سردمدار [[شرک]] و بت‌پرستی و [[سرمایه‌داری]] طاغوتی، هر نوع حرکت و جنبشی را که دم از [[عدالت]]، [[برادری]] و [[آزادی]] می‌زد، [[دشمن]] شماره یک خود می‌دانست و با [[قدرت]] تمام در برابر آن به [[مبارزه]] بر می‌خاست<ref> جمعی از نویسندگان، چشم به راه مهدی عجل اللّه تعالی فرجه الشریف، ص۲۷۴.</ref> | |||
*بنابراین، در [[حقیقت]] [[سفیانی]] یک جریان است، نه یک شخص. [[سفیانی]] جریان [[باطل]] در بستر [[تاریخ]] است، و بر فرض هم که [[سفیانی]] را از [[نسل]] [[ابو سفیان]] بدانیم، اشکالی پدید نمی‌آید و واپسین مهره این زنجیره، همان [[سفیانی]] است که [[در آستانه ظهور]] [[امام مهدی|قائم]]{{ع}} [[خروج]] میکند. | |||
*'''۲. [[خسف به بیداء]]؛''' از [[روایات]] [[نشانه‌های ظهور]] استفاده میشود: فرو برده شدن در سرزمین [[بیداء]]- که از آن به "[[خسف به بیداء]]" یاد شده است- از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} شمرده شده است. این نشانه در احادیثی که درباره [[سفیانی]] سخن گفته‌اند، فراوان ذکر شده است<ref> نعمانی، الغیبة، ص۳۰۴، ح ۱۴.</ref> | |||
*"[[خسف]]" در لغت به معنای فرو رفتن و پنهان شدن است و "[[بیداء]]" نام سرزمینی بین [[مکه]] و [[مدینه]] است<ref> ابن منظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء.</ref> منظور از "[[خسف به بیداء]]" آن است که [[سفیانی]] با لشکری عظیم به قصد [[جنگ]] با [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} عازم [[مکه]] میشود؛ اما در بین [[مکه]] و مدینه- در محلی که به سرزمین "[[بیداء]]" معروف است- به گونه‌ای [[معجزه‌آسا]]، به امر [[خداوند]]، در [[دل]] [[زمین]] فرو می‌روند. از این نشانه در [[روایات]] بسیاری- از [[اهل سنت]] و [[شیعه]]- به عنوان یکی از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] یاد شده است<ref> شیخ کلینی، کافی، ج ۸، ص۳۱۰، ح ۴۸۳؛ شیخ صدوق، خصال، ج ۱، ص۳۰۳، ح ۸۲؛ نعمانی، الغیبة، ص۲۵۷، ح ۱۵.</ref>. | |||
*[[امام باقر]]{{ع}} در بخشی از یک [[روایت]] مفصل فرمود: "... و [[سفیانی]] گروهی را به [[مدینه]] روانه کند و [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} از آنجا به [[مکه]] رخت بربندد و خبر به [[فرمانده]] [[سپاه سفیانی]] رسد که [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} به سوی [[مکه]] بیرون شده است، پس او لشکری از پی آن [[حضرت]] روانه کند ولی او را نیابد تا اینکه [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} با حالت [[ترس]] و نگرانی بدان [[سنّت]] که [[موسی بن عمران]] داشت داخل [[مکه]] شود. آنگاه آن [[حضرت]] در ادامه فرمود: [[فرمانده]] [[سپاه سفیانی]] در صحرا فرود می‌آید، پس آواز دهنده‌ای از [[آسمان]] ندا میکند که ای دشت آن [[قوم]] را نابود ساز پس آن نیز ایشان را به درون خود می‌برد و هیچ یک از آنان [[نجات]] نمی‌یابد مگر سه نفر ..."<ref> نعمانی، الغیبة، ص۲۷۹، باب ۱۴، ح ۶۷.</ref> | |||
*'''۳. [[خروج یمانی]]؛''' یکی دیگر از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، [[خروج]] سرداری از اهل [[یمن]] است که [[مردم]] را به [[حق]] و [[عدل]] [[دعوت]] میکند. در کتاب‌های [[شیعه]]، [[روایات]] فراوانی در این باره وجود دارد<ref> شیخ کلینی، کافی، ج ۸، ص۳۱۰، ح ۴۸۳؛ الغیبة، ص۲۵۲، ح ۱۱.</ref>؛ به گونه‌ای که برخی آنها را [[مستفیض]] دانسته‌اند.<ref> ر. ک: سید محمّد صدر، تاریخ غیبت کبرا، ص۵۲۵.</ref> | |||
*[[امام باقر]]{{ع}} در این باره فرموده است: "... [[خروج سفیانی]] و [[خروج یمانی|یمانی]] و [[خروج خراسانی|خراسانی]] در یک سال و یک ماه و یک روز واقع خواهد شد؛ با [[نظام]] و ترتیبی همچون [[نظام]] یک رشته که به بند کشیده شده است. هریک از پی دیگری می‌آید و [[جنگ]] [[قدرت]] و هیبت از هر سوی فراگیر میشود. وای بر کسی که با آنان [[دشمنی]] و [[ستیز]] کند! در میان [[پرچم‌ها]] راهنماتر از [[پرچم یمانی]] نباشد که آن [[پرچم هدایت]] است؛ زیرا [[دعوت]] به [[صاحب]] شما میکند و هنگامی که [[یمانی]] [[خروج]] کند، خرید و فروش [[سلاح]] برای [[مردم]] و هر مسلمانی [[ممنوع]] است. چون [[یمانی]] [[خروج]] کرد، به سوی او بشتاب که همانا [[پرچم]] او [[پرچم هدایت]] است. هیچ مسلمانی را روا نباشد که با آن [[پرچم]] مقابله کند. پس هر کس چنین کند او از اهل [[آتش]] است؛ زیرا او به سوی [[حق]] و راه مستقیم فرا می‌خواند"<ref> نعمانی، الغیبة، ص۳۶۹، باب ۱۳، ح ۱۳.</ref>. اگرچه به جزئیات و چگونگی [[قیام]] و [[خروج یمانی]]، اشاره نشده است امّا از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] به شمار آمده است. | |||
*'''۴. [[قتل نفس زکیه]]؛''' "[[نفس زکیه]]" یعنی، فرد بی‌گناه، [[پاک]]، کسی که قتلی انجام نداده است و جرمی ندارد. <ref> ر. ک: سوره کهف، آیه:۷۴.</ref> از [[روایات]] استفاده میشود [[در آستانه ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} در گیر ودار [[مبارزات]] زمینه‌ساز [[انقلاب]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}}، فردی [[پاک]] باخته و [[مخلص]]، در راه [[امام]]{{ع}} می‌کوشد و مظلومانه کشته میشود. این رخداد عظیم، طبق بیان [[روایات]] بین رکن و مقام- در [[بهترین]] مکان‌های زمین- اتفاق می‌افتد. فرد یادشده از [[اولاد]] [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} است<ref> [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۱، ص۳۳۰، ح ۱۶.</ref> | |||
*'''۵. [[ندای آسمانی]]؛''' "ندا" در لغت به معنای بلند شدن صدا و [[ظهور]] آن است و گاهی فقط به صدا اطلاق میشود<ref> راغب اصفهانی، المفردات، ماده ندا.</ref> و در اینجا منظور از [[ندای آسمانی]]، صدایی است که [[در آستانه ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} از [[آسمان]] شنیده میشود. و همه [[مردم]]، آن را می‌شنوند. <ref> ر. ک: نعمانی، الغیبة، ص۲۵۳، ح ۱۳.</ref> | |||
*روایاتی که درباره این نشانه از طریق [[شیعه]] و [[اهل سنت|سنّی]] رسیده، فراوان؛ بلکه [[متواتر]] است<ref> ر. ک: لطف اللّه صافی گلپایگانی، [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص۴۵۹.</ref> | |||
*[[امام باقر]]{{ع}} در این باره می‌فرماید: "ندا کننده‌ای از [[آسمان]]، نام [[قائم]] را ندا میکند، پس هرکه در شرق و غرب است، آن را می‌شنود. از [[وحشت]] این صدا، خوابیده‌ها بیدار، ایستادگان نشسته و نشستگان بر دو پای خویش می‌ایستند. [[رحمت خدا]] بر کسی که از این صدا [[عبرت]] گیرد و آن را [[اجابت]] کند؛ زیرا صدای نخست، صدای [[جبرئیل]] [[روح]] الامین است"<ref>{{متن حدیث|" يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ بِاسْمِ الْقَائِمِ {{ع}} فَيَسْمَعُ مَنْ بِالْمَشْرِقِ وَ مَنْ بِالْمَغْرِبِ لَا يَبْقَى رَاقِدٌ إِلَّا اسْتَيْقَظَ وَ لَا قَائِمٌ إِلَّا قَعَدَ وَ لَا قَاعِدٌ إِلَّا قَامَ عَلَى رِجْلَيْهِ فَزِعاً مِنْ ذَلِكَ الصَّوْتِ فَرَحِمَ اللَّهُ مَنِ اعْتَبَرَ بِذَلِكَ الصَّوْتِ فَأَجَابَ فَإِنَّ الصَّوْتَ الْأَوَّلَ هُوَ صَوْتُ جَبْرَئِيلَ الرُّوحِ الْأَمِين"}}؛ نعمانی، الغیبة، ص۲۳۵، ح ۱۳.</ref> | |||
*از مجموع روایاتی که در این باره وجود دارد، می‌توان چند نکته را استفاده کرد: | |||
::::#"[[ندای آسمانی]]"، از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] شمرده شده است و [[شیخ طوسی]]، [[نعمانی]]، [[شیخ مفید]]، [[شیخ صدوق]]، و ... به حتمی بودن آن اشاره کرده‌اند.<ref> ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص۴۳۵، ح ۴۲۵؛ شیخ مفید، الارشاد، ج ۲، ص۳۷۰.</ref> | ::::#"[[ندای آسمانی]]"، از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] شمرده شده است و [[شیخ طوسی]]، [[نعمانی]]، [[شیخ مفید]]، [[شیخ صدوق]]، و ... به حتمی بودن آن اشاره کرده‌اند.<ref> ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص۴۳۵، ح ۴۲۵؛ شیخ مفید، الارشاد، ج ۲، ص۳۷۰.</ref> | ||
::::#این صدا از [[آسمان]] شنیده میشود؛ به گونه‌ای که همه [[مردم]] روی کره زمین- در شرق و غرب- آن را می‌شنوند و به خود می‌آیند. از برخی [[روایات]] استفاده میشود که هر جمعیتی آن صدا را به زبان خود خواهد شنید. <ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص۲۶۶، ح ۵۴؛ [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص۶۵۰، ح ۸.</ref> | ::::#این صدا از [[آسمان]] شنیده میشود؛ به گونه‌ای که همه [[مردم]] روی کره زمین- در شرق و غرب- آن را می‌شنوند و به خود می‌آیند. از برخی [[روایات]] استفاده میشود که هر جمعیتی آن صدا را به زبان خود خواهد شنید. <ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص۲۶۶، ح ۵۴؛ [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص۶۵۰، ح ۸.</ref> | ||
::::#محتوای این [[پیام آسمانی]]، [[دعوت]] به [[حق]] و [[حمایت]] و [[بیعت]] با [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} است. <ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص۴۳۵؛ [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص۶۵۲، ح ۱۴.</ref>. | ::::#محتوای این [[پیام آسمانی]]، [[دعوت]] به [[حق]] و [[حمایت]] و [[بیعت]] با [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} است. <ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص۴۳۵؛ [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص۶۵۲، ح ۱۴.</ref>. | ||
*در بین [[نشانه‌های ظهور]] از [[خروج دجال]] سخن‌های فراوانی [[نقل]] شده است در این باره توضیح دهید؟ | |||
*یکی از نشانه‌هایی که فراوان از آن سخن به میان آمده، [[خروج دجال]] است. اگرچه این رخداد در شمار [[نشانه‌های حتمی ظهور]] ذکر نشده است، اما درباره آن- به‌ویژه در منابع [[اهل سنت]]- به مراتب از [[نشانه‌های حتمی]] بیشتر اشاره شده است. | |||
*"[[دجّال]]" از نگاه کتاب‌های لغت به معنای "[[آب]] طلا کاری" و "طلا اندود کردن" است. از آنجایی که در این کار فلزی غیر از طلا با ظاهری طلا ارائه میشود، نوعی دغل کاری و ظاهر فریبی تلقی میشود. به همین [[علت]]، افراد بسیار [[دروغگویی]] که [[باطل]] را [[حق]] جلوه میدهند "[[دجّال]]" نامیده می‌شوند. <ref> ر. ک: لسان العرب، ج ۴، ص۲۹۴.</ref> از [[روایات اسلامی]] استفاده میشود: [[دجّال]] [[ستمکاری]] است که در [[آخر الزمان]]، [[مردم]] را [[گمراه]] خواهد کرد. و البته در آموزه‌های هر سه [[دین]] [[یهودیت]]، [[مسیحیت]] و [[اسلام]] از آن سخن به میان آمده است. گاهی افرادی در هر سه [[جامعه دینی]] می‌گویند: [[دجّال]] [[تولد]] یافته و زنده است. <ref> ر. ک: کنز العمال، ج ۱۴، ص۳۲۳- ۲۸۲.</ref>. در روایاتی چند، از [[خروج]] "[[دجّال]]" به عنوان نشانه [[ظهور]] و در برخی دیگر از آن به عنوان یکی از "[[اشراط الساعه]]" <ref>« أشراط»( جمع« شرط») به معنای علامت است. و« الساعه» مقصود رستاخیز بزرگ است. بنابراین« أشراط الساعه» به معنای نشانه‌های[ نزدیک شدن] قیامت است. این اصطلاح بر مجموع حوادثی اطلاق میشود که پیش از واقعه عظیم قیامت، اتفاق خواهد افتاد. ر. ک: کتاب العین، ج ۶، ص۲۳۵؛ مجمع البحرین، ج ۴، ص۲۵۷.</ref> یاد شده است. این نشانه، در کتاب‌های [[اهل سنت]] بیشتر با عنوان یکی از [[نشانه‌های برپایی قیامت]] دانسته شده؛ <ref> مسلم، صحیح، باب فی الآیات التی تکون قبل الساعة، ح ۱؛ ترمذی، سنن، ج ۴، ص۵۰۷؛ ابن داوود، سنن، ج ۴، ص۱۱۵.</ref> امّا در [[منابع روایی]] [[شیعه]]، اغلب از آن به عنوان حادثه‌ای مهمّ که همزمان با [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} رخ خواهد داد، یاد شده است. از این‌رو در شمار [[نشانه‌های ظهور]] ذکر شده است. <ref> کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص۲۵۰.</ref>»<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]، ص ۲۲۶- ۲۲۹.</ref>. | |||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
| خط ۱۱۱: | خط ۱۱۱: | ||
::::#[[فرو رفتن سفیانی در سرزمین بیداء]]؛ | ::::#[[فرو رفتن سفیانی در سرزمین بیداء]]؛ | ||
::::#[[قتل نفس زکیه]]. | ::::#[[قتل نفس زکیه]]. | ||
*این [[نشانه‌ها]]، نوید دهنده خیرها و [[برکت]] های الهی‌اند و پیاپی تحقق می‌یابند. دیگر [[نشانه‌ها]] در قرن‌های متمادی رخ میدهند، نه پیاپی و نزدیک به یکدیگر. با تحقق این پنج نشانه، [[زمان ظهور]] بی‌آن‌که ماه و روز آن معین شود، قطعی و تا حدودی مشخص می‌گردد. [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|" خَمْسٌ قَبْلَ قِیَامِ الْقَائِمِ{{ع}}: خُرُوجُ الْیَمَانِیِّ وَ السُّفْیَانِیِّ وَ الْمُنَادِی یُنَادِی مِنَ السَّمَاءِ وَ خَسْفُ الْبَیْدَاءِ وَ قَتْلُ النَّفْسِ الزَّکِیَّةِ "}}<ref>قبل قیام [[حضرت مهدی]]{{ع}} پنج علامت رخ می‌دهد: قیام مردی از یمن، خروج سفیانی، صیحه آسمانی، فرورفتن [سپاه سفیانی] در بیداء و قتل نفس زکیه؛ [[شیخ صدوق]] ، کمال الدین و تمام النعمه، ص۶۴۹ و شیخ طوسی، الغیبه، ص۲۶۷.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} به فرمودند: {{متن حدیث|" اَلنِّدَاءُ مِنَ اَلْمَحْتُومِ وَ اَلسُّفْيَانِيُّ مِنَ اَلْمَحْتُومِ وَ اَلْيَمَانِيُّ مِنَ اَلْمَحْتُومِ وَ قَتْلُ اَلنَّفْسِ اَلزَّكِيَّةِ مِنَ اَلْمَحْتُومِ "}}<ref>ندای سهمگین آسمانی از نشانه‌های قطعی است و سفیانی در شمار علائم حتمی جای دارد و قیام مردی از یمن و کشته شدن نفس زکیه تردید‌ناپذیر است؛ محمد بن ابراهيم نعمانی، الغیبه، ص۲۵۲ و ۲۵۷.</ref> | |||
::::#'''[[نهضت]] مردی از [[یمن]]:''' [[قیام]] اصلاح‌طلبانه فردی از [[یمن]]، از [[نشانه‌های قطعی ظهور]] [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} شمرده میشود. بر اساس ظاهر برخی [[روایات]]، این شخص از نوادگان "[[زید بن علی]]" است و "[[حسن]]" یا "[[حسین]]" نام دارد. او هم زمان با [[شورش‌ها]]، [[انقلاب‌ها]] و [[فتنه‌ها]]، نهضتی [[الهی]] برپا می‌دارد. [[پیامبر خاتم|پیامبر گرامی اسلام]]{{صل}} می‌فرماید: "خالص‌ترین نهضتی که در راه [[حق]] ایجاد میشود، خیزش مردی از [[یمن]] است.<ref>پیامبر{{صل}} می‌فرماید: «سه پرچم در یک سال، یک ماه و یک روز خروج میکند: سفیانی، خراسانی و یمانی. در میان آنها پرچم یمانی از همه خالص تر است و مردم را به حق دعوت میکند» (ر.ک:شیخ مفید،الارشاد،ص ۳۷۵و بحارالانوار،ج ۵،ص ۲۱۰)</ref>» [[معصومان]]{{عم}} نیز [[مؤمنان]] را به پیوستن به [[سپاه]] [[یمانی]] فراخوانده‌اند: "چون او [[خروج]] کند، نزدش بشتاب، زیرا پرچمش [[پرچم هدایت]] است و [[ایستادگی]] در برابر او بر هیچ مسلمانی روا نیست. هر کس از پیوستن به جنبش مرد [[یمنی]] سرباز زند، دوزخی است، چون او [[مردم]] را به سوی [[حق]] و [[صراط مستقیم]] فرا می‌خواند.<ref>محمد بن ابراهيم نعمانی،الغیبه،ص۲۵۳ و بحارالانوار، ج ۵۲، ص۲۱۰.</ref>. [[روایات]] نشان میدهند که جنبش [[یمنی]] بیش از چهارده ماه با [[ظهور]] [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} فاصله ندارد. [[سپاه]] این مُصلح در مدخل [[شام]] به [[سپاه]] [[خراسانی]] می‌پیوندد. این نیروی متحد با [[سپاه سفیانی]] روبه رو میشود؛ نبردی حساس و سرنوشت‌ساز میان آنها در می‌گیرد و [[سپاه سفیانی]] نابود میشود.<ref>ر.ک: سید محمدکاظم قزوینی، حضرت امام مهدی{{ع}} از ولادت تا ظهور، ص۵۵۷-۵۵۸ و کامل سليمان،يوم الخلاص، ص۱۰۲۱ – ۱۰۲۴.</ref> | ::::#'''[[نهضت]] مردی از [[یمن]]:''' [[قیام]] اصلاح‌طلبانه فردی از [[یمن]]، از [[نشانه‌های قطعی ظهور]] [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} شمرده میشود. بر اساس ظاهر برخی [[روایات]]، این شخص از نوادگان "[[زید بن علی]]" است و "[[حسن]]" یا "[[حسین]]" نام دارد. او هم زمان با [[شورش‌ها]]، [[انقلاب‌ها]] و [[فتنه‌ها]]، نهضتی [[الهی]] برپا می‌دارد. [[پیامبر خاتم|پیامبر گرامی اسلام]]{{صل}} می‌فرماید: "خالص‌ترین نهضتی که در راه [[حق]] ایجاد میشود، خیزش مردی از [[یمن]] است.<ref>پیامبر{{صل}} می‌فرماید: «سه پرچم در یک سال، یک ماه و یک روز خروج میکند: سفیانی، خراسانی و یمانی. در میان آنها پرچم یمانی از همه خالص تر است و مردم را به حق دعوت میکند» (ر.ک:شیخ مفید،الارشاد،ص ۳۷۵و بحارالانوار،ج ۵،ص ۲۱۰)</ref>» [[معصومان]]{{عم}} نیز [[مؤمنان]] را به پیوستن به [[سپاه]] [[یمانی]] فراخوانده‌اند: "چون او [[خروج]] کند، نزدش بشتاب، زیرا پرچمش [[پرچم هدایت]] است و [[ایستادگی]] در برابر او بر هیچ مسلمانی روا نیست. هر کس از پیوستن به جنبش مرد [[یمنی]] سرباز زند، دوزخی است، چون او [[مردم]] را به سوی [[حق]] و [[صراط مستقیم]] فرا می‌خواند.<ref>محمد بن ابراهيم نعمانی،الغیبه،ص۲۵۳ و بحارالانوار، ج ۵۲، ص۲۱۰.</ref>. [[روایات]] نشان میدهند که جنبش [[یمنی]] بیش از چهارده ماه با [[ظهور]] [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} فاصله ندارد. [[سپاه]] این مُصلح در مدخل [[شام]] به [[سپاه]] [[خراسانی]] می‌پیوندد. این نیروی متحد با [[سپاه سفیانی]] روبه رو میشود؛ نبردی حساس و سرنوشت‌ساز میان آنها در می‌گیرد و [[سپاه سفیانی]] نابود میشود.<ref>ر.ک: سید محمدکاظم قزوینی، حضرت امام مهدی{{ع}} از ولادت تا ظهور، ص۵۵۷-۵۵۸ و کامل سليمان،يوم الخلاص، ص۱۰۲۱ – ۱۰۲۴.</ref> | ||
::::#'''[[خروج سفیانی]]:''' [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌فرماید: {{متن حدیث|" تقعُ خروجه بعد تدابر و اختلاف بين امراء العرب والعجم لا ينتهي إلى أن يصير الأمر إلى رجل من ولد أبی سفیانَ "}}<ref> خروج و قیام امام عصر{{ع}} در پی درگیری شدید بین حکم رانان عرب و عجم تحقق می‌یابد. این اختلاف پایان نمی‌پذیرد تا وقتی که مردی از فرزندان ابوسفیان، قدرت را در دست گیرد؛ على محمد علی دخیل، الامام المهدی {{ع}}، ص۲۳۰ .</ref> | ::::#'''[[خروج سفیانی]]:''' [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌فرماید: {{متن حدیث|" تقعُ خروجه بعد تدابر و اختلاف بين امراء العرب والعجم لا ينتهي إلى أن يصير الأمر إلى رجل من ولد أبی سفیانَ "}}<ref> خروج و قیام امام عصر{{ع}} در پی درگیری شدید بین حکم رانان عرب و عجم تحقق می‌یابد. این اختلاف پایان نمی‌پذیرد تا وقتی که مردی از فرزندان ابوسفیان، قدرت را در دست گیرد؛ على محمد علی دخیل، الامام المهدی {{ع}}، ص۲۳۰ .</ref> | ||
| خط ۱۴۲: | خط ۱۴۲: | ||
«مهم‌ترین بخش [[علائم ظهور]]، نشانه‌هایی است که به عنوان [[علائم حتمی]] در [[روایات]] متعدد آمده‌اند و [[علما]] و [[اهل حدیث]] بیش از سایر [[علائم]] به آنها توجه کرده و آنها را پذیرفته‌اند. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "[[قیام قائم]] ما پنج نشانه دارد؛ [[خروج سفیانی]]، [[یمانی]]، [[ندای آسمانی]]، [[قتل نفس زکیه]] و [[خسف بیداء]]. | «مهم‌ترین بخش [[علائم ظهور]]، نشانه‌هایی است که به عنوان [[علائم حتمی]] در [[روایات]] متعدد آمده‌اند و [[علما]] و [[اهل حدیث]] بیش از سایر [[علائم]] به آنها توجه کرده و آنها را پذیرفته‌اند. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "[[قیام قائم]] ما پنج نشانه دارد؛ [[خروج سفیانی]]، [[یمانی]]، [[ندای آسمانی]]، [[قتل نفس زکیه]] و [[خسف بیداء]]. | ||
*در این بخش لازم است با توجه به [[روایات]]، این [[نشانه‌ها]] را بیشتر و بهتر بشناسیم. | |||
::::#'''[[خروج سفیانی]]:''' [[خروج سفیانی]] یکی از [[علائم حتمی]] است که در [[روایات]] فراوان آمده و این گونه توصیف شده است: [[سفیانی]]، مردی از [[نسل]] [[ابو سفیان]] است که اندکی [[پیش از ظهور]] [[قیام]] میکند. او از عناصر فاسدی است که با تظاهر به [[دینداری]]، گروه بسیاری را [[فریب]] می‌دهد و در بخشی از [[کشورهای اسلامی]] [[کشتار]] فراوان میکند و با [[مخالفان]] خود به شکل فجیعی برخورد میکند. [[امام صادق]]{{ع}} درباره او فرمود: "اگر [[سفیانی]] را ببینی، پلیدترین [[مردم]] را مشاهده کرده‌ای.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۵۷، ح ۱۰، ص۵۵۷.</ref> شروع [[قیام]] [[سفیانی]] در [[ماه رجب]] است و پس از [[تصرف]] [[شام]] و مناطق اطراف آن به [[عراق]] حمله کرده، در آنجا به [[کشتار]] گسترده‌ای دست می‌زند. بر اساس بعضی از [[روایات]]، مدت [[حکومت]] او نُه ماه است و از ابتدای [[خروج]] تا کشته شدن او، پانزده ماه طول می‌کشد.<ref>غیبت نعمانی، باب ۱۸، ح ۱، ص۳۱۰.</ref> | ::::#'''[[خروج سفیانی]]:''' [[خروج سفیانی]] یکی از [[علائم حتمی]] است که در [[روایات]] فراوان آمده و این گونه توصیف شده است: [[سفیانی]]، مردی از [[نسل]] [[ابو سفیان]] است که اندکی [[پیش از ظهور]] [[قیام]] میکند. او از عناصر فاسدی است که با تظاهر به [[دینداری]]، گروه بسیاری را [[فریب]] می‌دهد و در بخشی از [[کشورهای اسلامی]] [[کشتار]] فراوان میکند و با [[مخالفان]] خود به شکل فجیعی برخورد میکند. [[امام صادق]]{{ع}} درباره او فرمود: "اگر [[سفیانی]] را ببینی، پلیدترین [[مردم]] را مشاهده کرده‌ای.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۵۷، ح ۱۰، ص۵۵۷.</ref> شروع [[قیام]] [[سفیانی]] در [[ماه رجب]] است و پس از [[تصرف]] [[شام]] و مناطق اطراف آن به [[عراق]] حمله کرده، در آنجا به [[کشتار]] گسترده‌ای دست می‌زند. بر اساس بعضی از [[روایات]]، مدت [[حکومت]] او نُه ماه است و از ابتدای [[خروج]] تا کشته شدن او، پانزده ماه طول می‌کشد.<ref>غیبت نعمانی، باب ۱۸، ح ۱، ص۳۱۰.</ref> | ||
::::#'''[[خسف بیداء]]:''' "[[خسف]]" به معنای فرو رفتن و "[[بیداء]]" نام منطقه‌ای میان [[مکه]] و [[مدینه]] است. مقصود از "[[خسف بیداء]]" این است که [[سفیانی]]، لشکری را برای مقابله با [[امام مهدی]]{{ع}} به سمت [[مکه]] گسیل می‌دارد. هنگامی که [[لشکر]] او به منطقه [[بیداء]] می‌رسد، به صورتی [[معجزه‌آسا]] در [[زمین]] فرو می‌رود. این رویداد به عنوان یکی از [[علائم ظهور]] در [[روایات]] [[شیعه]] و [[اهل سنت|سنی]] آمده است و در [[روایات]] [[شیعی]] از [[نشانه‌های حتمی]] است. [[امام باقر]]{{ع}} در این باره فرمود: "به [[فرمانده]] [[سپاه]] [[سفیانی]] خبر می‌رسد که [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} به سوی [[مکه]] رفته است، پس لشکری را در پی او روانه میکند؛ ولی او را نمی‌یابد... چون [[لشکر]] [[سفیانی]] به سرزمین [[بیداء]] رسید، ندا دهنده‌ای از [[آسمان]] آواز می‌دهد: "ای [[سرزمین بیداء]]! آنان را نابود کن"؛ پس آن سرزمین، [[لشکر]] را در خود فرو می‌برد.<ref>غیبت نعمانی، باب ۱۴، ح ۶۷، ص۲۸۹.</ref> | ::::#'''[[خسف بیداء]]:''' "[[خسف]]" به معنای فرو رفتن و "[[بیداء]]" نام منطقه‌ای میان [[مکه]] و [[مدینه]] است. مقصود از "[[خسف بیداء]]" این است که [[سفیانی]]، لشکری را برای مقابله با [[امام مهدی]]{{ع}} به سمت [[مکه]] گسیل می‌دارد. هنگامی که [[لشکر]] او به منطقه [[بیداء]] می‌رسد، به صورتی [[معجزه‌آسا]] در [[زمین]] فرو می‌رود. این رویداد به عنوان یکی از [[علائم ظهور]] در [[روایات]] [[شیعه]] و [[اهل سنت|سنی]] آمده است و در [[روایات]] [[شیعی]] از [[نشانه‌های حتمی]] است. [[امام باقر]]{{ع}} در این باره فرمود: "به [[فرمانده]] [[سپاه]] [[سفیانی]] خبر می‌رسد که [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} به سوی [[مکه]] رفته است، پس لشکری را در پی او روانه میکند؛ ولی او را نمی‌یابد... چون [[لشکر]] [[سفیانی]] به سرزمین [[بیداء]] رسید، ندا دهنده‌ای از [[آسمان]] آواز می‌دهد: "ای [[سرزمین بیداء]]! آنان را نابود کن"؛ پس آن سرزمین، [[لشکر]] را در خود فرو می‌برد.<ref>غیبت نعمانی، باب ۱۴، ح ۶۷، ص۲۸۹.</ref> | ||